Συνέντευξη με τον Νίκο Ψαρρά: «Το πέρασμα του χρόνου πιο πολύ με γείωσε παρά με απογείωσε»

Νίκος Ψαρράς – συνέντευξη στο Theater Project 365

Συνέντευξη, βίντεο και φωτογραφίες: Λουκία Μητσάκου

Συναντηθήκαμε με τον Νίκο Ψαρρά στο Σύγχρονο Θέατρο, όπου φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» μαζί με την Μαρίνα Ασλάνογλου σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη. Η παράσταση παιζόταν πέρυσι στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και φέτος άλλαξε στέγη. Έχω ήδη παρακολουθήσει την παράσταση δύο φορές (μία φορά σε κάθε θεατρική στέγη) και σκοπεύω να την παρακολουθήσω ξανά. Είναι μια παράσταση που δεν την χορταίνεις και που πάντα ανακαλύπτεις νέα πράγματα, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη συζήτηση με τον ίδιο. Ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας ηθοποιός γενναιόδωρος που ποτέ δεν επαναπαύεται, που σέβεται πολύ τη δουλειά του, τον εαυτό του αλλά και τον θεατή. Μιλήσαμε για την καριέρα του στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, για την παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» και την τηλεοπτική σειρά «Μάγισσα». Δεν μείναμε, όμως, εκεί. Στην κουβέντα μας βρήκαν τη θέση τους πολλά θέματα: Μιλήσαμε για τις ερωτικές σχέσεις, για την αγάπη, για φόβους, για όνειρα, για το ταλέντο και την τύχη.

Είσαι ένας ηθοποιός που έχεις παίξει σε πάρα πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις και σε πολύ καλές παραγωγές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Φαίνεται πως επιλέγεις πολύ προσεκτικά τις δουλειές στις οποίες συμμετέχεις. Με τι κριτήριο επιλέγεις τις δουλειές σου; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι στις προτάσεις που σου γίνονται;

Το κριτήριο είναι από ποιον γίνεται η πρόταση καταρχάς και με ποιους θα είμαι. Σαφέστατα σκέφτομαι αν με ενδιαφέρει ο ρόλος και το κείμενο αλλά οι ρόλοι δεν είναι τόσο σημαντικοί αν τους κάνεις από μόνος σου. Είναι με ποιους τους κάνεις. Ποιον έχω συμπαίκτη; Θα χαίρομαι κάθε βράδυ να τον δω; Θεωρώ πως οι ρόλοι είναι μια πολύ ωραία αφορμή για ωραίες συναντήσεις και αυτό είναι το μόνο που μένει, όταν τελειώσει η παράσταση. Γιατί έρχεται αυτή η δυσάρεστη στιγμή που βγάζεις το κουστουμάκι σου, το κρεμάς και λες «αντίο». Με τις ανθρώπινες σχέσεις, όμως, δεν λες «αντίο», αν είναι ωραίες. Επιδιώκεις να ξαναβρεθείς, να ξανακάνεις ωραίες συναντήσεις. Αυτός είναι ο πρώτος παράγοντας: με ποιους ανθρώπους είσαι.

Είσαι ένας πολύ γενναιόδωρος και πολύ ταλαντούχος ηθοποιός. Πιστεύεις στο ταλέντο ή στη σκληρή δουλειά ή στο συνδυασμό και των δύο; Ή στην τύχη;

Πιστεύω και στο ταλέντο και στην σκληρή δουλειά και στην τύχη. Η τύχη είναι πολύ μεγάλο κομμάτι του ταλέντου, γιατί την τύχη την προκαλούμε. Στη ζωή σού δίνονται πράγματα αλλά δυστυχώς πρέπει να διαλέξεις εσύ. Εσύ πρέπει να κάνεις την επιλογή στο πού θα είσαι. Από την άλλη, είναι μια δουλειά που θέλει συνεχή εκπαίδευση. Πρέπει να δουλεύεις το σώμα σου, να δουλεύεις τη φωνή σου, να ενημερώνεσαι. Η υποκριτική καλπάζει, αλλάζει. Οι απαιτήσεις αλλάζουν. Το κοινό δε θέλει να σε βλέπει να κάνεις τα ίδια πράγματα. Για εμένα, το μεγάλο ταλέντο είναι τι καριέρα φτιάχνεις και αυτό είναι ένα ταλέντο, γιατί εσύ την φτιάχνεις την πορεία σου. Από εκεί και πέρα, τα υλικά σου σίγουρα στα ξυπνάνε σε μια ωραία δραματική σχολή, αναλόγως με το ποιους δασκάλους έχεις αλλά τελειώνοντας τη δραματική σχολή δεν είσαι ηθοποιός: είσαι ένας απόφοιτος δραματικής σχολής. Τότε αρχίζει ένας αγώνας για να γίνεις ηθοποιός και είναι ένας αγώνας δύσκολος. Μπορεί όλη η πορεία σου να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και απαιτητική ή μπορεί να είναι μια επιδερμική προσπάθεια και να μην είσαι κοντά στο νόημα της δουλειάς αυτής. Είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Σαφέστατα υπάρχει «κάτι». Δεν ξέρω αν είναι αυτό το «ταλέντο» αλλά υπάρχει μία αίσθηση. Όσο και να έχεις διαβάσει, όσο και να έχεις εκπαιδευτεί, όλα αυτά φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Το επόμενο βήμα το κάνεις μόνος σου. Αυτό το βήμα, λοιπόν, είναι αυτό που λέγεται «ταλέντο», ίσως.

Tο να σου βάλει κάποιος τον τίτλο «Είσαι ο ταλαντούχος ηθοποιός» είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι.

Νίκος Ψαρράς - Συνέντευξη στη Λουκία Μητσάκου και το Theater Project 365 — Φωτογραφία: Λουκία Μητσάκου

Όταν σε αποκαλούν ταλαντούχο, το δέχεσαι ευχάριστα ως φιλοφρόνηση ή νιώθεις πως υποβαθμίζει με κάποιον τρόπο την σκληρή δουλειά που βρίσκεται από πίσω;

Δεν την υποβαθμίζει αλλά με το πέρας του χρόνου λίγο γελάς, γιατί κάθε ρόλος είναι μια καινούρια πρόκληση, ένα καινούριο στοίχημα. Θα τα καταφέρεις ή όχι; Ποτέ δεν ξέρεις. Όταν ξεκινάμε μια καινούρια δουλειά, όλοι προσπαθούμε να είμαστε πολύ καλοί στο αποτέλεσμα. Δεν ξέρεις, όμως, αν θα τα καταφέρεις. Οπότε, το να σου βάλει κάποιος τον τίτλο «Είσαι ο ταλαντούχος ηθοποιός» είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι. Δεν μπορούμε να είμαστε καλοί σε όλα.

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση Σκηνές από ένα γάμο του Ίνγκµαρ Μπέργκµαν μαζί με την Μαρίνα Ασλάνογλου για δεύτερη χρονιά φέτος μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρυσι. Φέτος βρίσκεστε στο Σύγχρονο Θέατρο. Για τι μιλάει η παράστασή σας; Ποιος είναι ο πυρήνας της;

Η παράσταση είναι ένα δώρο που έχει αφήσει ο Μπέργκμαν καταρχάς και που η Έλενα Καρακούλη το πήρε στα χέρια της και έκανε μια πολύ ωραία διασκευή, μια διασκευή δύσκολη, γιατί από ένα υλικό έξι ωρών έπρεπε να διαλέξει δύο ώρες. Για εμένα είναι μια πολύ μεγάλη αγάπη αυτή η παράσταση. Λατρεύω τους χαρακτήρες, λατρεύω την πορεία τους μέσα στο πέρασμα των δύο ωρών και με το τι έρχονται αντιμέτωποι. Μου αρέσει πάρα πολύ που παίζω με τη Μαρίνα, την οποία θαυμάζω και κάθε βράδυ την καμαρώνω απέναντί μου. Νομίζω πως είναι από τις παραστάσεις που θα τη θυμάμαι για πολλά χρόνια και που εύχομαι να την παίζουμε για πολλά χρόνια, δεν σου κρύβω.

Έχετε μια πολύ αρμονική σχέση στη σκηνή με τη Μαρίνα Ασλάνογλου. Φαίνεται πως είναι πολύ δουλεμένη η σχέση σας. Δεν μοιάζει με κάτι επιφανειακό ή ότι έτυχε και βρεθήκατε και παίξατε μαζί.

Με τη Μαρίνα Ασλάνογλου είναι η τρίτη δουλειά που κάνουμε μαζί. Έχουμε δουλέψει άλλες δύο φορές στο Εθνικό: στη «Γειτονιά των Αγγέλων» και στο «Μεφίστο». Αγαπιόμασταν πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, οπότε ήδη με την πρώτη ανάγνωση υπήρχε ένα παρελθόν, το οποίο πάντα αυτό είναι που ψάχνουμε ως ηθοποιοί αλλά και για τους ρόλους μας. Οι ρόλοι πρέπει να έχουν ένα παρελθόν πάνω στη σκηνή. Εμείς με τη Μαρίνα αυτό το παρελθόν το είχαμε, οπότε είχαμε ήδη κερδίσει γόνιμο έδαφος. Από εκεί και πέρα, είναι πολύ σημαντικό ότι αρέσει η παράσταση. Γιατί ό,τι και αν κάνουμε εμείς εκεί πάνω, αν δεν μπουν θεατές ή αν οι θεατές δεν το εγκρίνουν, εμείς δεν υπάρχουμε. Οπότε, η μεγαλύτερη χαρά και ευχαρίστηση έρχεται στο χειροκρότημα.

Σε κάθε παύση σου νιώθεις αν οι θεατές είναι μαζί σου ή αν χασμουριούνται ή αν θέλουν να φύγουν. Το νιώθεις.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης νιώθεις πώς το δέχονται οι θεατές;

Νιώθεις τα πάντα. Σε κάθε παύση σου νιώθεις αν οι θεατές είναι μαζί σου ή αν χασμουριούνται ή αν θέλουν να φύγουν. Το νιώθεις.

Συνεργάζεσαι με τη γυναίκα σου, την Έλενα Καρακούλη, η οποία αναλαμβάνει την μετάφραση, την δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Πιστεύεις ότι βοηθάει τη συνεργασία σας το πόσο καλά γνωρίζει ο ένας τον άλλον; Αυτή η βαθιά οικειότητα βοηθάει την καλλιτεχνική διαδικασία;

Ναι, βοηθάει. Εμένα η Έλενα με μετατοπίζει, γιατί με ξέρει πολύ καλά, γιατί με έχει ζήσει, γιατί με έχει δει να παίζω πολλά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί. Είμαστε μαζί 11 χρόνια και με έχει δει να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα, οπότε δεν θέλει να με βλέπει να κάνω παρόμοια και αυτό είναι πολύ ωραίο πράγμα. Από εκεί και πέρα, είναι η τέταρτη φορά που κάνουμε μαζί δουλειά στο θέατρο. Είχαμε συνεργαστεί και στο Εθνικό αλλά εκεί η Έλενα ήταν δραματολόγος. Είναι πολύ ωραίο. Εγώ χαίρομαι όταν δουλεύω μαζί της, γιατί έχω απέναντι έναν άνθρωπο με πολύ ωραία φαντασία, με πολύ ωραίες ιδέες, με ισχυρή άποψη για αυτά που ζητάει και όταν βλέπεις ότι ο άλλος ξέρει τι θέλει, τον ακολουθείς.

Η παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» μιλάει για τη φθορά μιας συζυγικής σχέσης. Τι πιστεύεις ότι κάνει μια σχέση ή μια συνύπαρξη λειτουργική; Τι κάνει έναν γάμο ευτυχισμένο;

Τι μας κάνει δύο ανθρώπους να είμαστε μαζί; Ότι σου αρέσει ο άλλος, ότι σε έλκει, ότι θες να ονειρευτείς μαζί του, θες να ταξιδέψεις μαζί του, θες να κάνεις παιδιά μαζί του. Όλα αυτά πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, να τον θες τον άλλον, να τον ποθείς, να σου λείπει, να νοιάζεσαι και κυρίως να είσαι ειλικρινής. Όταν η ειλικρίνεια σταματήσει να υπάρχει σε μία σχέση, έχει αρχίσει η φθορά. Όταν κρύβεις χαρτιά, κάτι δεν πάει καλά.

Όταν η ειλικρίνεια σταματήσει να υπάρχει σε μία σχέση, έχει αρχίσει η φθορά. Όταν κρύβεις χαρτιά, κάτι δεν πάει καλά.

Μιλώντας για ειλικρίνεια, ο Γιόχαν στην παράσταση θέτει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: «Πιστεύεις ότι δύο άνθρωποι που ζουν μαζί όλη τους τη ζωή μπορούν να είναι ειλικρινείς;». Ποια είναι η δική σου άποψη;

Νομίζω ότι πρέπει να είναι ειλικρινείς. Δεν ξέρω αν μπορούν αλλά πρέπει. Και όταν πρέπει, μπορείς. Γιατί να μην είσαι ειλικρινής με τον άνθρωπό σου; Ακόμα και τις μεγαλύτερες φοβίες σου, ακόμα και την πιο μεγάλη τρέλα, αν δεν την μοιραστείς, ποιο είναι το νόημα; Είμαστε οι άνθρωποι πλασμένοι για να είμαστε δύο δύο σε αυτό τον κόσμο και όχι μόνοι μας. Η μοναξιά δεν αντέχεται. Νομίζω ότι οι σχέσεις απαιτούν ειλικρίνεια, απαιτούν σεβασμό, απαιτούν θαυμασμό, απαιτούν πολλά πράγματα. Και όχι μόνο οι ερωτικές σχέσεις αλλά και οι φιλικές σχέσεις.

Ο Γιόχαν στην παράσταση λέει: «Πιστεύεις ότι η ζωή μπορεί να πάει ξαφνικά στραβά χωρίς να καταλάβεις πώς συνέβη»; Σου έχει συμβεί ποτέ να νιώσεις έτσι κάποια στιγμή στη ζωή σου και να πεις «Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ. Τι έγινε;» και να αρχίσεις να πηγαίνεις προς την άλλη κατεύθυνση και να παίρνεις διαφορετικές αποφάσεις;

Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση και επαγγελματικά και προσωπικά. Πάντα μία σχέση όταν ξεκινάει, έχει τους καλύτερους οιωνούς. Πολλές φορές, όμως, τα πράγματα δεν έρχονται έτσι όπως τα περίμενες. Θα πρέπει εκεί να έχεις μια αξιοπρέπεια και να πεις «Φεύγω» και να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά, όσο επώδυνο και αν είναι αυτό – είτε τελειώνει μια σχέση είτε τελειώνει μια συνεργασία.

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αποχωρισμός που χρειάστηκε να ζήσεις ποτέ; Μιλάω για αποχωρισμό είτε από έναν άνθρωπο είτε από μία κατάσταση.

Ο πατέρας μου. Είναι επώδυνο το ότι μια μέρα συνειδητοποιείς ότι δεν θα ξαναπείς τη λέξη «μπαμπά». Γενικότερα είναι επώδυνα όλα αυτά που έχουν να κάνουν με την απώλεια αγαπημένων ανθρώπων. Νομίζω ότι είναι πάντα ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων αυτός αν και είναι αναπόφευκτο, γιατί η φυσική ροπή είναι εμείς να αποχαιρετούμε τους γονείς μας και όχι το αντίστροφο. Το αντίθετο είναι πάρα πολύ επώδυνο και μη διαχειρίσιμο. Παρόλα αυτά, το «αντίο» είναι πάντα σκληρό. Επίσης, είναι πολύ επώδυνο όταν αποχαιρετάς ζωντανούς ανθρώπους από τη ζωή σου, όταν αποχαιρετάς ανθρώπους που έχεις πιστέψει και στους οποίους έχεις επενδύσει και να νιώθεις μετά ότι έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο. Αλλά, δεν πειράζει, από την άλλη, γιατί όλοι οι άνθρωποι συμβάλλουν στο να γίνουμε αυτό που είμαστε – είτε θετικοί είτε αρνητικοί είτε τοξικοί, ο καθένας βάζει το λιθαράκι του. Το θέμα είναι να έχεις την πολυτέλεια και την επίγνωση να πεις ότι «αυτός ο άνθρωπος μού πάει και αυτός όχι». Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς πως υπάρχουν άνθρωποι που θες να είσαι κοντά τους αλλά που σου κάνουν κακό. Εκεί θα πρέπει να φεύγεις γρήγορα, γιατί είναι φοβερά επώδυνο να αναλώνεσαι σε σχέσεις που σου κάνουν κακό.

«Νομίζω ότι το να νιώθεις αγάπη είναι κι αυτό ένα ταλέντο» μας λέει ο Γιόχαν στην παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο». Πιστεύεις ότι το να νιώθεις αγάπη είναι ένα ταλέντο; Έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα να δώσουν αγάπη και να λάβουν αγάπη;

Εγώ νομίζω πως ναι. Διαφωνώ εδώ με τον Γιόχαν. Είμαστε πλασμένοι από αγάπη. Είμαστε αποτέλεσμα μιας αγάπης. Αποζητούμε την αγάπη από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας και μέχρι που θα τα κλείσουμε. Αγάπη θέλει ο άνθρωπος. Η αγάπη είναι κινητήρια δύναμη. Μπορεί να κινήσει βουνά, μπορεί να είσαι μέσα στο χειμώνα και να νιώθεις πως είσαι στην άνοιξη, μπορεί να είσαι σε μία γκρίζα πόλη και να νομίζεις ότι είσαι στο ομορφότερο μέρος του κόσμου. Οι πιο πληγωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν αγαπήθηκαν. Αυτή η τρυφεράδα που νιώθουν τα παιδιά και η ανάγκη για αγάπη για να νιώσουν ασφάλεια νομίζω ότι είναι κάτι που το αποζητούμε εφ’ όρου ζωής.

Πιστεύεις στην έννοια του άλλου μας μισού; Σε αυτό που λέμε «αδελφές ψυχές»; Υπάρχει αυτό που λέμε «γραφτό» ή είναι κάτι που φτιάχνεται και χτίζεται;

Πιστεύω στο ότι κάθε ψυχή είναι μοναδική και σπάνια και όταν βρίσκει μία άλλη να τη συγκινεί, κάτι ωραίο ξεκινά. Δεν ξέρω αν υπάρχει το «άλλο μας μισό». Μπορεί να υπάρχει το άλλο μας ολόκληρο, που είναι υπέροχο επίσης.

Σε τι διαφέρει ο Νίκος σήμερα από τον Νίκο πριν 20 χρόνια στις σχέσεις του, στο τι έχει ανάγκη για να νιώσει ότι τον αγαπούν, στο τι έχει ανάγκη για να νιώσει ήρεμος; Διαφέρει;

Σίγουρα διαφέρω πολύ. Έχουν περάσει από τότε 32 χρόνια. Ο Νίκος ήταν πολύ πιο αυθόρμητος τότε σε σχέση με σήμερα. Ήταν πιο ευκολόπιστος, ήταν πιο αθώος, ήταν πιο παρορμητικός. Σήμερα ο Νίκος είναι πιο ήρεμος, πιο ήσυχος, πιο κατασταλαγμένος για το τι θέλει γύρω του και το πού θέλει να πάει, τι θέλει να δει, τι θέλει να διαβάσει, τι θέλει να φάει. Είναι αυτό που λένε: «Μακάρι τότε να ήξερα τα μισά από αυτά που ξέρω τώρα» αλλά πιστεύω ότι, αν πήγαινα τον χρόνο πίσω, πολλά από αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν και που θεωρούνται, ας πούμε, «λάθη», θα τα ξαναέκανα, γιατί όλα έχουν συμβάλλει στον Νίκο του σήμερα.

Φέτος πρωταγωνιστείς και στην τηλεοπτική σειρά «Μάγισσα» στον ΑΝΤ1, όπου υποδύεσαι τον Κανέλλο, έναν χαρακτήρα που έχει ήδη αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο. Πώς νιώθεις για αυτό τον τόσο αγαπητό ρόλο;

Τον αγαπώ και εγώ πολύ. Ο Κανέλλος είναι αυτό που λέμε «καλής πάστας» άνθρωπος. Έχει τα χούγια του, νευριάζει, φωνάζει αλλά είναι δίκαιος. Είναι αυτός που όλοι θα θέλαμε να είχαμε και μέσα στην οικογένεια αλλά και σαν φίλο. Είναι καλός συμβουλάτορας, είναι «καλής πάστας άνθρωπος». Θα περάσει από χίλια μύρια κύματα, όπως οι περισσότεροι χαρακτήρες σε αυτή τη σειρά. Έχει μια βαθιά συγκίνηση ο ίδιος. Με αγγίζει πάρα πολύ το πώς βλέπει τη ζωή, το πώς κάνει πάντα ένα βήμα πίσω για τους άλλους. Είναι πολύ γενναιόδωρος και αυτό είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας, δεν είναι κάτι που το βλέπεις εύκολα. Ο Κανέλλος ήρθε στη ζωή μου με μια πολύ ωραία παρέα γύρω μου, με πολλούς παλιούς καλούς φίλους, όπως η Κατερίνα Λέχου, ο Γιώργος Γάλλος, ο Τάσος Νούσιας (που ήμασταν συμμαθητές ίδιο έτος στη δραματική σχολή), το συγγραφικό δίδυμο Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρος Καλκόβαλης, ο Λευτέρης Χαρίτος, που είναι ο μαέστρος μας. Αλλά και όλα αυτά τα νέα παιδιά, από την Καλλιόπη Χάσκα και τον Βασίλη Μηλιώνη μέχρι τον υπέροχο Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη, τον Αναστάση Ροϊλό (τον οποίο αγαπώ πολύ και τον έχω σαν μικρό μου αδερφό). Υπάρχει μία φοβερή χαρά στο γύρισμα και ξέρω πως θα στοιχίσει πολύ σε όλους μας όταν θα τελειώσει. Εδώ και 9 μήνες περνάμε περίπου 50 – 55 ώρες την εβδομάδα μαζί. Πιο πολλές ώρες είμαστε εκεί παρά στα σπίτια μας. Είναι μια πολύ ωραία παρέα, έχει πάρα πολύ γέλιο, κάνουμε πάρα πολλές τρέλες. Τρώμε, φωνάζουμε, μαλώνουμε, τα ξαναβρίσκουμε. Αύριο οι δύο τελευταίες σκηνές είναι βουβές σκηνές που διαδραματίζονται τη νύχτα στον πύργο μας και γλεντάμε. Θα έχουμε όργανα και θα χορεύουμε. Από τώρα μπορώ να φανταστώ τι έχει να γίνει.

Έχεις ηχογραφήσει και audiobooks για την book voice. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Είναι κάτι που σε ενδιαφέρει;

Με ενδιαφέρει και το αγαπώ πολύ, γιατί μέσα από τη δικιά μου φωνή θα ταξιδέψουν άνθρωποι. Και η Έλενα Καρακούλη έχει ηχογραφήσει πολλά βιβλία και το αγαπάει πολύ. Ένα μυθιστόρημα τι είναι; Ένα ταξίδι. Αν εμείς μπορούμε κάποιους ανθρώπους να τους ταξιδέψουμε με τη φωνή μας μέσα από το πού θα δώσεις έμφαση, πού θα κάνεις μια παύση, πού θα χρωματίσεις, είναι κάτι πολύ ωραίο. Η όλη διαδικασία είναι δύσκολη, γιατί μπορεί να πρέπει να κάνεις ένα βιβλίο μέσα σε τρεις ώρες ή να ξαναπάς και να πιάσεις το ίδιο ύφος που είχες την προηγούμενη φορά. Είσαι μόνος σου μέσα σε ένα στούντιο και γράφεις.

Αυτό ακούγεται μια πολύ διαφορετική διαδικασία σε σχέση με τις δουλειές σου στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Ναι, είναι πολύ διαφορετικό ακόμα και σε σχέση με τα σπικάζ που κάνω. Είναι σαν να κάνεις παλιό, καλό ραδιόφωνο, που η δικιά μου γενιά δεν το έχει προλάβει αυτό. Είναι πολύ ωραίο, μου αρέσει.

Έχεις διδάξει υποκριτική στο παρελθόν. Είναι κάτι που σε ενδιαφέρει ακόμα; Θα ήθελες να το κάνεις ξανά; Είναι κάτι που σου δίνει χαρά;

Μου δίνει πολλή χαρά, έχει πολύ κόπο και είναι πολύ μεγάλη ευθύνη το να πεις ότι αναλαμβάνω 20 παιδιά για να τα ετοιμάσω και να τους δώσω ελπίδα για αυτή τη δουλειά, να τους δώσω εφόδια. Το αγαπάω πολύ. Χρόνος δεν υπάρχει, γιατί θέλει κόπο, θέλει να είσαι παρών και θέλει να είσαι προετοιμασμένος. Βέβαια, όταν ήρθε η ώρα μετά από 20 χρόνια σχεδόν στο επάγγελμα και με πολλά χρόνια προσωπικών σπουδών να μπορέσω να μεταδώσω αυτά που είχα διαβάσει εγώ, έπρεπε όλα να τα ξαναδιαβάζω και να τα ξανακάνω πιο βατά, πιο κατανοητά. Βλέποντάς τα στην πράξη, εκ του ασφαλούς πλέον καθήμενος σε μία καρέκλα, γινόμουν και εγώ καλύτερος μαζί με τα παιδιά. Είναι μεγάλο σχολείο να παιδεύεσαι πάνω σε κείμενα, να παιδεύεσαι με διαφορετικό τρόπο χωρίς να σκέφτεσαι πώς θα τα έπαιζες εσύ, γιατί αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο εκεί είναι πώς θα κινήσεις αυτά τα παιδιά στο να φέρουν το προσωπικό τους στίγμα μέσα στους ρόλους που κάνουν, πώς να χτίσουν ένα παρελθόν, πώς να μάθουν να σκέφτονται από κάτω ως ρόλοι, να έχουν έναν στόχο όταν είναι στη σκηνή. Είναι πολύ ενδιαφέρον.

Εάν σε έβλεπε σήμερα μια περασμένη εκδοχή του εαυτού σου, εάν σε έβλεπε σήμερα ο 20χρονος Νίκος, υπάρχει κάτι που θα του προκαλούσε έκπληξη; Κάτι που σου άρεσε και δεν σου αρέσει πια, κάτι που φοβόσουν και δεν το φοβάσαι πια, κάτι που είχες ανάγκη και δεν το έχεις ανάγκη πια,; Συνέβη κάποια αλλαγή που δεν την περίμενες;

Θα του προκαλούσαν πολλά έκπληξη. Θα του προκαλούσε έκπληξη ότι είμαι παντρεμένος και έχω γιο, ότι έχω παχύνει και δεν είμαι όπως ήμουν στα 20, ότι καπνίζω, ότι δεν έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να βγω και να γλεντήσω όπως είχα τότε. Αλλά νομίζω ότι ο πυρήνας είναι ίδιος. Δεν έχει αλλάξει ούτε έχει μετατοπιστεί σε κάτι άλλο. Το πέρασμα του χρόνου πιο πολύ με γείωσε παρά με απογείωσε, το οποίο είναι πολύ ωραίο.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

Πολλά χρόνια έλεγα ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η απώλεια αγαπημένων προσώπων. Τώρα πια μπορώ να σου πω ότι είναι να μην πάθει κάτι το παιδί μου. Αλλά νομίζω πως ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι πάντα η μοναξιά. Η μοναξιά είναι κάτι που εγώ δεν το αντέχω, δεν το θέλω, δεν το αποζητώ καθόλου.

Έχεις κάψει γέφυρες στη ζωή σου και βλέποντας τώρα πίσω να ξέρεις πως παρόλο που ήταν δύσκολο, πήρες την σωστή απόφαση και να χαίρεσαι που τις έκαψες;

Ναι, έχουν φύγει άνθρωποι από τη ζωή μου που πίστεψα και αγάπησα και καλά έκαναν που έφυγαν.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «σπίτι»;

Γέλια, τον γιο μου να χορεύει, να τραγουδάει, να παίζει Κουνγκ Φου, να τον γαργαλάω, τη γυναίκα μου να προσπαθεί να μας ηρεμήσει και να γελάει και αυτή. Γέλια είναι η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη «σπίτι».

Έχεις κάποια ανάμνηση που με το που σου έρχεται στο μυαλό να σε κάνει να χαμογελάς αυτόματα;

Έχω μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Ανήμερα Χριστούγεννα με πάρα πολύ χιόνι να τρώμε μεσημεριανό, να βλέπω χριστουγεννιάτικη ταινία στην τηλεόραση και μετά να βάζω μπότες και σκουφιά και να παίζουμε χιονοπόλεμο με τους φίλους μου.

Πώς ήταν η εμπειρία του ταξιδιού σου στην Ιαπωνία; Σου έκανε κάτι εντύπωση στον τρόπο ζωής εκεί; Υπάρχει κάτι για το οποίο θαυμάζεις την Ιαπωνία;

Ήταν επιθυμία της γυναίκας μου να γίνει αυτό το ταξίδι, όχι δική μου. Εγώ εξεπλάγην θετικά από τους ανθρώπους, από τον πολιτισμό τους, από τον σεβασμό που έχουν στον εαυτό τους και στους συνανθρώπους τους και στη φύση, από την ησυχία τους, την καθαριότητά τους. Ήταν τόσο μεγάλο σχολείο που έχω πει ότι κάθε φορά που ένα αεροπλάνο θα πηγαίνει προς Ανατολή, ο προορισμός είναι πια ένας. Είναι μια χώρα που θέλω να ξαναπάω πολλές φορές. Είναι μια χώρα που δεν την χορταίνεις, που δεν σου φτάνουν οι μήνες εκεί πέρα. Παθαίνεις σοκ με το που φτάνεις στο αεροδρόμιο και βλέπεις ότι υπάρχει άνθρωπος που σταματάει τις βαλίτσες για να προσγειωθούν σωστά στον ιμάντα. Παθαίνεις σοκ και από την επαρχία τους, τη φύση τους. Βλέπεις δέντρα 300 ετών και τους ρωτάς «φωτιές δεν έχετε εδώ;» και η απάντηση που παίρνεις είναι: «Μα πώς να καούν τα δέντρα, αφού έχουν ψυχή;». Αμέσως καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια άλλη στάση ζωής πια. Είναι ένα ταξίδι που οφείλουμε όλοι μας να το κάνουμε πολλές φορές.

Θα ήθελες να φύγεις ξανά από την Ελλάδα για να ζήσεις κάπου στο εξωτερικό;

Για να ξαναζήσω στο εξωτερικό όπως τότε που πήγα στην Αμερική και να ξαναξεκινήσω κάτι από το μηδέν, δεν έχω το κουράγιο ούτε την ανάγκη να το κάνω. Αλλά να ταξιδέψω και να γνωρίσω καινούριους πολιτισμούς, τοπία και ανθρώπους νομίζω ότι είναι το μόνο που μένει και το μόνο που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Η χώρα μας είναι υπέροχη. Η Ελλάδα είναι μια σταλιά και έχει εκατομμύρια πράγματα να σου δώσει. Και με πολύ ωραίους κατοίκους. Εγώ τους αγαπάω τους Έλληνες. Θεωρώ ότι είμαστε καλής πάστας άνθρωποι. Παρόλα αυτά, το να γεμίζεις τις μπαταρίες σου είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που θα ήθελα ιδανικά να μπορώ να κάνω θα ήταν να μπορώ να παίρνω κενά από τη δουλειά και να ξανασπουδάζω. Αυτό θα μου έδινε μεγάλη χαρά, αν το κατάφερνα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ισορροπήσεις αυτή την πολύ φορτωμένη επαγγελματική καθημερινότητα με την προσωπική ζωή και τον χρόνο που αφιερώνεις στον εαυτό σου;

Είναι δύσκολο.

Έχεις την πολυτέλεια να αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου;

Όχι, δεν την έχω. Δηλαδή όταν έχω χρόνο για τον εαυτό μου συνήθως είναι για να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ ή να ασχοληθώ με τους δικούς μου. Αλλά θέλω να πάω ένα σινεμά, θέλω να πάω να φάω ένα ωραίο φαγητό, θέλω να δω φίλους, θέλω να δω μια ωραία παράσταση και τα καταφέρνω.

Συνήθως στο τέλος μιας συνέντευξης ρωτάμε για τα σχέδια για το μέλλον αλλά δεν θέλω να σε ρωτήσω για τα σχέδια για το μέλλον αλλά για τα σχέδια για το παρόν. Για σήμερα, για αύριο, για τώρα.

Για το μέλλον δεν υπάρχουν σχέδια, γιατί το αύριο έρχεται ενώ το τώρα φεύγει και το τώρα είναι πολύ πιο ωραίο από το αύριο που δεν το ξέρουμε.

Πώς νιώθεις μετά από αυτή την κουβέντα;

Υπέροχα. Έτοιμος να πάω να παίξω. Εσύ;

Υπέροχα.