Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
«Είμαστε όσα έχουμε ζήσει. Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Αν όμως χάσουμε τις αναμνήσεις μας, τότε ποιοι είμαστε; Πόσο χαμένοι μπορούμε να νιώσουμε, πόσο μπερδεμένοι, αν δεν είμαστε πια σίγουροι για το ποιοι είμαστε και για το τι έχουμε ζήσει;» διάβασα σε ένα άρθρο από το Blog Loukini.
Αλήθεια τι είμαστε όταν χάσουμε τις αναμνήσεις, όταν χάσουμε την περασμένη ζωή μας, όταν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε και δεν τους αναγνωρίζουμε πια; Φοβερή ασθένεια το Alzheimer. Σου σβήνει την ζωή σου και σιγά-σιγά σε «εξευτελίζει» σαν άνθρωπο. Γίνεσαι «βάρος», ενοχλητικός πια στην οικογένειά σου. Ίσως και περιττός.
Ηθελημένα δεν έγραψα στον τίτλο της παράστασης «Ο Μπαμπάς» – Μια κωμωδία του Florian Zeller, όπως αναφέρεται στο διαφημιστικό του Θεάτρου. Κωμωδία όχι, τραγωδία, δράμα ναι. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που γελάς. Από αμηχανία όμως, για να μην κλάψεις, να μην φωνάξεις, όπως δεν το κρύβω έκλαψα κι εγώ. Γροθιά στο στομάχι η παράσταση, ειδικά για κάποιους που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση.
Ο Σταμάτης Φασουλής μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο «Ο Μπαμπάς» του Florian Zeller. Ένας Σταμάτης Φασουλής που συγκινεί, εκπλήσσει ευχάριστα, άνετος, «κυρίαρχος» στην σκηνή. Όλη η παράσταση «κινείται» γύρω από τον Μπαμπά. Αυτός είναι η ψυχή της. Εκφραστικότατος, χαμένος, αστείος, συγκινητικός. Σε μία από τις καταπληκτικότερες ερμηνείες του μέχρι τώρα. Και τον έχω παρακολουθήσει σε πολλά θεατρικά του έργα. Πιστεύω ότι η ερμηνεία του αυτή θα τον ακολουθεί για πάντα, όσες μεγάλες επιτυχίες και αν κάνει αργότερα.
Η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή είναι πολύ στρωτή και ευφυής. «Το έργο έχει ένα μεγάλο ατού. Δεν βλέπουμε την ζωή όπως είναι. Την βλέπουμε με τα μάτια του μπαμπά. Όλη η παράσταση είναι ένα υποκειμενικό πλάνο του ήρωα».
Ο Αντρέ (Σταμάτης Φασουλής) είναι ένας μεγαλοαστός. Έχει το σπίτι του στο Παρίσι, την κόρη του (Μαρίνα Ασλάνογλου) και ζούσε μία φυσιολογική ζωή, ως την μέρα που η φοβερή μάστιγα το Αλτσχαιμερ του χτυπά την πόρτα. Στην αρχή ξεχνά μικρά καθημερινά πράγματα, στη συνέχεια ξεχνά καταστάσεις, καταστάσεις που ίσως και ηθελημένα θέλει να ξεχάσει, όπως τον χαμό της δεύτερης κόρης του. Όλα μπερδεύονται γύρω του. Ζει σαν μέσα σε ομίχλη. Ψάχνει το ρολόι του και πιστεύει ότι τον κλέβουν. «Μισεί» στο μυαλό του την κόρη του που είναι δίπλα του, που του συμπαραστέκεται και θαυμάζει την άλλη που δεν υπάρχει. Το πρώτο βήμα για συγκατοίκηση στο σπίτι της κόρης του θα αποβεί παταγώδης αποτυχία.
Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο όταν στην οικογένεια υπάρχει ένας άρρωστος από άνοια. Τα πάντα ανατρέπονται. Η κόρη αισθάνεται ένοχη. Μήπως έκανα κάτι λάθος; Μήπως δεν έχω φερθεί καλά; Η ενοχή, η αμηχανία, οι τύψεις, το δίλημμα, η ψυχική της κούραση, η απελπισία καθρεφτίζονται στο όμορφο πρόσωπο της Μαρίνας Ασλάνογλου. Στα μάτια της, στις εκφράσεις του προσώπου της, του σώματός της, στην κίνηση ακόμα και των χεριών της. Πολύ καλή η ερμηνεία της. Άψογη η σκηνική της παρουσία. (Τον ρόλο της κόρης και τον ρόλο του συντρόφου της, του Πιερ, τον ερμηνεύουν τέσσερις ηθοποιοί. Η Μαρίνα Ασλάνογλου και ο Κωνσταντίνος Κάππας, που είναι η πραγματική κόρη του Αντρέ και ο σύντροφός της, και η Ελευθερία Μπενοβία και ο Κίμων Κουρής, που είναι τα πρόσωπα που ο Αντρέ «βλέπει» σαν την κόρη του και τον σύντροφό της.
Και ο Μπαμπάς άλλοτε ειρωνεύεται, άλλοτε φωνάζει, άλλοτε εκνευρίζεται, χάνεται. Ο εγωισμός δεν τον αφήνει να ζητήσει βοήθεια από το παιδί του. Εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ή μήπως στο μυαλό του πράγματι «δεν συμβαίνει τίποτα»; «Θα φθάσετε στην ηλικία μου και θα με καταλάβετε. Ξέρετε πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια» μονολογεί.
Βρίσκει αγαλλίαση όταν στο κρεβάτι του γηροκομείου ζητά την «μαμά» του. Πάντα στην μάνα μας ζητάμε το καταφύγιό μας. Μόνο αυτή θυμάται και την αναζητά. Έχει γίνει ένα μικρό αβοήθητο παιδί που χρειάζεται την βοήθεια της «μάνας» του.
Και τα άλλα πρόσωπα της οικογένειας; Πώς πρέπει να φερθούν; Πώς πρέπει να φερθεί ο άνδρας της Άννας (Κωνσταντίνος Κάππας); Είναι υποχρεωμένος να αφήσει στην άκρη την δική του ζωή, για να βοηθήσει τον πεθερό του; Δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις. Κάποιες στιγμές αγανακτεί, άλλοτε τον λυπάται. Εκφραστικός με καλή παρουσία.
Πολύ καλοί στους ρόλους τους και η Ελευθερία Μπενοβία και ο Κίμων Κουρής.
Το έργο του Florian Zeller ανέβηκε στο Παρίσι για πρώτη φορά το 2012 και κέρδισε το Βραβείο Moiliere, το ανώτατο θεατρικό βραβείο της Γαλλίας. Το 2015 η παράσταση μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τον τίτλο Floride. Σε σκηνοθεσία του Philippe Le Guay.
Συγχαρητήρια Κύριε Φασουλή! Μας συγκινήσατε πολύ. Αγγίξατε τις χορδές της ψυχής μας με το παίξιμό σας και με το σοβαρό σύγχρονο κοινωνικό θέμα που θίγετε!
Ταυτότητα της Παράστασης
Ο Μπαμπάς
Θέατρο Δημήτρης Χορν
Μετάφραση-Σκηνοθεσία Σταμάτης Φασουλής
Kοστούμια Ντ.Βαχλιώτη
Πρωταγωνιστούν:
Σταμάτης Φασουλής
Μαρίνα Ασλάνογλου
Κωνσταντίνος Κάππας
Ελευθερία Μπενοβία
Ματίνα Νικολάου
Κίμων Κουρής
