Συνέντευξη, βίντεο και φωτογραφίες: Λουκία Μητσάκου
Συναντηθήκαμε με τον Τάσο Σωτηράκη στο θέατρο Olvio, όπου φέτος παίζεται για πέμπτη σεζόν η παράσταση «Άρης». Ο Τάσος Σωτηράκης παίζει φέτος και στην τηλεόραση στη σειρά «Κόκκινο Ποτάμι» σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. Φέτος έκανε και την πρώτη του σκηνοθεσία στην παράσταση «Ρίσκο» στο θέατρο Olvio. Ο Τάσος Σωτηράκης είναι και μουσικοσυνθέτης και ηχογραφεί audiobooks για το bookvoice. Μιλήσαμε για την παράσταση «Άρης» και τη Σοφία Αδαμίδου, για το «Ρίσκο», για την τηλεόραση, για τα audiobooks. Μιλήσαμε για την καινούρια σειρά «17 κλωστές» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια για την οποία θα ξεκινήσει σύντομα γυρίσματα. Δεν μείναμε, όμως, μόνο εκεί. Στην κουβέντα μας βρήκαν τη θέση τους πολλά θέματα: Μιλήσαμε για μουσική, για βιβλία, για το πάθος για ζωή, για φόβους, για σχέδια και συμβουλές. Ο Τάσος Σωτηράκης είναι ένας πολυσχιδής καλλιτέχνης που αγαπάει να ζει στο σήμερα, που εμπνέεται από τη ζωή, που δεν επαναπαύεται ούτε μπαίνει σε καλούπια και που δεν διστάζει ποτέ να πει την δική του αλήθεια.
Ο «Άρης« παίζεται φέτος για 5η σεζόν και φαίνεται πως πρόκειται για μία παράσταση που έχει πολλά να δώσει και δεν έχει κάνει ακόμα τον κύκλο της. Εσύ συνεχίζεις με ενθουσιασμό και ο κόσμος συνεχίζει να την αγκαλιάζει με απανωτά sold out. Τι βρίσκεις πιο συναρπαστικό σε αυτό το ρόλο;
Είναι πλέον βιωματικό. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με συναρπάζει. Μάλλον το γεγονός ότι μου δίνεται η ευκαιρία να τον συναντάω κάθε φορά σε κάθε παράσταση αλλά και το γεγονός ότι έρχεται νέος κόσμος, νέες ηλικίες στο θέατρο, κάτι που είναι πολύ ελπιδοφόρο. Η νέα γενιά από 15 μέχρι 35 ή 40 χρόνων την αγκαλιάζει την παράσταση. Είναι φοβερό αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Αποφασίσαμε να υπάρξουμε με μια θεατρική παράσταση που μιλάει για τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος με αφορμή μία από τις μεγαλύτερες και πιο εμβληματικές προσωπικότητες, τον Άρη. Το να βλέπεις νέα παιδιά να τους ενδιαφέρει η ιστορία, να τους ενδιαφέρουν αυτοί οι άνθρωποι και να πηγαίνουν στο θέατρο είναι ελπιδοφόρο και πολύ σημαντικό και μας δίνει δύναμη. Είναι ένα έργο διαχρονικό μέσα από την ιστορία του Άρη. Βλέπουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, βλέπουμε πράγματα που τα ζούμε και σήμερα σε πολιτικό, ιστορικό και κοινωνικό επίπεδο. Πιστεύω πως δεν έχει κάνει τον κύκλο της αυτή η παράσταση, έχει ακόμα να δώσει πολλά.
Γιατί τραβάει την νέα γενιά αυτή η παράσταση; Οι άνθρωποι χρειάζονται έναν Άρη;
Όλοι χρειαζόμαστε κάποια στιγμή έναν Άρη αλλά τον Άρη θα τον δημιουργήσουν οι συνθήκες, δεν θα έρθει με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Ο Άρης δεν ήταν κάποιος εξωπραγματικός, κινηματογραφικός ήρωας. Ήταν ένας άνθρωπος σαν κι εμάς. Οι συνθήκες τον γέννησαν. Βέβαια, ήταν άλλες οι συνθήκες εκείνης της εποχής. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε μια εποχή πολέμου και κατοχής με την σημερινή εποχή για να δούμε αν μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος Άρης. Γιατί, συνήθως, αυτό τον Άρη αναζητάει ο κόσμος. Όμως, αυτός ο Άρης ήταν για εκείνη την εποχή. Τι θα έρθει τώρα; Δεν το ξέρει κανείς. Και κανείς δεν ξέρει αν έχει κάποιος τη δύναμη, το μυαλό, το σθένος, την πίστη, την ιδεολογία και τα ιδανικά που είχε ο Άρης τότε για να ηγηθεί και να γίνει μια τέτοια προσωπικότητα σήμερα.
Τι ήταν για εσένα η Σοφία Αδαμίδου και ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση που κρατάς στην καρδιά σου από εκείνη;
Όλες. Όρεξη να έχουμε να μιλάμε για τη Σοφία. Ό,τι και να σκεφτώ για τη Σοφία είναι τόσο όμορφο, τόσο γενναιόδωρο, τόσο ανθρώπινο, με πολλή αγάπη, με πολλή χαρά, με πολύ χαμόγελο αλλά και με στεναχώριες. Η Σοφία ήταν οικογένειά μου. Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για εκείνη γιατί δεν θέλω να σκέφτομαι ότι έχει φύγει – παρόλο που έχει φύγει και αυτό δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Εγώ, όμως, αισθάνομαι πως δεν έφυγε ποτέ. Όλες οι αναμνήσεις από εκείνη είναι ακόμα πάρα πολύ νωπές. Η πιο σπουδαία στιγμή ήταν ο «Άρης», ήταν αυτή η δημιουργία, αυτό το έργο, το οποίο το θεωρώ πολύ μεγάλο δώρο και έχουμε φτάσει να μετράει αυτή η παράσταση πέντε χρόνια, να απασχολεί ακόμα τον κόσμο, να συνεχίζει να έρχεται στο θέατρο, να συνεχίζει να τον αφορά. Και είναι δικό της δημιούργημα. Της το χρωστάω να συνεχίζεται να παίζεται.
Ως ηθοποιός πώς διαχειρίζεσαι την επιστροφή στον ίδιο ρόλο; Με ποιον τρόπο ανακαλύπτεις συνέχεια νέα πράγματα και μαθαίνεις κάτι καινούριο από τον ίδιο ρόλο;
Μέσα από την παράσταση πια. Οι δοκιμές τελείωσαν, όλη η προετοιμασία έγινε. Η ζύμωση γίνεται παράσταση με την παράσταση. Εκεί ανακαλύπτεις πράγματα. Παίζει, βέβαια, ρόλο και το κοινό, η ενέργεια του κοινού, αυτό το πάρε – δώσε που είχαμε ανάγκη όλο το διάστημα του κορωνοϊού που ήμασταν στα σπίτια μας. Αυτή η ανταλλαγή ενεργειών είναι πάρα πολύ σημαντική για εμάς. Οπότε, παράσταση με την παράσταση ζυμώνεται και ξαναζυμώνεται. Άλλες φορές βγαίνουν καινούρια πράγματα, άλλες φορές δεν βγαίνει τίποτα, άλλες φορές μπορεί να κάνουμε και μισό βήμα πίσω, γιατί δεν είναι όλες οι μέρες και όλες οι παραστάσεις ίδιες. Ακόμα και αυτό, όμως, είναι μία ζύμωση εσωτερική με τον εαυτό μου και με τον ρόλο. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Όσο και να κάνεις τα ίδια πράγματα κατά ένα 95%, υπάρχει ένα 5% που είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Εκεί κιόλας ανακαλύπτεις κάτι νέο που πάει ένα βήμα μπροστά και τον ρόλο και την παράσταση.
Το θέμα είναι να προβληματίσει και να ταρακουνήσει αυτό που κάνεις μέσα από την τέχνη σου.
Το Ρίσκο φέτος στο θέατρο Olvio σε κείμενο Δήμητρας Παπαδήμα ήταν η πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για εσένα; Ήταν κάτι που το περίμενες και ανυπομονούσες ή κάτι που προέκυψε;
Ήταν κάτι που προέκυψε. Δεν το περίμενα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη, ήταν μια συγκυρία. Μου είχε προτείνει το έργο η Δήμητρα Παπαδήμα εδώ και ενάμιση χρόνο και το καλοκαίρι που το ξαναδιάβασα και ξαναμιλήσαμε μου άρεσε. Είχα μια ιδέα, είχα ένα όραμα πάνω στο πώς μπορεί να ανέβει αυτή η παράσταση και είπα το «ναι». Είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία με τη Δήμητρα και ήταν πολύ ανοιχτή ως συγγραφέας για το πώς θα αντιμετωπιστεί το έργο της. Πρόκειται για ένα έργο σημερινό, μιλάει για δύο παιδιά του 2023. Ήταν εξαιρετική η συνεργασία μου και με την Νάντια Καφφετζή και με τον Γιώργο Καφετζόπουλο. Εγώ ήμουν σε αχαρτογράφητα νερά όσον αφορά στη σκηνοθεσία και τα παιδιά ήταν ανοιχτά στο να συζητήσουμε, να αναλύσουμε, να δοκιμάσουμε, να αυτοσχεδιάσουμε, να παίξουμε. Ουσιαστικά, μαζί μπήκαμε με τα παιδιά σε αυτό και νομίζω ότι φέραμε ένα πολύ καλό και δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο αφορούσε την εποχή μας και την κοινωνία μας. Αυτό είναι για εμένα και το πιο σημαντικό: αυτό που κάνουμε να αφορά στο σήμερα και να καταθέτουμε την αλήθεια μας μέσα από αυτό χωρίς τερτίπια. Άλλωστε, ο κόσμος με την τηλεόραση και τις πλατφόρμες έχει ανοίξει πια τόσο πολύ τους ορίζοντές του βλέποντας μεγάλες παραγωγές από το εξωτερικό που δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις, δεν γίνεται να τον περάσεις για χαζό. Τη βλέπει την αλήθεια σου, τη βλέπει τη δουλειά σου. Το σημαντικό είναι αυτό: να καταθέσεις την αλήθεια και να τον αφορά, να του μείνει του θεατή η παράσταση, να τη συζητάει και μετά από μία μέρα και μετά από δύο και μετά από τρεις και μετά από μία εβδομάδα και να το συζητήσει με κάποιον φίλο του, να τους αφορά, να τους προβληματίσει. Να τους προβληματίσει καλά; Άσχημα; Αυτό δεν το ξέρω εγώ, αλλά ο καθένας θεατής μόνος του. Το θέμα είναι να προβληματίσει και να ταρακουνήσει αυτό που κάνεις μέσα από την τέχνη σου.
Κάνω θέατρο γιατί δεν πιστεύω ότι χωράω πουθενά αλλού.
Γιατί κάνεις θέατρο;
Κάνω θέατρο γιατί δεν πιστεύω ότι χωράω πουθενά αλλού. Είμαι απόλυτα ενταγμένος σε αυτό το πράγμα, σε αυτή την τέχνη που λέγεται «θέατρο», σε αυτή την τέχνη που εμπεριέχει όλες τις άλλες τέχνες. Δεν πιστεύω ότι χωράω πουθενά αλλού. Μόνο εδώ.
Παράλληλα με τον ρόλο ανακαλύπτεις και πτυχές του εαυτού σου που μπορεί να μην το ήξερες ότι υπάρχουν.
Τι βρίσκεις πιο ενδιαφέρον ως κομμάτι στην τέχνη της υποκριτικής και στην όλη διαδικασία μιας παράστασης;
Τη διαδικασία των δοκιμών. Με τις δοκιμές φτιάχνεις τα θεμέλια. Αυτή η αναζήτηση, όμως, δεν σταματάει ούτε όταν φτάσουμε στην παράσταση. Το πιο ενδιαφέρον για εμένα είναι αυτή η αναζήτηση, όλη αυτή η διαδικασία που ψάχνεις τον ρόλο, που τον σκάβεις. Παράλληλα με τον ρόλο ανακαλύπτεις και πτυχές του εαυτού σου που μπορεί να μην το ήξερες ότι υπάρχουν.
Είναι μια εξερεύνηση.
Ναι. Γενικά η τέχνη είναι μια εξερεύνηση. Είτε κάνεις θέατρο είτε γράφεις μουσική είτε γράφεις ποίηση είτε ζωγραφίζεις. Είναι αυτό που λέμε: «Εμείς βλέπουμε ένα κομμάτι μάρμαρο και ο γλύπτης βλέπει το άγαλμα». Δεν ξέρεις τι έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του. Είναι ωραίο αυτό γιατί δεν εφησυχάζουμε μέσα από την τέχνη μας, είμαστε άνθρωποι που τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Πιστεύεις πως η τέχνη είναι πολιτική πράξη;
Απόλυτα! Αλίμονο αν δεν ήταν πολιτική πράξη η τέχνη! Νομίζω πως το σημαντικότερο που έχει να δώσει μια χώρα είναι ο πολιτισμός της, οι τέχνες και τα γράμματα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό. Κάθε παράσταση, κάθε έργο είναι μία πολιτική πράξη.
Επομένως, η τέχνη μπορεί να αλλάξει τελικά τον κόσμο; Η τέχνη φέρει αλλαγές;
Αυτό έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο προσωπικά, πώς το βλέπει εκείνος. Εγώ, ναι, πιστεύω πως η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και ο σκοπός μας είναι αυτός: να δημιουργήσουμε προβληματισμούς, να ταρακουνήσουμε αλλά χωρίς να κουνήσουμε κανένα δάχτυλο. Δεν είμαστε και εμείς άγιοι, δεν τα ξέρουμε όλα. Τίποτα δεν ξέρουμε. Ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε τίποτα, μπαίνουμε στη διαδικασία να παρατηρούμε και να αναζητούμε συνέχεια και καθημερινά. Πιστεύω πως αυτός είναι ο στόχος μας: πώς μπορεί η τέχνη να αλλάξει τον κόσμο. Αυτό, όμως, έγκειται στο πώς το βλέπει ο κάθε άνθρωπος προσωπικά. Εμείς είμαστε η σπίθα. Το πώς θα τη διαχειριστεί ο καθένας είναι καθαρά δικό του θέμα.
Ηχογραφείς audiobooks για το bookvoice. Πώς είναι αυτή η εμπειρία και η διαδικασία; Είναι τόσο ωραία όσο φαίνεται;
Ναι, είναι πανέμορφη διαδικασία! Είναι πάρα πολύ όμορφο το γεγονός ότι ερχόμαστε ξανά σε επαφή με τα βιβλία τόσο συχνά. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να διαβάζεις τέσσερα, πέντε, δέκα βιβλία τη χρονιά, επειδή έχεις τον χρόνο και θέλεις να το κάνεις και διαφορετικό να μπαίνεις στη διαδικασία να το κάνεις για άλλους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν ή δεν βλέπουν για να διαβάσουν. Τελικά, αποδεικνύεται ότι δεν αφορά μόνο αυτούς. Αφορά περισσότερο και τον κόσμο που δεν έχει χρόνο να κάτσει να διαβάσει. Οπότε, ξαναβουτάμε στα βιβλία. Εμείς διαβάζοντας, ο κόσμος ακούγοντας. Μας δίνεται η δυνατότητα να διαβάσουμε διαφορετικά είδη που μπορεί να μην τα διαβάζαμε υπό άλλες συνθήκες. Για παράδειγμα, ξεκίνησα τις ηχογραφήσεις με ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης. Δεν είχα διαβάσει ποτέ ξανά βιβλίο τέτοιου είδους και διαπίστωσα πως έχουν και αυτά το ενδιαφέρον τους. Μέχρι στιγμής, έχω κάνει έξι βιβλία και είναι και τα έξι διαφορετικά. Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι δεν έχω διαλέξει να κάνω ένα είδος μόνο. Τα παιδιά του bookvoice την έχουν αγκαλιάσει όλη αυτή την προσπάθεια που γίνεται με τα audiobooks. Περνάμε πάρα πολύ όμορφα στο booth, είναι μια πολύ ωραία διαδικασία. Μερικές φορές (και μπορεί να παρεξηγηθώ που θα το πω) είναι και σαν παιδική χαρά με την έννοια ότι παίζουμε, έχουμε να παίξουμε με κάτι, το κάνουμε με χαρά. Δεν έχει σημασία αν είναι σοβαρό ή δεν είναι σοβαρό το περιεχόμενό του. Μερικές φορές μπορεί να το σχολιάσουμε με τους ηχολήπτες. Το σχολιάζουμε ακριβώς επειδή μας ενδιαφέρει. Την χαίρομαι πολύ αυτή την διαδικασία. Πηγαίνω με πολλή χαρά και ανυπομονώ. Με το που τελειώσει ένα βιβλίο σκέφτομαι: «Πού θα πάω; Ποιο είναι το επόμενο; Τι θα μου προτείνει η ομάδα; Θα προτείνω και εγώ κάποιο βιβλίο στην ομάδα;» Μπαίνουμε σε μια ωραία διαδικασία. Αυτή η επαφή με το βιβλίο, με το φυσικό προϊόν – άσχετα αν το αποτέλεσμα έχει να κάνει μετά με το ηλεκτρονικό προϊόν γιατί είναι audiobook – είναι πολύ ωραία. Και ο κόσμος μπαίνει στη διαδικασία να ακούσει και να του αρέσει κάποια φωνή και να πει: «Διαβάζει ο τάδε το τάδε βιβλίο. Είναι ενδιαφέρον αυτό. Κάτσε να ακούσω τη φωνή του, πώς το διαβάζει και τι εικόνες δημιουργεί».
Τώρα θα είμαι στις «17 κλωστές» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και σε σενάριο Μιρέλλας Παπαοικονόμου.
Να μιλήσουμε και για το κεφάλαιο «τηλεόραση». Έπαιζες στις «Άγριες Μέλισσες». Φέτος παίζεις στο «Κόκκινο Ποτάμι». Πρόκειται για σπουδαίες δουλειές με αξιόλογους συνεργάτες. Πόσο διαφέρει για εσένα η υποκριτική στο θέατρο από την υποκριτική στην τηλεόραση; Μαθαίνεις κάτι διαφορετικό από την τηλεόραση;
Μαθαίνεις από τα πάντα, αρκεί να είναι ανοιχτό το μυαλό σου και η καρδιά σου. Είναι μια άλλη διαδικασία η τηλεόραση, όπως είναι μια άλλη διαδικασία το θέατρο και ο κινηματογράφος. Κάθε πράγμα έχει τους κανόνες του και τους κώδικές του για το πώς δουλεύει. Στην τηλεόραση είναι τελείως διαφορετικοί οι χρόνοι. Παλεύεις με τον χρόνο και πρέπει να είσαι σε μία ετοιμότητα άλλου είδους. Λειτουργείς σαν σπρίντερ στα εκατό μέτρα και μπαίνεις στην διαδικασία να σκεφτείς πώς θα τα βγάλεις αυτά τα μέτρα για να κάνεις όχι μόνο τον καλύτερο χρόνο αλλά και τον ποιοτικότερο. Ήμουν τυχερός και με τις Άγριες Μέλισσες και με το Κόκκινο Ποτάμι, όπου τώρα τελείωσα τα γυρίσματα. Ήταν εξαιρετική η συνεργασία με τον κύριο Μανούσο Μανουσάκη στο Κόκκινο Ποτάμι. Ήταν η πρώτη φορά που δούλεψα μαζί του. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και ακούραστος – είναι φοβερό αυτό το πράγμα. Ήταν εξαιρετική η συνεργασία και με τον Λευτέρη Χαρίτο, τον Σπύρο Μιχαλόπουλο και τον Σταμάτη Πατρώνη, που ήμασταν στην δεύτερη σεζόν στις Άγριες Μέλισσες. Από τον κάθε ένα έπαιρνες πράγματα. Ήταν εξαιρετική και η συνεργασία με καινούριους συναδέλφους που δεν είχε τύχει ποτέ να βρεθούμε και βρεθήκαμε τώρα. Και οι δύο σειρές είχαν μια πολύ θετική και ζεστή ατμόσφαιρα. Δουλεύαμε με πολλή αγάπη. Υπό αντίξοες συνθήκες, βέβαια, και στις δύο δουλειές, γιατί η τηλεόραση, όπως είπαμε, έχει να κάνει πολύ με τον χρόνο και με την ταχύτητα. Όμως, ήταν πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία. Τώρα θα είμαι στις «17 κλωστές» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και σε σενάριο Μιρέλλας Παπαοικονόμου. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Πάνου Δημάκη. Μιλάει για το πρώτο μεγάλο μαζικό έγκλημα που έγινε στις αρχές του 1900 στα Κύθηρα. Είμαι ευτυχής που προχωράνε οι τηλεοπτικές μου δουλειές και ευτυχής για τη συνεργασία με τον Σωτήρη Τσαφούλια.
Είσαι μουσικοσυνθέτης. Τι θέση έχει η μουσική στη ζωή σου; Τι σου δίνει η μουσική;
Η μουσική μου δίνει ζωή και έχει την μεγαλύτερη θέση στη ζωή μου. Μεγαλύτερη ακόμα και από το θέατρο. Άλλωστε, από τη μουσική ξεκίνησα.
Ακούς πολλή μουσική;
Ακούω μουσική συνέχεια. Ακούω μουσική από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που κοιμάμαι.
Ποιο είναι το τελευταίο τραγούδι που άκουσες σήμερα; Θυμάσαι;
Ναι, θυμάμαι, γιατί το ακούω συχνά. Είχα βάλει τον δίσκο Tutu του Miles Davis. Πριν φύγω από το σπίτι άκουγα τον δίσκο Tutu.
Πιστεύεις ότι μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα έναν άνθρωπο από την playlist που έχει στο κινητό του; Καταλαβαίνουμε τι άνθρωπος είναι από τα μουσικά του γούστα;
Αυτό είναι πάρα πολύ σχετικό. Ναι, μπορείς να καταλάβεις πολλά. Είναι ένα ψυχογράφημα το τι μουσική ακούει κάποιος και το τι βιβλία διαβάζει. Όμως, είναι και αυτό πάρα πολύ σχετικό, γιατί δεν ξέρεις πού τον πετυχαίνεις. Δηλαδή, σήμερα σου λέω ότι άκουγα το άλμπουμ Tutu. Μπορεί αύριο να με ρωτήσεις και να σου πω ότι άκουγα heavy metal, που ακούω από μικρό παιδί και μεθαύριο να ακούω τα πρελούδια του Μπαχ. Βέβαια και τα τρία αυτά είδη μουσικής έχουν κάποιους κοινούς κώδικες. Οπότε μπορεί κάποιος να καταλάβει τι άνθρωπος είμαι μέσα από τα ακούσματά μου.
Έχεις κάποια αγαπημένη δεκαετία για τη μουσική;
Τη δεκαετία του 80 σε ό,τι αφορά τη rock. Αλλά έχει να κάνει με τα στυλ μουσικής.
Τι άλλο αγαπάς πολύ σε ό,τι αφορά τη μουσική;
Την κλασική μουσική. Τη λατρεύω την κλασική μουσική! Ειδικά τη ρώσικη σχολή.
Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να μη χάσω το μυαλό μου.
Ο Μάνος Χατζιδάκης έλεγε πως «όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις». Πιστεύεις ότι έχουμε αρχίσει και συνηθίζουμε σε κάποια τέρατα; Θεωρούμε πλέον κάποια πράγματα φυσιολογικά ενώ δεν θα έπρεπε;
Το λέμε και στην παράσταση του «Άρη» αυτό. Το είπε ο Άρης στην ομιλία του στη Λαμία: «Ο λαός χειραφετήθηκε πια». Είμαστε χειραφετημένοι, ναι, το έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν πιστεύω στην μοιρολατρία. Ακόμα αντιστεκόμαστε και το οφείλουμε στους εαυτούς μας να αντιστεκόμαστε. Δε θα μοιάσουμε στο τέρας. Δεν πιστεύω ότι θα μας καταπιεί. Είμαι αισιόδοξος.
Είναι στο χέρι μας;
Μόνο. Μόνο στο χέρι μας είναι.
Τι είναι αυτό που σε παθιάζει στη ζωή; Ποια είναι η κινητήρια δύναμή σου;
Είναι το ίδιο το πάθος για ζωή. Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο η δουλειά αλλά δεν είναι μόνο η δουλειά. Αυτή τη στιγμή το πάθος για ζωή έχει να κάνει πολύ με την κόρη μου, με παθιάζει το μεγάλωμα της κόρης μου. Αλλά αυτό είναι μέσα στο πάθος για ζωή, το να ζήσω πράγματα, να είμαι ανοιχτός σε προκλήσεις, να δοκιμάζω πράγματα, να ζω τη ζωή μου με πάθος, να μην επαναπαύομαι, να ρισκάρω εκεί που με παίρνει και πολλές φορές και εκεί που δεν με παίρνει. Ξέρεις, τα καλούπια φοβάμαι, γιατί είναι εύκολο να μπεις στη διαδικασία να πέσεις στη λούμπα των καλουπιών. Είμαι και “carpe diem”, μου αρέσει να σηκώνομαι νωρίς το πρωί, είναι αυτό που λέμε «πιάσε τη μέρα από τα μαλλιά».
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Να μη χάσω το μυαλό μου. Τίποτα άλλο.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει; Μήπως θυμάσαι;
Όχι. Έχω ακούσει τόσα! Ο καθένας τραβάει το δρόμο του ό,τι και αν ακούσει. Ο καθένας θα κάνει αυτό που θέλει να κάνει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ό,τι και να του πουν.
Τελικά δεν τις ακολουθούμε και ιδιαίτερα τις συμβουλές που ακούμε.
Δεν είμαστε και άξιοι να δίνουμε συμβουλές. Να πεις τη γνώμη σου, ναι, την άποψή σου, ναι. Τι συμβουλή, όμως, να δώσεις και τι συμβουλή να δεχθείς; Εννοείται ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμάς, που εμπιστεύεσαι, που αγαπάς, που έχουν μια άλλη βαρύτητα στη ζωή σου και που θα ακούσεις τη γνώμη τους, άνθρωποι που μπορεί να σε επηρεάσουν αλλά στο τέλος έχω την εντύπωση πως θα κάνεις αυτό που θέλεις εσύ.
Αν είχες μπροστά σου τον 20χρονο εαυτό σου θα του έλεγες κάτι;
Όχι, δεν θα του έλεγα τίποτα. Τι να του πω; Να σκεφτώ πώς θα ήμουν στα 20 μου χρόνια με το μυαλό που έχω τώρα στα 43; Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της, τα καλά της και τα κακά της και κάθε ηλικία διαχειρίζεται διαφορετικά τη ζωή. Δε θα του έδινα απολύτως καμία συμβουλή. Αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι και με την κόρη μου: πώς θα της μιλήσω, τι θα της πω. Σίγουρα, όταν είσαι γονιός θα αρχίσεις και τα «μη» το ένα, «μη» το άλλο, όπως μας έλεγαν και εμάς. Είναι μέσα στο παιχνίδι όλο αυτό. Αλλά η κόρη μου δεν μου ανήκει. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην είναι χαζό το παιδί μου, να μην παραμυθιάζεται, να είναι ανοιχτό το μυαλό του, να πάρει όσες περισσότερες πληροφορίες από τη ζωή μπορεί και να είναι αυτοκυρίαρχο.
Σε έχει αλλάξει η πατρότητα;
Δεν ξέρω ακόμα. Είναι πολύ νωρίς, γιατί είναι πολύ μικρό ακόμα το παιδί. Βέβαια, έχω μπει στο παιχνίδι να σκέφτομαι τι θα γίνει μετά, πώς θα μεγαλώσει, τι θα συμβεί. Ακούμε και διάφορα, είναι και κορίτσι. Σκέφτομαι πώς μπορώ να την οχυρώσω. Βλέπεις το παιδί σε αυτή την ηλικία που γελάει και έχει μια αθωότητα και ξέρεις από τώρα ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να μην χαθεί αυτή η αθωότητα. Αυτή αθωότητα θα φύγει από το παιδί, όπως έφυγε και από εμάς και δεν είναι στο χέρι σου να το εμποδίσεις αυτό. Οπότε, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς πώς μπορείς να οχυρώσεις το παιδί ώστε να δουλεύει το μυαλό του με χίλιες στροφές. Έτσι πιστεύω εγώ, γιατί δεν υπάρχουν φόρμουλες για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά. Με απασχολεί μόνο το πώς να της δώσω τα εφόδια να γίνει σωστός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία. Να είναι σκεπτόμενη. Να διαβάσει όσο περισσότερα βιβλία μπορεί και να μάθει την έννοια της ελευθερίας και μετά ας κάνει ό,τι θέλει. Μόνη της θα διαλέξει τον δρόμο της. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είναι ευτυχισμένη και να συνεχίσει να γελάει, όπως γελάει τώρα. Γίνεται; Αυτό μόνο με νοιάζει και θα είμαι και εγώ χαρούμενος. Και στο λέω τώρα που δεν είναι ούτε καν δύο χρόνων και το πιστεύω που το λέω.
Συνήθως στο τέλος μιας συνέντευξης ρωτάμε για τα σχέδια για το μέλλον αλλά δεν θέλω να σε ρωτήσω για τα σχέδια για το μέλλον αλλά για τα σχέδια για το παρόν. Για σήμερα, για αύριο, για τώρα.
Πολύ ωραίο αυτό. Μου αρέσει πολύ. Ξέρω και εγώ τι θα γίνει στο μέλλον; Δεν ξέρω. Σχέδια για το παρόν: Πρώτον, «Άρης» τελειώνουμε από την Αθήνα τέλη Απριλίου και ανεβαίνουμε στη Θεσσαλονίκη για εννιά παραστάσεις από τις 6 ως τις 14 Μαΐου στο Θέατρο Αμαλία. Δεύτερον, γυρίσματα για τις «17 κλωστές». Μετά βλέπουμε. Όπως έρθουν τα πράγματα. Έχω στο μυαλό μου χίλια δυο σχέδια που θέλω να κάνω. Κάθε φορά τα λέω και κάθε φορά δεν τα κάνω κιόλας, έχω γίνει γραφικός. Θέλω να κάνω τόσα με τη μουσική και δεν προλαβαίνω και δεν νομίζω ότι αφορά αυτό τον κόσμο. Άμα είναι, θα γίνει. Για κάποιο λόγο δεν έχει γίνει. Όταν είναι να γίνει, τότε θα το αναφέρουμε. Εννοείται πως είμαι ανοιχτός σε προτάσεις και θέλω να κάνω καινούρια πράγματα.
Ο «Άρης» θα συνεχιστεί και του χρόνου ή είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έχει αποφασιστεί;
Ναι, ο «Άρης» θα συνεχιστεί και του χρόνου για έκτη χρονιά.
Πώς νιώθεις μετά από αυτή την κουβέντα;
Ωραία. Νιώθω πολύ ωραία γιατί είναι μια ανθρώπινη κουβέντα. Δεν είναι «συνέντευξη».
Θα ήθελες να κλείσουμε με ένα μήνυμα ή με μια σκέψη που είναι συχνά στο μυαλό σου;
Να μπορούμε να ζούμε το τώρα για να ελπίζουμε για το αύριο. Να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές τώρα για να δημιουργείται η ελπίδα του «αύριο».
Ο Τάσος Σωτηράκης στο bookvoice
Η σελίδα Tassos Sotirakis – Music/ Theater στο Facebook
Να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές τώρα για να δημιουργείται η ελπίδα του «αύριο».