H Μητέρα του Άγιου του Αντώνη Τσιπιανίτη
Της Βίβιαν Μητσάκου
Ο Αντώνης Τσιπιανίτης «ξαναχτυπά» με μια νέα θεατρική παράσταση.
Ο συγγραφέας της θεατρικής παράστασης «Η πόρνη από πάνω» που αγαπήθηκε από το κοινό και τους κριτικούς και γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μας συστήνει την Ευσεβία, την «Μητέρα του Άγιου».
Το σκηνικό απλό, λιτό και λειτουργικό στον όμορφο χώρο του Θεάτρου Αγγέλων Βήμα έχει την υποογραφή του Γιώργου Λιντζέρη.
Η Ευσεβία εισέρχεται στην σκηνή κρατώντας ένα κερί που φωτίζει τον δρόμο της στο μισοσκόταδο που επικρατεί στην αίθουσα. Από το ανοιχτό παράθυρο η φωνή του παλιατζή διακόπτει την απόλυτη σιγή που επικρατεί.
Σαν να βρισκόμαστε σε εκκλησία. Παρακολουθούμε μια μυσταγωγία. Κάθεται και μας διηγείται την ζωή της. Μια ζωή που ορίζεται από υποταγή και υπακοή στους άνδρες της ζωής της. Τον πατέρα, τον σύζυγο, τον γιό, τον εραστή. Μια ζωή στενάχωρη, χωρίς χαρές, Με δύο αυστηρούς γονείς (κόρη παππά) που δεν της επιτρέπουν να γευτεί καμιά μικροχαρά σαν παιδί.
Δεν είχε ζωή. Ήταν «αζώητη».
Και ύστερα έρχεται ένας γάμος με έναν στην ουσία άγνωστο για αυτήν άνδρα. Επιλογή των γονέων της, στην εντολή των οποίων έπρεπε να υποκύψει. Και υπέκυψε. Δεν είχε μάθει να κάνει και τίποτα άλλο. Μόνο να υπακούει. Δεν αισθάνθηκε ποτέ αγάπη, δεν χάρηκε την ζεστασιά από ένα του χάδι. Μόνη χαρά της ο μοναχογιός της. Αλλά για να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί, πρέπει να έχεις υπάρξει και εσύ παιδί. Και η ηρωίδα μας δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ. Στα πέντε του χρόνια τον πηγαίνει στο κατηχητικό, παρά τις φοβερές αντιρρήσεις του άνδρα της, για να είναι κοντά στο Θεό, κοντά στους ιερείς, Να γίνει ένα καλό, σεβαστικό και υπάκουο παιδί. Και αργότερα στην ενηλικίωσή του εκείνο φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει σε μοναστήρι. Ο σύζυγος την εγκαταλείπει. Μόνη και πάλι. Έχει να παλέψει με τους δαίμονές της. O Θεός που λάτρεψε, της «πήρε» ότι πολυτιμότερο είχε. Ότι της γέμιζε την ζωή. Και η εκδίκηση έρχεται στο μυαλό της σαν φυσικό επακόλουθο. Και εκεί στα σχέδια της εκδίκησης έρχεται ο μοναδικός έρωτας της ζωής της. Μόνο τότε αισθάνθηκε ότι είναι γυναίκα. Αλλά προδόθηκε και πάλι.
Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη είναι σύγχρονο, ανατρεπτικό, σε πολλά σημεία αστείο, αλλά και κοφτερό σαν μαχαίρι. Ένα δριμύ κατηγορώ για την εκκλησία, τους ιερείς, την χαιρεκακία των ανθρώπων, την κοινωνία που χαίρεται με τον πόνο σου. Μια βαθειά διείσδυση στα κακώς κείμενα της εκκλησίας. Κόλαφος για την εκμετάλλευση των πιστών από τους επιτήδειους που ποντάρουν στην ανάγκη του ανθρώπου για ένα θαύμα στην ζωή τους.
Η σκηνοθεσία της Ρέϊνα Εσκενάζυ φωτίζει όλες τις πλευρές του χαρακτήρα της πρωταγωνίστριάς μας και με μαγικό τρόπο μας παρασέρνει στους δρόμους που ακολουθεί η Ευσεβία.
Η Ευσεβία είναι η Φωτεινή Ντεμίρη. Με αφοπλιστική φυσικότητα, με απίστευτη ερμηνευτική βαρύτητα, μας κάνει κοινωνούς της ζωής της. Και εμείς την ακολουθούμε στο μοναστήρι, στο δάσος της αγάπης της, στον «οίκο ανοχής». Μας «μιλά» ακόμη και στις σιωπές της. Μοναδική ερμηνεία.
Όλη της η ζωή μία αντίθεση. Από υπάκουη κόρη, σύζυγος και καλή, με τα δικά της μέτρα, μητέρα, μετατρέπεται σε αμείλικτο τιμωρό, χωρίς να αισθάνεται τύψεις. Δεν διστάζει να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της φωτιάς που άναψε μόνη της και να ξεκινήσει μια καινούργια, εντελώς διαφορετική ζωή. Είναι η πρώτη φορά που ζει μια ζωή που η ίδια διάλεξε. Όχι οι άλλοι.
Εξαιρετικοί οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Από το απόλυτο σκοτάδι στο κατακόκκινο της φωτιάς.
Η μουσική επένδυση της παράστασης ανήκει στο Βασίλη Κωνσταντουλάκη.
Μια παράσταση που όλες οι γυναίκες βρίσκουμε μια στιγμή της δικής μας ζωής, που έχουμε κρύψει πολύ βαθειά μέσα μας.
Μια παράσταση που στοιχηματίζω ότι θα παίζεται για πολύ καιρό.
Μια παράσταση που με συγκίνησε βαθειά. Καλή σας θέαση!
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία: Ρέϊνα Εσκενάζυ
Σκηνικά: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κίνηση: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Μουσική Επιμέλεια: Βασίλης Κωνσταντουλάκης
Φωτογραφίες Παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης
Παίζει η Φωτεινή Ντεμίρη