Χρωματιστές γυναίκες του Βασίλη Ζιώγα
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Oι «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη από την ομάδα a dream and the gun παρουσιάζονται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Βασίλης Ζιώγας (1937-2001).Έλληνας ποιητής, μυθιστοριογράφος. Ανήκει στους σημαντικότερους νεοέλληνες θεατρικούς συγγραφείς. «Αιρετική» μορφή του νεοελληνικού θεάτρου έχει χαρακτηριστεί ως ο «ποιητικότερος συγγραφέας της νέας ελληνικής δραματουργίας. Είναι η πιο ιδιότυπη δραματουργική φωνή της μεταπολεμικής περιόδου. Καινοτόμος στην θεματολογία.
Το έργο του «Χρωματιστές Γυναίκες» θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα έργα του νεοελληνικού ποιητικού θεάτρου.
Δύο διαφορετικές υπάρξεις, δύο αντίθετοι κόσμοι, δυο διαφορετικής νοοτροπίας προσωπικότητες έρχονται αντιμέτωποι με τα φαντάσματα της παιδικής τους ηλικίας. Βιώματα που στιγματίζουν για πάντα την ζωή των πρωταγωνιστριών μας.
Η Έλλη και η Άννα βρίσκονται μετά από χρόνια στο πατρικό τους σπίτι σε ένα νησί. Εδώ που έζησαν την βία, την κακοποίηση. Θα κοιτάξουν επιτέλους κατάματα τα τραύματά τους ζητώντας την λύτρωσή τους. Έζησαν την παιδική κακοποίηση, αλλά οι δύο αδελφές αντέδρασαν εκ διαμέτρου αντίθετα. Η Άννα (Mυρτώ Γκόνη) έφυγε για χρόνια μακριά από το νησί. Άνοιξε τα φτερά της και πέταξε στα λιμάνια της Ευρώπης, ζητώντας να ξεχάσει. Ζητώντας την λύτρωση που δεν την βρήκε. Γνώρισε έρωτες, χρήμα, αλλά τα φαντάσματα μένουν στην μνήμη της.
Η Έλλη (Βιργινία Ταμπαροπούλου) έμεινε εκεί. Στο παλιό πατρικό και ρίζωσε, όπως τα λουλούδια που περιποιείται για «να αισθανθεί ένα με την φύση». Υποτάχτηκε στην σκληρή της μοίρα, μην βρίσκοντας την δύναμη να αντιδράσει ». «Έγινε ένα με τους τοίχους» όμως ομολογεί.
Χλωμή, σαν να μην υπάρχει αίμα στις φλέβες της, φοβισμένη, φοβάται να μιλήσει, φοβάται να ζήσει. Φοβάται.
Mπορείς να αφοπλίσεις τον άλλον με το να του δημιουργείς φόβο. Δεν αντιστέκεται. Ανήμπορος παραδίνεται αμαχητί.
Ο πατέρας εξουσιαστής στα παιδιά και στην γυναίκα του. Μια γυναίκα που ζει στην σκιά του άνδρα της. Βλέπει, αλλά φοβάται να μιλήσει. Μία κλειστή κοινωνία που γνωρίζει τα πάντα, αλλά σιωπά.
Το κείμενο του Βασίλη Ζιώγα είναι ξεχωριστό. Περιέχει πικρό, καυστικό χιούμορ, κυνισμό. Με αιχμηρό λόγο καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας. Αναφέρεται σε δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις με ένα ποιητικό λόγο.
Οι ηρωίδες μας μοιάζουν πρόσωπα που έχουν βγει από αρχαία τραγωδία.
Μιλούν, φιλονικούν, προσπαθούν να καταλάβουν η μία την άλλη, να ξεφύγουν από τον εφιάλτη που τις κυνηγά τόσα χρόνια, τον εφιάλτη της κακοποίησης, να δουν την ζωή πιο φωτεινή. Και επιτέλους να ζήσουν ελεύθερες. Κοινό σημείο συνάντησης μόνο τα παιδικά τους χρόνια και τα παιδικά τους παιχνίδια.
Ο Γρηγόρης Καραντινάκης σκηνοθετεί την παράσταση με ευαισθησία και επικεντρώνεται στην ψυχολογική κατάσταση των δυο γυναικών, αναδεικνύοντας τον λόγο του συγγραφέα. Ο λευκός τοίχος στο πίσω μέρος της σκηνής ξεσκίζεται σιγά σιγά και πίσω του φαίνεται χρώμα, φως. Αυτό το φως που χρειάζονται οι δυο γυναίκες για να συνεχίσουν την ζωή τους. Η ρωγμή που χρειάζονται για να βγουν στο φως, να ζήσουν.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών είναι εξαιρετικές και απογειώνουν την παράσταση. ΄Ενας υποκριτικός άθλος επί σκηνής.
Η Βιργινία Ταμπαροπούλου είναι φοβισμένη, άτολμη, σκιά του εαυτού της. Μια νέα γυναίκα με πρόσωπο γερασμένο, σχεδόν σκελετωμένο, ασκητικό. Η Βιργινία Ταμπαροπούλου έχει μία ερμηνεία που κυριολεκτικά σε καθηλώνει. Απίστευτη ερμηνευτική βαρύτητα.
Η Μυρτώ Γκόνη είναι δραστήρια, αεράτη, προκλητική, αλλά συγχρόνως ευαίσθητη και πληγωμένη. Προσπαθεί να κρύψει τον πόνο της πονεμένης ψυχής της. Σκηνική άνεση και μία μοναδική, δυναμική ερμηνεία.
Και οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν μια δυνατή χημεία επί σκηνής. Έχουν μελετήσει πολύ καλά τις δυο ηρωίδες του Ζιώγα και την ψυχοσύνθεσή τους και μας φωτίζουν όλες τις πτυχές των προσωπικότητων τους.
Τα σκηνικά λιτά και απλά. Δημιουργίες των Γιούλας Ζωιοπούλου και Γρηγόρη Καραντινάκη. Ένα απλό τραπέζι, δύο καρέκλες, μια πάνινη παιδική κούκλα και γλάστρες από λουλούδια, που μεταφέρει η Έλλη, μία μία στην σκηνή. Ίσως οι γλάστρες που η Έλλη περιποιείται να είναι και η μόνη επαφή της με τον έξω κόσμο. Τα ζωηρά τους χρώματα να είναι το χρώμα που λείπει από την δική της ζωή.
Μεγάλο βαθμό στην επιτυχία της παράστασης παίζει και η κινησιολογία της Λαμπρινής Γκόλια.
Η μουσική του Νίκου Πλατύραχου είναι εκπληκτικής ομορφιάς. Βάλσαμο στα αυτιά μας.
Οι φωτισμοί είναι εξαιρετικοί και καίριοι. Δημιουργούν σκιές στους τοίχους της σκηνής και ανήκουν στον Σάκη Μπιρμπίλη.
Tα εξαιρετικά φορέματα είναι δημιουργίες της Γιούλας Ζωιοπούλου.
Οι Χρωματιστές γυναίκες του Βασίλη Ζιώγα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι μία υψηλής αισθητικής και ποιότητας παράσταση, με ερμηνείες που θα σας σημαδέψουν. Μια σκηνική ελεγεία για την χαμένη ελευθερία του ανθρώπου. Αν αγαπάτε το καλό θέατρο, μην την χάσετε.
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Μουσική: Νίκος Πλατύραχος
Κοστούμια: Γιούλα Ζωιοπούλου
Σκηνικός χώρος: Γιούλα Ζωιοπούλου, Γρηγόρης Καραντινάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια κίνησης: Λαμπρινή Γκόλια
Μουσική επιμέλεια: Γρηγόρης Καραντινάκης
Video: Ηρακλής Φίτσιος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Αντωνάκος
Φωτογραφίες : Δομνίκη Μητροπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί
Μυρτώ Γκόνη
Βιργινία Ταμπαροπούλου
Θέατρο του Νέου Κόσμου