Pigalle του Γιάννη Κεντρωτά
Γράφει η Λουκία Μητσάκου
Θέλουμε να δούμε τη βία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ή τελικά επιλέγουμε να δούμε μόνο ό,τι δεν μας ξεβολεύει; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα; Με ποιον τρόπο μπορεί να ξεφύγει κανείς από έναν ατέρμονα κύκλο κακοποίησης όταν η ίδια η κοινωνία προστατεύει πάντα τον κακοποιητή;
Η παράσταση Pigalle του Γιάννη Κεντρωτά σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου στο OLVIO είναι μια μαύρη κωμωδία που μεταμορφώνεται σε μία θεατρική σύνθεση για τσέλο και φωνές και που μιλάει για θέματα όπως η έμφυλη βία και η αδιαφορία της κοινωνίας απέναντι σε κάθε μορφής κακοποίηση.
Η ιστορία έχει ως εξής: Είναι Σάββατο βράδυ και ο Ντίνος με την γυναίκα του περιμένει το αφεντικό του, Στάθη, στο σπίτι του για φαγητό, για να του παρουσιάσει το νέο επιχειρηματικό του πλάνο. Από εκεί αρχίζει και ξετυλίγεται ένα μακρύ κουβάρι προσποίησης, αδιαφορίας, κακοποίησης και υποκρισίας. Όλες οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας αρχίζουν να αποκαλύπτονται μία μία σε μια παράσταση εκκεντρική και βίαια, τρυφερή και ποιητική. Θα υπάρξει, άραγε, κάποιο είδος κάθαρσης;
Το κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά είναι, όπως πάντα, ευφυέστατο και καλογραμμένο. Μέσα από το χιούμορ, καταφέρνει να κάνει την δική του κοινωνική κριτική χωρίς κανένα είδος διδακτισμού και χωρίς να γίνει ποτέ «καταγγελτικός». Έχοντας ήδη απολαύσει τον «Τόρνο» και τον «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι», γνωρίζαμε ήδη το ύφος του Κεντρωτά, τον οποίο ο Μιχάλης Κοιλάκος μας έχει κάνει να τον αγαπήσουμε πολύ και για άλλη μια φορά, μας γοήτευσε. Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία, ιδιαιτέρως σκοτεινή που αποκαλύπτει τα πιο σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα. Ανυπομονούμε ήδη να δούμε επί σκηνής και το επόμενο θεατρικό έργο του Κεντρωτά σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου. Το Pigalle είναι ένα κείμενο γλυκόπικρο για όσα επιλέγει η κοινωνία να κρύβει «κάτω από το χαλί» ακόμα και σήμερα.
Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου είναι ευφάνταστη και ευφυέστατη. Είναι η τρίτη φορά που ο Μιχάλης Κοιλάκος καταπιάνεται με έργο του Κεντρωτά και με την ιδιαίτερη ματιά που έχει για τα θεατρικά πράγματα, έχει καταφέρει να μας κάνει φανατικούς θαυμαστές. Ο Μιχάλης Κοιλάκος καταφέρνει να δημιουργήσει μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην παράσταση, προσθέτοντας ποιητικότητα σε θέματα δύσκολα όπως αυτό της ενδοοικογενειακής βίας και της γυναικείας κακοποίησης. Ο Μιχάλης Κοιλάκος μας χαρίζει μια παράσταση κωμική και βαθιά σκοτεινή ταυτόχρονα, μια παράσταση βίαιη και ποιητική, μια παράσταση όπου το όνειρο γίνεται εφιάλτης αλλά κρατάει την ονειρική του διάσταση. Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου εστιάζει στα κεντρικά θέματα του έργου, δίνοντάς τους την απαραίτητη ανάσα ώστε να φωτιστούν όσο καλύτερα γίνεται άλλες φορές φανερά και άλλες υπαινικτικά και είναι πολυεπίπεδη και γεμάτη φαντασία και δημιουργικότητα. Όπως μας έχει πλέον συνηθίσει, ο Μιχάλης Κοιλάκος κατορθώνει να μιλήσει με βαριά πράγματα με τέτοιο ευφάνταστο τρόπο ώστε ο θεατής να αφεθεί πλήρως, να νιώσει πολλά συναισθήματα αλλά και να προβληματιστεί σε μία παράσταση με εξαίσιο ρυθμό και μοναδική ατμόσφαιρα. Η προσοχή στις λεπτομέρειες και η φανερή γνώση και αγάπη για το αντικείμενο, οδηγούν σε μία σκηνοθετική ματιά που πάντα μας οδηγεί σε μαγικά αποτελέσματα.
Τα σκηνικά της Άννας Σάπκα είναι ευρηματικά και απολύτως λειτουργικά. Μας δίνουν την αίσθηση πως κοιτάζουμε τη ζωή ενός ζευγαριού από την κλειδαρότρυπα και ταυτόχρονα αποπνέουν μια αίσθηση φυλακής, που μεταφορικά ταιριάζει απόλυτα με την αίσθηση της παράστασης. Τα κοστούμια της Μαργαρίτας Τζαννέτου είναι πλήρως ταιριαστά με τους χαρακτήρες. Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα είναι ατμοσφαιρικοί και καταφέρνουν να φωτίσουν τον ψυχικό κόσμο των ηρώων.
Τη μουσική αναλαμβάνουν από κοινού ο Αναστάσιος Μισυρλής και ο Μιχάλης Κοιλάκος. Η μουσική της παράστασης λειτουργεί σαν να σπάει κάποιος με ένα τσεκούρι τα βράχια σε ένα σκοτεινό τούνελ και να αφήνει να μπουν μέσα του ακτίνες φωτός. Ο Αναστάσιος Μισυρλής στο τσέλο προσδίδει στοιχεία ποίησης στην παράσταση. Μια απόλυτα απαραίτητη ποίηση και τρυφερότητα σε ένα βαθιά σκοτεινό έργο. Εξαιρετική επιλογή η παρουσία του τσέλου επί σκηνής και σε αυτό το σημείο να πούμε πως πρόκειται για μια μουσική παρουσία που έχει πολύ ιδιαίτερο ρόλο στην ατμόσφαιρα της παράστασης αλλά και στην περιγραφή του μικροκόσμου που αφηγείται και δεν πρόκειται για ακόμα έναν «μουσικό επί σκηνής», όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, χωρίς συγκεκριμένη λειτουργία. Ο Αναστάσιος Μισυρλής στο τσέλο γίνεται ένας ακόμα πρωταγωνιστής.
Την παράσταση απογειώνουν οι καθηλωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, τόσο μεμονωμένα όσο και ως ομάδα.
Ο Φοίβος Συμεωνίδης είναι ο Ντίνος, ο άντρας της Μαρίας. Κυνικός, χωρίς κανένα είδος ενσυναίσθησης, κακοποιητικός και βαθιά φιλόδοξος.
Ο Φοίβος Συμεωνίδης μας χαρίζει μία ακόμα συγκλονιστική ερμηνεία, αποτυπώνοντας εξαίσια έναν ιδιαιτέρως αναγνωρίσιμο χαρακτήρα της κοινωνίας που ζούμε. Με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, ο Φοίβος Συμεωνίδης καθηλώνει με την φαινομενική ηρεμία του και συναρπάζει στους μονολόγους του. Πρόκειται για μια σκηνική παρουσία καθηλωτική που συγκλονίζει.
Η Τάνια Παλαιολόγου είναι η Μαρία, η γυναίκα του Ντίνου και θύμα κακοποίησης, όπως διαπιστώνουμε ήδη από τα πρώτα λεπτά της παράστασης και είναι σε μεγάλο μέρος του έργου ένας «βωβός» χαρακτήρας. Η Τάνια Παλαιολόγου σε αυτό τον ρόλο είναι απόλυτα συγκλονιστική και συναρπαστική. Με τις κινήσεις του σώματός της και το βλέμμα της κατορθώνει να μεταδώσει όλη την βία πολλών μορφών που υφίσταται με μία σπάνια αμεσότητα και τρυφερότητα στην ερμηνεία της. Με μία εσωτερικότητα αξιοσημείωτη και αξιέπαινη κατορθώνει να μας χαρίσει μια εμπειρία καθηλωτική σε έναν ρόλο που αποτελεί δύσκολο στοίχημα και το οποίο κέρδισε με τεράστια επιτυχία. Υπέροχη στις στιγμές που μιλάει και μαγνητικά εύγλωττη ακόμα και στις σιωπές της. Πρόκειται για μια ερμηνεία τόσο συναρπαστική που θα τη θυμόμαστε για καιρό.
Ο Βασίλης Χατζηδημητράκης είναι ο Στάθης, ο εργοστασιάρχης, ένας χαρακτήρας επίσης απόλυτα αναγνωρίσιμος που επιλέγει συνειδητά να δει μόνο ό,τι τον βολεύει και ξέρει να εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις για δικό του προσωπικό όφελος. Ο Βασίλης Χατζηδημητράκης με μία καίρια και τρομερά αξιόλογη ερμηνεία, κατορθώνει να μας πείσει απόλυτα για την αλήθεια του ρόλου που υποδύεται και να μας προκαλέσει πολλά συναισθήματα. Μια υπέροχη ερμηνεία και σκηνική παρουσία δουλεμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Πώς μπορεί να τελειώσει, άραγε, ο αέναος κύκλος της βίας; Ως πότε η κοινωνία θα προστατεύει τον κακοποιητή και ποτέ τον κακοποιημένο;
Η παράσταση Pigalle του Γιάννη Κεντρωτά σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου στο OLVIO είναι μια παράσταση που λειτουργεί ταυτόχρονα ως γροθιά στο στομάχι και ως αγκαλιά, μια παράσταση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και που ευτυχεί μέσα από την σπάνια σκηνοθετική ματιά και τις καθηλωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Θέατρο OLVIO
Συγγραφέας: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Σκηνικά: Άννα Σάπκα
Κοστούμια: Μαργαρίτα Τζαννέτου
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Αναστάσιος Μισυρλής – Μιχάλης Κοιλάκος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αφροδίτη Κλεοβούλου, Κατερίνα Λιάρου
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Τρέιλερ παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης
Γραφιστικά / Σχεδιασμός αφίσας: Γιάννης Κεντρωτάς
Οργάνωση παραγωγής: Αφροδίτη Κλεοβούλου
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
Παραγωγή: 451F PERFORMING ARTS AMKE
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Φοίβος Συμεωνίδης, Τάνια Παλαιολόγου, Βασίλης Χατζηδημητράκης
Τσέλο: Αναστάσιος Μισυρλής
