Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Μπαίνοντας στο «A Small Argo full of Art”, στη Δεύτερη σκηνή του Θεάτρου Αργώ, στον τεράστιο καθρέφτη που δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής, μια όμορφη φιλάρεσκη γυναίκα, σίγουρη για τον εαυτό της, βλέπει το είδωλό της και δείχνει ευχαριστημένη με αυτό που αντικρίζει. Χαμογελά. Βάζει αισθησιακά το κραγιόν της. Είναι πανέμορφη και το ξέρει.
Η εξώπορτα ανοίγει και η Ρόζα, η νεαρή σύζυγος, μένει άναυδη μπροστά στην εικόνα που βλέπει. Η γυναίκα μπροστά στον καθρέφτη είναι ο άνδρας της, ο Πέδρο. Είναι, όμως, βραδιά Αποκριάς και ετοιμάζονται να πάνε σε ένα πάρτυ μασκέ. Τις απόκριες τα πάντα επιτρέπονται. Ο Πέδρο έχει μεταμφιεστεί σε Λορίν Μπακόλ και προτρέπει την Ρόζα, έχοντας έτοιμα όλα τα ρούχα, να ντυθεί Χάμφρει Μπόγκαρτ.
Η Ρόζα διστακτική στην αρχή, ακολουθεί το σχέδιο του άνδρα της και ένα ερωτικό παιχνίδι αλλαγής ρόλων αρχίζει μεταξύ τους. Αυτό που ξεκινά σαν ένα ερωτικό παιχνίδι, μετατρέπεται σε αποκάλυψη. Η Ρόζα τρομαγμένη, πανικοβλημένη χαλάει το «παιχνίδι» καθώς αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για μια απλή αποκριάτικη αμφίεση. Ο Πέδρο κάνει και αυτός πίσω προσπαθώντας να αποσιωπήσει το γεγονός και παίρνει ξανά τον ρόλο του συζύγου, ζητώντας από την Ρόζα να τα ξεχάσουν όλα.
Το Κάλεσμα της Λορίν είναι το πρώτο έργο της πολυβραβευμένης Ισπανίδας συγγραφέως Παλόμα Πεδρέρο, η οποία ήταν παρούσα στο θέατρο την βραδιά που παρακολούθησα την παράσταση. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Θεάτρου του Βαγιαδολίδτο το 1984 και έχει ανέβει σε πολλές χώρες σε Ευρώπη και Αμερική. Όπως μας είπε η ίδια η συγγραφέας το έχει ακούσει να παίζεται σε πολλές γλώσσες και της προκαλεί εντύπωση ότι όλοι οι άνθρωπο γελούν ακριβώς στα ίδια σημεία του έργου.
Πόσο εύκολο είναι να τολμάς να είσαι διαφορετικός σε έναν κόσμο όπου όλοι προσπαθούν μανιωδώς να είναι ίδιοι; Πόσο εύκολο είναι, άραγε, ο ίδιος ο κόσμος να σου επιτρέψει να είσαι ο εαυτός σου; Ο ποιητής E.E.Cummings έλεγε: «Το να είσαι ο εαυτός σου και μόνο ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που πασχίζει μέρα-νύχτα να σε κάνει σαν όλους τους άλλους, σημαίνει να δώσεις την πιο σκληρή μάχη που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος και να μην σταματήσεις ποτέ να μάχεσαι». Αυτή είναι και η μόνη μάχη που έχει σημασία. Γιατί μόνο όταν τολμήσουμε να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και αποφασίσουμε πως το να είμαστε διαφορετικοί είναι ο μόνος τρόπος που μας αξίζει να ζήσουμε, τότε μόνο είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Όπως άλλωστε έλεγε και ο Καμύ: «Ο μόνος τρόπος να διαχειριστείς έναν ανελεύθερο κόσμο είναι να γίνεις τόσο απόλυτα ελεύθερος που η ίδια σου η ύπαρξη να είναι μία επαναστατική πράξη».
Aν και το έργο γράφτηκε προ πολλών ετών είναι τρομακτικά επίκαιρο. Ειδικά σήμερα που στο επίκεντρο είναι το θέμα της ταυτότητας φύλου. Κοινωνικοί ρόλοι που απονέμονται και υιοθετούνται από την παιδική ηλικία αρχίζουν και αμφισβητούνται.
Ο Πέδρο υποτάχτηκε στις επιβολές της κοινωνίας, κρύβοντας καλά και πνίγοντας τον πραγματικό του εαυτό. Έζησε μία ζωή που του είχε επιβάλλει η κοινωνία, οι γονείς του μέχρι αυτή την μέρα της Αποκριάς. Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν προκαθορισμένοι «ρόλοι» και σε ποιο βαθμό φτάνει η ελευθερία του ατόμου; Πόσο καταπιεσμένα ή κοινωνικά απομονωμένα μπορεί να είναι τα μέλη μιας κοινωνίας;
Η σκηνοθεσία ανήκει στην Φένια Αποστόλου. Κάνει focus στις ψυχολογικές μεταπτώσεις των πρωταγωνιστών και δίνει έμφαση στην καταπίεση ανθρώπων και καταστάσεων. Καθοδηγεί βήμα βήμα, δύο ταλαντούχους ηθοποιούς έχοντας σύμμαχο ένα μεστό και ολοκληρωμένο κείμενο. Καλοδουλεμένη η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.
Τα άκρως θεατρικά και ιδιαίτερα σκηνικά είναι της Άσης Δημητροπούλου. Ένας τεράστιος καθρέφτης και δεξιά και αριστερά οι φωτογραφίες του Χάφρει Μπόγκαρτ και της Λορίν Μπακόλ. Κατά την διάρκεια της παράστασης οι φωτογραφίες αλλάζουν και εμφανίζονται φωτογραφίες του γάμου του ζευγαριού. Σκάλες διάσπαρτες στην σκηνή, που θέλουν να δείξουν πως έχουμε πάντα την επιλογή για το πώς θα τις χρησιμοποιήσουμε : Θα τις αφήσουμε να λειτουργήσουν ως φυλακή και να συμβολίζουν τον εγκλεισμό, ή θα τις σκαρφαλώσουμε και θα επιλέξουμε να τις κάνουμε να συμβολίσουν την ελευθερία.
Η υπέροχη μουσική που ακούγεται σε συγκεκριμένες στιγμές είναι του Μιχάλη Τσίχλη.
Ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου με τους ψυχρούς φωτισμούς του μας περιγράφει την ψυχολογία των ηθοποιών και δρα ως κείμενο από μόνη της.
Οι δυο πρωταγωνιστές μας: Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος –ο Πέδρο- σε ένα ρόλο δύσκολο, που κρύβει κινδύνους να γίνει μία καρικατούρα γυναίκας, ξεπερνά όλα τα εμπόδια με άριστα. Υποδύεται με εντυπωσιακό τρόπο και ύφος την γυναίκα. Συγκινείται και τρομάζει με την εξομολόγηση των επώδυνων παιδικών του αναμνήσεων. Δυστυχισμένος που χρόνια προσπαθεί να κρύψει τον πραγματικό του εαυτό, όχι μόνο από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιον. Τρομερά ευαίσθητος προσπαθεί να κρατήσει την σύζυγό του, που πράγματι αγαπά. Αποφασιστικός, δυναμικός, ικανοποιημένος από την τελική του απόφαση. Ένας ηθοποιός με μεγάλη υποκριτική δεινότητα βρισκόταν μπροστά μας. Οι κινήσεις του, το ύφος του, η ευαισθησία του, η συγκίνησή του δείχνουν όχι ότι έχει μπει στο πετσί του ρόλου, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά είναι ο ίδιος ο ρόλος. Ξεγυμνώνει ψυχή και σώμα.
Η Ρόζα, η Βιργινία Ταμπαροπούλου, είναι μία εξίσου τραγική φιγούρα. Ερωτευμένη, σαστισμένη, απογοητευμένη. Τεράστιο το ψυχολογικό σοκ που υφίσταται. Γνώριζε; Υποψιαζόταν; Πώς αισθάνεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι ο άνδρας που μένεις μαζί του, δεν έχει καμία σχέση με τον άνδρα μου αγάπησες και παντρεύτηκες; Eίναι το θύμα και ο θύτης μαζί. Χειρίζεται έξοχα τα εκφραστικά της μέσα και έχει σκηνική άνεση.
Όλη η παράσταση διαδραματίζεται μια μέρα Αποκριάς. Μια μέρα που όλοι βάζουν τις μάσκες τους και διασκεδάζουν. Για το ζευγάρι μας όμως ήταν μια μέρα που οι μάσκες έφυγαν, οι μάσκες βγήκαν και τα πραγματικά τους πρόσωπα εμφανίστηκαν.
Μία παράσταση τολμηρή αλλά όχι προκλητική.
Μία παράσταση που σε βάζει σε σκέψεις και προβληματισμούς.
Αποδεχόμαστε και αγαπάμε την διαφορετικότητά μας και ζούμε την ζωή μας όπως εμείς ονειρευόμαστε ή υποτασσόμαστε στα «πρέπει» μιας κοινωνίας, που θέλει να καθοδηγήσει τις ζωές μας;
Καλή σας θέαση.
Ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Φένια Αποστόλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική Επιμέλεια-Ηχητικό Τοπίο: Μιχάλης Τσίχλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παρισσινού
Ειδικές Κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος
Φωτογράφιση: Αθηνά Σαρηγιαννίδη
Μακιγιάζ Φωτογράφισης: Βασίλειος Πίκουλας
Trailer 1: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Trailer 2: Θεοφύλακτος Αργυρού
Συμπαραγωγή: Λυδία Λίθος – Θέατρο Αργώ
Ερμηνευτές:
Ιωάννης Αθανασόπουλος (Πέδρο),
Βιργινία Ταμπαροπούλου (Ρόζα)
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Χώρος: A Small Argo full of Art, Θεάτρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο και Κυριακή στις 21:30