Η συνάντηση του Stephen Belber
Γράφει η Λουκία Μητσάκου
Τι γίνεται όταν το παρελθόν χτυπά την πόρτα μας και μας ζητάει απαντήσεις που δεν είμαστε έτοιμοι να δώσουμε; Για πόσο καιρό μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από τη γοητεία, το χιούμορ και τις αναμνήσεις, πριν έρθει η στιγμή που η αλήθεια απαιτεί να την κοιτάξουμε κατάματα; Πώς αφήνουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο; Μέσα από την τέχνη που φτιάχνουμε ή μέσα από τις σχέσεις που δημιουργούμε με τους άλλους; Μπορεί σε μια ζωή γεμάτη δημιουργία και ανεξαρτησία να νιώθουμε πως κάτι λείπει; Όταν οι ρόλοι που παίξαμε δεν μας εξυπηρετούν πια, έχουμε το θάρρος να κατέβουμε από τη σκηνή και να είμαστε επιτέλους ο εαυτός μας; Είναι ποτέ αργά για να συγχωρήσουμε τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό;
Αυτά και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα ερωτήματα θέτει η συναρπαστική παράσταση «Η συνάντηση» του Stephen Belber στο Θέατρο Coronet σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.
Ο Τόμπι Πάουελ, ένας διάσημος χορογράφος με λαμπρή καριέρα που πλέον λόγω ηλικίας έχει αποσυρθεί, συναντιέται στον μοναχικό του χώρο με ένα ζευγάρι: Tη Λίζα και τον Μάικ Ντέιβις, που έρχονται για να του πάρουν μια συνέντευξη για μία διατριβή που κάνει η Λίζα με θέμα την ιστορία του χορού στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1980. Μήπως, όμως, το ζευγάρι έχει απώτερα κίνητρα; Η συνάντηση αυτή με τους άλλους μετατρέπεται αναπάντεχα σε μια συνάντηση με το παρελθόν αλλά και μια συνάντηση με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το έργο του Stephen Belber «Η συνάντηση» (Match) έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 2004 και το 2014 έγινε ταινία με το ίδιο όνομα και σε σκηνοθεσία του ίδιου. Φέτος την παρακολουθούμε στο Θέατρο Coronet.
Πρόκειται για μία κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία, όπου κάθε ένας από τους τρεις χαρακτήρες κρύβουν κάτι: είτε τον πραγματικό λόγο για την επίσκεψη είτε τα συναισθήματα που έχει για το παρελθόν είτε τα καταπιεσμένα του τραύματα. Η ένταση ανάμεσα στην αλήθεια και την προσποίηση εξελίσσει την δράση και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Η παράσταση «Η συνάντηση» χρησιμοποιεί το χιούμορ ως αφορμή για να θίξει πολλά και σημαντικά θέματα όπως το τι σημαίνει να ανήκεις κάπου και πώς μπορεί το παρελθόν σου να σε βαραίνει ενώ δεν τολμάς καν να το παραδεχθείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Άραγε η αλήθεια μπορεί να μας σώσει και να μας ελευθερώσει;
Η μετάφραση του Γιώργου Κιμούλη μας παραδίδει ένα κείμενο όπου ο λόγος ρέει εύκολα και που φωτίζει όλα τα κωμικά και δραματικά στοιχεία του έργου ακόμα και τις αχνές του αποτυπώσεις.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη μας χαρίζει μια παράσταση με έξοχο ρυθμό (στοιχείο απολύτως απαραίτητο για τα κωμικά στοιχεία της παράστασης) που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Η σκηνοθετική ματιά είναι ρεαλιστική και εστιάζει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων, τις αντιφάσεις τους και τις εντάσεις μεταξύ τους. Πρόκειται για μία ευαίσθητη προσέγγιση του κεντρικού ήρωα όπου κάθε στοιχείο είναι λεπτομερώς δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Τα σκηνικά της Κατερίνας Σβορώνου είναι λειτουργικά και ταιριάζουν απόλυτα στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Ένας προσωπικός χώρος απόλυτα τακτοποιημένος και γεμάτος αντικείμενα που είναι σαφές πως φέρουν μέσα τους αναμνήσεις και ταυτόχρονα ένας χώρος σχεδόν κλειστοφοβικός που συμβολίζει το συναισθηματικό αδιέξοδο και την ουσιαστική μοναξιά του πρωταγωνιστή. Τα κοστούμια της Σοφίας Νικολαΐδη είναι απολύτως λειτουργικά αλλά και ευφάνταστα. Οι φωτισμοί του Βασίλη Τριπόδη φωτίζουν με επιτυχία τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τόμπι είναι ο Γιώργος Κιμούλης και μας χαρίζει μια αριστουργηματική ερμηνεία που θα θυμόμαστε για καιρό. Έχοντας πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, μιλάει στον θεατή όχι μόνο με τα λόγια του και το σώμα του εν γένει αλλά με κάθε κύτταρο του σώματός του. Ο Γιώργος Κιμούλης ενώ βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ρόλο που πάρα πολύ εύκολα μπορεί να σε παρασύρει σε υπερβολές και σχηματική απεικόνιση του ήρωα, κατορθώνει να μην καταφύγει απολύτως σε κανένα κλισέ και σε καμία μανιέρα και να μας παρουσιάσει έναν ήρωα ανατριχιαστικά αναγνωρίσιμο και απολύτως αληθινό. Ο Κιμούλης με μια πρωτοφανή ειλικρίνεια και αμεσότητα, μας χαρίζει έναν ήρωα πολυεπίπεδο και γεμάτο αντιφάσεις: Ο Τόμπι είναι ένας άντρας εκκεντρικός, φανταχτερός και ταυτόχρονα αμυντικός, ανοιχτός αλλά και συναισθηματικά απομονωμένος, μόνος αλλά σχετικά συμφιλιωμένος με τη μοναξιά του, συναισθηματικά ανθεκτικός και ταυτόχρονα ψυχικά τραυματισμένος. Οι αντιφάσεις του ήρωα εκφράζονται με τρόπο αυθεντικό και υποβόσκουν σε κάθε μικρή χειρονομία ή λέξη. Βλέπουμε μπροστά μας έναν ήρωα που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του έργου και καλείται να διανύσει μεγάλη και επίπονη διαδρομή για αυτή του την εξέλιξη. Ο Γιώργος Κιμούλης κατέχοντας σπάνια κωμικά αντανακλαστικά μάς χαρίζει μια ερμηνεία καθηλωτική και απολύτως συγκινητική.
Δίπλα του η Κατερίνα Θεοχάρη και ο Βασίλης Γιακουμάρος με καίριες ερμηνείες και δυναμική σκηνική παρουσία δημιουργούν μια ομάδα γεμάτη συναίσθημα, εντάσεις και κρυμμένα συναισθήματα.
Ο Τόμπι έχει επιλέξει μια ζωή γεμάτη τέχνη και δημιουργία, μια ζωή γεμάτη εντάσεις και πλέον μια αρκετά μοναχική ζωή. Απέρριψε τη συμβατική επιλογή μιας σταθερής ζωής με παιδιά και έζησε τη ζωή του γεμάτη έντονες εμπειρίες. Πρόκειται, όμως, για πραγματική επιλογή; Ο Τόμπι επέλεξε αυτή τη ζωή ή απλώς απέφυγε να δεσμευτεί συναισθηματικά και να είναι ευάλωτος; Τελικά η ελευθερία φέρνει την ευτυχία ή η ευτυχία και η πληρότητα φέρνει την ελευθερία; Ο ήρωας μάς καλεί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να απαντήσουμε με ειλικρίνεια σε μια ερώτηση που δεν θέλουμε καθόλου να απαντήσουμε: Πόσα από αυτά που έχουμε σήμερα και ζούμε είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής και πόσα είναι αποτέλεσμα φόβου και συναισθημάτων που φοβηθήκαμε και αποφύγαμε; Ασχέτως με το αποτέλεσμα, ασχέτως με το αν νιώθουμε σήμερα μοναξιά ή όχι, ασχέτως με το αν είμαστε ικανοποιημένοι με την ποιότητα της ζωής μας, καλούμαστε να αναρωτηθούμε κάτι που δεν αφήνουμε εύκολα τον εαυτό μας να αναρωτηθεί: Υπήρξαμε αρκετά θαρραλέοι;
Ο Τόμπι καταφέρνει να αποφεύγει τις αλήθειες που τον πονάνε χρησιμοποιώντας το χιούμορ ως μηχανισμό άμυνας, εξιστορώντας ιστορίες στις οποίες εκείνος ελέγχει την όλη διήγηση των πραγμάτων, πλέκοντας και ζώντας απομονωμένος. Εμείς ποιους μηχανισμούς χρησιμοποιούμε καθημερινά για να αποφύγουμε τις αλήθειες που μας πονάνε;
Η παράσταση «Η συνάντηση» του Stephen Belber στο Θέατρο Coronet σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη είναι μία συναρπαστική παράσταση που προκαλεί άφθονο και αβίαστο γέλιο, που συγκινεί και προβληματίζει και που ευτυχεί μέσα από την καίρια σκηνοθετική ματιά και την καθηλωτική ερμηνεία των ηθοποιών της.
Ταυτότητα παράστασης:
Θέατρο Coronet
Παίζουν:
Γιώργος Κιμούλης
Κατερίνα Θεοχάρη
Βασίλης Γιακουμάρος
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά: Κατερίνα Σβορώνου
Κοστούμια: Σοφία Νικολαΐδη
Φωτισμοί: Βασίλης Τριπόδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιλμάζ Χουσμέν
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Creative Agency: GridFox