BU-21. H πτήση που απογειώθηκε αλλά δεν προσγειώθηκε ποτέ. Ήταν η μοιραία πτήση για πάρα πολλούς επιβάτες. Θα μπορούσαμε και εμείς να είμαστε ανάμεσά τους. Η πτήση ΒU-21 συντρίβεται σε ένα κεντρικό δρόμο του Λονδίνου, χτυπημένη από έναν άγνωστο πύραυλο, παίρνοντας μαζί του αθώες ανθρώπινες ψυχές.
Έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε απαθείς από τους καναπέδες μας βλέποντας στις ειδήσεις διάφορα τρομοκρατικά χτυπήματα. Τα βλέπουμε αδιάφορα σαν να μην μας αφορούν.
Το έργο BU-21 του Stuart Slade παρουσιάστηκε στο Trafalgar Studios στο West End του Λονδίνου και φέτος σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και μετάφραση Λυδίας Τριγώνη.
Η μικρή σκηνή του Θεάτρου 104 είναι γεμάτη τηλεοράσεις, καλώδια. Κάποιες τηλεοράσεις παίζουν ειδήσεις. Οι περισσότερες είναι με χιόνια.
Το έργο δεν αναφέρεται στην τρομοκρατία αλλά στην ψυχική κατάσταση των επιζώντων, των ανθρώπων που την έζησαν. Διαπραγματεύεται την ζωή μετά το τρομοκρατικό χτύπημα.
Παρακολουθούμε μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης: Έξι άνθρωποι που έζησαν το τρομοκρατικό χτύπημα πρέπει να συνεχίσουν την ζωή τους. Πρέπει να χαμογελάσουν ξανά, να γελάσουν, να ερωτευτούν. Η ζωή προχωρά και σε παίρνει μαζί της. Πόσο εύκολο είναι όμως, όταν βρεθείς μπροστά στον θάνατο, όταν τον αντικρίσεις κατάματα, να συνεχίσεις να ζεις όπως πριν ;
H σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά είναι λιτή και με απλότητα αναδεικνύει τον σπασμένο εσωτερικό κόσμο των έξι αυτών ανθρώπων.
Οι ήρωές μας διηγούνται ο ένας μετά τον άλλον τις μαρτυρίες τους. Την θλίψη τους, τον πόνο τους, σωματικό και ψυχικό, με έναν ιδιαίτερο και καυστικά ρεαλιστικό τρόπο.
«Αν δεν μπορείς να το χλευάσεις, θα σε κάνει κομμάτια».
Και εδώ θα σας αναφέρω μια προσωπική ιστορία μου. Είχα τελειώσει την δουλειά μου και επέστρεφα στο σπίτι μου. Τα δυο μου παιδιά μικρά. Μηνών η δεύτερή μου κόρη. Και ξαφνικά διασχίζοντας το φανάρι της οδού Σταδίου για να περάσω απέναντι, τα πάντα σκοτεινιάζουν. Ένας εκκωφαντικός κρότος ακούγεται, μια σκόνη μας τυλίγει. Βρίσκομαι πιασμένη χέρι-χέρι με μια άγνωστη. «Να πέσουμε κάτω» μου φωνάζει. Δίπλα μου βλέπω να πέφτει νεκρή μια γυναίκα. Φωνές, φωνές. «Τι θα γίνουν τα παιδιά μου σκέφτομαι». Και πέφτω στο πεζοδρόμιο. Για δευτερόλεπτα η ζωή σου αλλάζει. Ναι δεν ήταν ένα τρομοκρατικό χτύπημα, αυτό που σας διηγήθηκα. Ήταν μια έκρηξη υγραερίου που στοίχισε όμως την ζωή σε δυο ανθρώπους και ήμουν εκεί. Τα συναισθήματα μου απίστευτα.
Ίσως από το περιστατικό αυτό να είδα την παράσταση συναισθηματικά πιο φορτισμένη. Να ένιωσα περισσότερο έντονα τις ιστορίες των έξι αυτών ανθρώπων.
«Όταν είσαι σε κρίση, κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις»
Όλοι οι ηθοποιοί , αν και ο καθένας είχε να αφηγηθεί μια διαφορετική ιστορία, ενέργησαν σαν μια ομάδα, με πολύ καλές ερμηνείες.
Η Χρηστίνα Γαρμπή, η Φλόρενς, που είδε στον κήπο της να εκτοξεύεται ένα σώμα και μετά μπροστά της στα μάτια της ξεψύχησε ένας άνδρας, ο γιατρός.
Ο Ευθύμης Γεωργόπουλος, ο Άλεξ, ένας κυνικός, απόλυτος, απαθής τραπεζίτης. Δεν τον άγγιξε το τρομοκρατικό χτύπημα. Απλώς η κοπέλα του και ο καλύτερός του φίλος ήταν μαζί την ώρα της έκρηξης και σκοτώθηκαν. Δεν μπορεί να καταλάβει την απιστία. Αυτή τον πληγώνει. Όχι το ίδιο το γεγονός
Ο Βαγγέλης Σαλευρής, ο Κλάιβ, ο νεαρός μουσουλμάνος που βρίσκεται σε κόντρα με τον πατέρα του, τον γιατρό και αυτός πεθαίνει, χωρίς να έχουν λύσει τα μεταξύ τους προβλήματα.
Ο Μανώλης Κλωνάρης, ο Γκράχαμ, ο οδηγός φορτηγού. Ζητά δημοσιότητα. Είναι ο αυτόπτης μάρτυρας.
Mε άγγιξε όμως βαθειά και ιδιαίτερα η συγκλονιστική ερμηνεία της Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου που υποδύεται την Άννα, την νεαρή Ρουμάνα, με εγκαύματα στο σώμα και στο πρόσωπο. Δεν είναι μόνο ο ψυχικός πόνος που έχει να αντιμετωπίσει αλλά και ο σωματικός. Οι κινήσεις της, οι εκφράσεις του προσώπου της, το φοβισμένο βλέμμα της, η απόγνωσή της, το τρεμούλιασμα της φωνής της μας δείχνουν την δυνατή υποκριτική δεινότητα της , που με εκπλήσσει θετικά κάθε φορά που την παρακολουθώ. Δύσκολος ρόλος που η ηθοποιός ανταποκρίνεται με άριστα.
Η Λία Τσανά, η Σύλια , η νεαρή κοπέλα που έμαθε από το γραφείο της τον θανάσιμο τραυματισμό της μητέρας της, είχε μια εντυπωσιακή ερμηνεία.
Έξι μονόλογοι έξι διαφορετικών ανθρώπων, έξι διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις. Παρακολουθούμε σαν μέσα από κλειδαρότρυπα τις εξομολογήσεις τους, τον φόβο και τον πόνο τους.
Εξάλλου αυτό ζητούν και οι τρομοκράτες. Εκτός από τις ζωές των αθώων θυμάτων, θέλουν να ζούμε μέσα στο φόβο και την αβεβαιότητα. «Δεν θα νιώσετε ποτέ ασφαλείς», είχα ακούσει, με κρυμμένο το πρόσωπό του, να απειλεί κάποιος από την τηλεόραση. Οι συνθήκες της ζωής μας έχουν δυστυχώς αλλάξει προς το χειρότερο. Ανά πάσα στιγμή μπορεί εμείς να βρεθούμε μπροστά από ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να ζήσουμε. Να αποβάλλουμε τον φόβο, να δούμε την ζωή κατάματα και να προχωρήσουμε.
Μία άρτια από όλες τις απόψεις παράσταση, που αξίζει να δείτε.
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Stuart Slade
Μετάφραση: Λυδία Τριγώνη
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη
Production Design: Κασσιανή Λεοντιάδου
Κινησιολογία: Ντέπυ Γοργογιάννη
Σχεδιασμός ήχου-φωτισμού: Κασσιανή Λεοντιάδου, Σπύρος Δουκέρης, Λήδα Γρηγοριάδη
Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας
Trailer: Γιώργος Τσιρογιάννης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρηστίνα Γαρμπή, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Μανώλης Κλωνάρης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Βαγγέλης Σαλευρής, Λία Τσάνα
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ
Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο
Διάρκεια: 90 λεπτά
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020