Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Η Αυστρία είναι μια από τις αγαπημένες μου χώρες. Έχει πανέμορφες πόλεις που έχουν διατηρήσει την ομορφιά τους. Η φύση της είναι μοναδική. Διάσπαρτα στους καταπράσινους λόγους της θα ανακαλύψεις πανέμορφα χωριά, πνιγμένα στο πράσινο.
Βρίσκομαι στο Γκρατς. Αποφασίζω να κάνω μια ημερήσια εκδρομή στο μοναδικό Σάλτσμπουργκ. Είμαι ήδη καθ’οδόν όταν ένα τηλέφωνο από Ελλάδα με πληροφορεί ότι το Μόναχο και το Σάλτσμπουργκ είναι πλημμυρισμένα. Στην αρχή ανησυχώ, αλλά η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι αν πράγματι το Σάλτσμπουργκ ήταν πλημμυρισμένο και είχε σοβαρό πρόβλημα, θα είχε διακοπεί και η συγκοινωνία. Μη έχοντας και άλλη επιλογή και διαβεβαιώνοντας τους δικούς μου ότι δεν θα πάω στο Σάλτσμπουργκ (κατά συνθήκη ψεύδη), θαυμάζω την φύση από το παράθυρο του λεωφορείου, τις χιονισμένες κορυφές των βουνών και τα μικρά χωριουδάκια μέσα στο πράσινο.
Φθάνω στο Σάλτσμπουργκ. Ψιχαλίζει. Το Σάλτσμπουργκ είναι η σημαντικότερη πόλη της ευρύτερης περιφέρειας του Σάλτσμπουργκ. Η περιφέρεια του Σαλτσμπουργκ έχει πληθυσμό 482.000 κα συνορεύει με την Ιταλία και την Γερμανία.
Η πόλη του Σάλτσμπουργκ είναι χτισμένη σε μια τοποθεσία που κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Εδώ θα θαυμάσετε υπέροχους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς. Να δείτε τους μπαρόκ οβελίσκους των εκκλησιών και φυσικά να ανεβείτε στο κάστρο. Η παλιά πόλη του Σάλτσμπουργκ έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η πόλη χωρίζεται από τον ποταμό Salzach σε δύο μέρη. Στην αριστερή όχθη του ποταμού βρίσκεται η παλιά μεσαιωνική πόλη. Στην δεξιά όχθη βρίσκεται η νέα σύγχρονη, πόλη, όπου χτυπά η οικονομική ζωή της. Τράπεζες, πολυτελή ξενοδοχεία.
Το λεωφορείο με αφήνει στην δυτική πλευρά, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η ψιλή βροχή σταματά και περπατώντας βρίσκομαι στο Παλάτι και στους κήπους Mirabell, που είναι ελεύθεροι για το κοινό. Τι πανδαισία χρωμάτων, λουλουδιών, που σχηματίζουν μεγάλες καρδιές ή νότες μουσικής. Εδώ γυρίστηκε και ένα μέρος από την ταινία «Η Μελωδία της Ευτυχίας».
Το Παλάτι στεγάζει κυβερνητικές υπηρεσίες και δεν είναι επισκέψιμο από το ευρύ κοινό. Στον τουριστικό οδηγό που κρατώ στα χέρια μου διαβάζω ότι το παλάτι χτίστηκε από τον κοσμικό πρίγκιπα-αρχιεπίσκοπο Βολφ Ντίτριχ για την Ζαλόμε Αλτ, την ερωμένη του, το 1606.
Συνεχίζοντας τον δρόμο και ανοιγοκλείνοντας συνεχώς την ομπρέλα μου πέρασα από το σπίτι που έμεινε για αρκετά χρόνια ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.
Περνώντας την γέφυρα βρίσκομαι στην παλιά πόλη. Η ομορφιά της είναι απίστευτη. Στενά μεσαιωνικά δρομάκια, μικρά μαγαζιά να πωλούν σοκολατάκια Μότσαρτ. Από κάπου ακούγεται κλασική μουσική.
Θέλω να ανέβω στο Κάστρο Hohensalz (1077).
Μπορείς να ανέβεις ή με τα πόδια (δεν μου άρεσε η ιδέα), ή με το τελεφερίκ, το οποίο και προτίμησα. Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στην κορυφή του βουνού Festungsberg.
o Kάστρο είναι από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα μεσαιωνικά κάστρα. Και η πόλη απλώνεται με μεγαλοπρέπεια στα πόδια μου. Η θέα κάτι περισσότερο από μαγευτική.
Το ποτάμι, ο καθεδρικός ναός, με τον επιβλητικό τρούλο. ;Όλα μοιάζουν σαν όνειρο.
Και ήμουν τυχερή γιατί η βροχή είχε σταματήσει εντελώς και ο ουρανός είχε καθαρίσει. Έβγαλα, ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες δεκάδες φωτογραφίες. Όπου γυρνούσα το βλέμμα μου η πόλη είχε και μία διαφορετική πανέμορφη όψη.
Κάθισα αρκετή ώρα χαζεύοντας. Σαν να μην ήθελα να αφήσω να φύγει από τα μάτια μου αυτή η ομορφιά. Λάτρεψα την πόλη με αυτήν την υπέροχη θέα. «Έρωτας με την πρώτη ματιά». Μα είναι τόσο, μα τόσο όμορφη.
Μέσα στο κάστρο βρίσκεται και το παλαιότερο μοναστήρι της πόλης. Εδώ γυρίστηκε ένα άλλο μέρος της ταινίας «Η Μελωδία της Ευτυχίας».
Τριγύρισα αρκετή ώρα μέσα στο μοναστήρι. Υπήρχε και ένα εξαιρετικό υπαίθριο καφέ.Μετά από ώρες πήρα το τελεφερίκ της επιστροφής. Στην μικρή πλατεία δεσπόζει μια τεράστια χρυσή μπάλα με έναν άνθρωπο να στέκεται στην κορυφή.
Το γλυπτό λέγεται «sphaera». Εδώ υπαίθριοι πωλητές πωλούσαν pretzel. Αυστριακά κουλούρια. Τα τίμησα δεόντως.
Δοκίμασα αρκετά παραδοσιακά καπέλα, μέχρι να καταλήξω σε ένα που μου έμοιαζε με της Χάιντι.
Υπάρχουν και άμαξες με τις οποίες απολαμβάνεις μια βόλτα στην παλιά πόλη.
Φθάνω στην πλατεία της παλιάς πόλης. Την πλατεία Residenzplatz, με το εντυπωσιακό συντριβάνι και τον καθεδρικό ναό και το εκπληκτικό Residenz. Eνα κτίριο με περισσή πολυτέλεια. Γεμάτη η πλατεία από τουρίστες. Τέλος Ιούνη. Αναζητώ την πλατεία Μότσαρτ Mozartplatz με το άγαλμα του Έχω πια κουραστεί αρκετά. Και κάθομαι να χαλαρώσω στο πιο γνωστό καφέ του Σάλτσμπουργκ.
Το café Tomaselli, που ιδρύθηκε τo 1703. Κόσμος πολύ καθόταν στα τραπέζια και του πρώτου ορόφου και στο εξωτερικό του κτιρίου.
Δεν βρήκα τραπέζι πουθενά. Έτσι μπήκα στο εσωτερικό του και δεν το μετάνιωσα. Ξαφνικά βρέθηκα εκτός εποχής. Βελούδινες καρέκλες, μαρμάρινα τραπέζια, πολυέλαιοι, υπέροχα κάδρα, χρυσοποίκιλτοι καθρέφτες στους τοίχους, σερβιτόροι ντυμένοι με λευκά και μαύρα ρούχα, κοπέλες με παραδοσιακές ποδιές που περνούσαν από τα τραπέζια με ένα δίσκο με υπέροχα γλυκά για να διαλέξεις.
Παρήγγειλα ένα καφέ και η παραγγελία ήρθε σε ασημένιο δίσκο.
Εντύπωση μου προκάλεσε ένα έπιπλο σαν τον γνωστό μας «καλόγερο», αλλά αρκετά χαμηλό, όπου υπήρχαν κρεμασμένες εφημερίδες και πελάτες ντόπιοι με καπέλα και καλοντυμένοι, ξεκρέμαζαν μια εφημερίδα πριν καθίσουν να παραγγείλουν. Αχ τι ωραία που δεν βρήκα τραπέζι έξω, όπου γινόταν και φοβερή φασαρία, γιατί υπήρχαν στην πλατεία κλόουν που έκαναν το νούμερό τους και ο κόσμος στοιβαζόταν να τους δει. Μετά τον καφέ περπάτησα τον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης, την Getreidegesse.
Τουρίστες βολτάρουν στον κατάμεστο αυτό και εντυπωσιακό δρομάκι. Εδώ τα πανάκριβα επώνυμα μαγαζιά ανακατεύονται με ωραία εστιατόρια.
Εντυπωσιάστηκα όταν είδα τόσα πολλά θαλασσινά να υπάρχουν στις προθήκες των εστιατορίων.
Ο Mότσαρτ σε ακολουθεί παντού σε αυτή την πόλη. Εκτός από το άγαλμα του στην πλατεία που φέρει το όνομά τους, όπως ανέφερα πιο πάνω, υπάρχει το σπίτι που γεννήθηκε και το σπίτι όπου μεγάλωσε. Στον δρόμο αυτό υπάρχει και το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και σήμερα λειτουργεί σαν Μουσείο. Μotzarts Geburtshaus.
Παγκόσμια φεστιβάλ κλασικής μουσικής γίνονται κάθε χρόνο στην πόλη. Πλανόδιοι μουσικοί παίζουν την μουσική του.
Eδώ ο Μότσαρτ πέρασε τα πρώτα 17 χρόνια της ζωής του. Υπάρχουν πολλά εκθέματα, μεταξύ των οποίων και το βιολί που έπαιζε όντας πολύ μικρός. Ο Μότσαρτ σε ακολουθεί παντού στην πόλη. Η γενέτειρά του τον τίμησε μετά τον θάνατό του! Πασίγνωστο για τους λάτρεις της κλασικής μουσικής το Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ που γίνεται κάθε Καλοκαίρι.
Είχε φτάσει πια απόγευμα και πήρα λυπημένη τον δρόμο του γυρισμού. Αυτή την φορά πέρασα από την «Γέφυρα του έρωτα», όπου χιλιάδες τουρίστες γράφουν τα ονόματά τους πάνω σε κλειδαριές (που πωλούνται στα μαγαζάκια) και κλειδώνουν τον έρωτά τους στα κάγκελα της γέφυρας.
Γυρίζοντας το βλέμμα μου πίσω κοιτάζω για τελευταία φορά το κάστρο να στέκεται αγέρωχο και περήφανο και πάνω του τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για το Graz, με τις ωραιότερες εντυπώσεις για το κουκλίστικο Σάλτσμπουργκ.
Όχι δεν είδα ολόκληρη την πόλη, ούτε όλα τα αξιοθέατα. «Χάθηκα» όμως μέσα στην ομορφιά της σε αυτή την εκπληκτική παραμυθούπολη. Μια ολόκληρη μέρα δεν φτάνει για να την γνωρίσεις. Εύχομαι να μπορέσω να ξαναπάω σύντομα.. Καλά ταξίδια!!!!