Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Το θέατρο «Τρένο στο Ρουφ» είναι το πιο ατμοσφαιρικό θέατρο της Αθήνας. Ένα τρένο πάνω στις ράγες που έχει μετατραπεί σε θέατρο, bar και εστιατόριο.
To πρώτο βαγόνι ένα πολύ όμορφο μπαρ, στολισμένο γιορτινά λόγω των ημερών. Δυνατή μουσική, αρκετό κρύο έξω και εσύ απολαμβάνεις μια κούπα ζεστό κρασί σε ένα υπέροχο περιβάλλον. Και εκεί που πίνεις το κρασί σου αντιλαμβάνεσαι ότι μία ζωγράφος κάνει το πορτρέτο σου. Τρεις ταλαντούχες ζωγράφοι (Άννα Τζώρτζη, Δέσποινα Βιλλιώτη και Εμμέλεια Φιλιπποπούλου) ζωγραφίζουν αμέριμνους θεατές. Πρωτότυπη και όμορφη ιδέα, δημιουργεί ένα εικαστικό event.
Προχωρώντας να μπεις στο θεατρικό βαγόνι, περνάς από το εξ ίσου ατμοσφαιρικό εστιατόριο. To βαγόνι είναι διακοσμημένο με vintage πολυελαίους, όμορφα φωτισμένους.
Απόψε παίζεται το έργο «Ερωμένες στον καμβά» της Σοφίας Καψούρου, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Παναγόπουλου. Ένας ύμνος στις ανά τους αιώνες Ερωμένες. Λίγες οι γνωστές και αναρίθμητες οι άγνωστες. Γυναίκες που αγάπησαν πολύ, αγαπήθηκαν πολύ, αλλά έμειναν πάντα «ερωμένες». Ποτέ σύζυγοι. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ.
Ένιωσαν τον απόλυτο έρωτα, έφθασαν στην κορύφωση των συναισθημάτων τους, πόνεσαν, έμειναν στην σκιά, όμως, του ανθρώπου που λάτρεψαν, έμειναν στην αφάνεια. Kάποιες έγιναν γνωστές- πάντα όμως ως ερωμένες. Ήταν η έμπνευση, το πάθος για ζωή και δημιουργία, ήταν ο έρωτας ο ίδιος. Ποτέ δεν έγιναν, όμως, οι επίσημες σύντροφοι του έρωτά τους.
Η ταλαντούχα συγγραφέας και συγχρόνως ηθοποιός στο έργο, η Σοφία Καψούρου, στο ομότιτλο βιβλίο της “Ερωμένες στον καμβά” καταπιάνεται με την ιδιωτική ερωτική ζωή δύο επιφανών, μεγάλων ζωγράφων: Του Ραφαήλ και του Μοντιλιάνι.
Το θεατρικό βαγόνι έχει μετατραπεί σε ένα ατελιέ ενός ζωγράφου. Πίνακες στους τοίχους, καβαλέτα, παλέτες, καμβάδες, χρώματα, πινέλα. Και οι τρεις νεαρές ζωγράφοι δημιουργούν πίνακες και επί σκηνής, δίνοντάς μας όμορφες εικόνες. Σαν να βρισκόμαστε σε ένα εικαστικό εργαστήρι.
Η Φορναρίνα (Aσπασία Κοκόση) μια όμορφη, ποθητή, λαϊκή Ιταλίδα, δουλεύει στον φούρνο του πατέρα της, στο Τραστέβερε της Ρώμης, όπου γνωρίζει τον διάσημο ζωγράφο Ραφαήλ και γίνεται η μούσα του. Mεγάλος και παθιασμένος έρωτας. Αυτή η «απλοϊκή» κοπέλα στάθηκε η έμπνευση του Ραφαήλ για τόσους πανέμορφους πίνακες. Ζωγράφιζε πίνακες για το Βατικανό, αλλά η «φωλιά» του ήταν η αγκαλιά της νεαρής φουρνάρισσας.
Ερωτεύτηκαν. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ.
Η νεαρή Φορναρίνα ζούσε μόνο για τον Ραφαήλο της. Και μια μέρα της εκμυστηρεύεται χωρίς αιδώ ότι θα παντρευτεί άλλη. Δεν πρόλαβε όμως. Πέθανε μετά από λίγο. Η νεαρή κοπέλα προσπάθησε να κλειστεί σε μοναστήρι, αλλά η ζωντάνια της, η δίψα της για ζωή την οδήγησαν μακριά από τα κλειστά τείχη του μοναστηριού. «Χθες τη νύχτα ξέθαψα τα κόκαλά του. Τα έκλεψα. Από εδώ και πέρα ο Ραφαήλος μου θα κοιμάται μαζί μου. Μόνο να βρω ένα μαλακό στρώμα. Για τη μέση του».
Η Ζαν Εμπιτέρν (Σοφία Καψούρου), μια μορφωμένη, καλλιεργημένη κοπέλα, ετοιμαζόταν για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Γνώρισε τον κατά πολύ μεγαλύτερό της γνωστό ζωγράφο Μοντιλιάνι. «Γιατί θέλετε να γίνετε ζωγράφος; την ρώτησε. «Γιατί θέλω να κοιτάω τα πράγματα με αγάπη».
«Με την αγάπη μπορεί να γίνετε ένα πολύ καλό μοντέλο, μια πολύ καλή σύντροφος, μια πολύ καλή μητέρα, αλλά όχι μια πολύ καλή ζωγράφος. Οι ζωγράφοι είναι τέρατα, όχι άγγελοι. Κι εσείς, έχετε πρόσωπο Βενετσιάνας παρθένας. Επιτρέψτε μου να σας ζωγραφίσω».
Έγινε η πνοή του, η ζωή του, η πηγή της έμπνευσής του. Σε πάρα πολλούς πίνακές του ποζάρει η μελαχρινή καλλονή. Απέκτησαν και μωρό.
Ερωτεύτηκαν. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ.
Ένας έρωτας γεμάτος ζήλειες, υστερίες, μεθύσια. «Με στράγγιξες Μοντί. Από θάλασσα, μ’ έκανες σταγόνα. Από κόκκινο, ώχρα. Ξεθωριάζω».
Και όταν ο φιλάσθενος Μοντιλιάνι πέθανε, η Ζαν, αν και έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, αυτοκτόνησε.
Μια κοπέλα καλλιεργημένη, στοχαστική, μπλέχτηκε στα δίχτυα του έρωτα, έγινε η ερωμένη του Μοντιλάνι. Ο αβάσταχτος πόνος για τον χαμό του την τύφλωσε, δεν ήθελε να ζήσει χωρίς αυτόν.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της η συγγραφέας και πρωταγωνίστρια Σοφία Καψούρου δήλωσε για τις δύο ηρωίδες της : «Οι δύο ηρωίδες λειτουργούν αντιθετικά αλλά και συμπληρωματικά. Η μία, μετά το θάνατο του εραστή της, επιβιώνει και η άλλη, μετά το θάνατο του εραστή της, αυτοκτονεί. Η μία, όσο ζει με τον εραστή της ως ερωμένη, ανθίζει και η άλλη μαραίνεται. Η μία παχαίνει και η άλλη αδυνατίζει. Αλλά και οι δύο αγαπούν. Αγαπούν μέχρι θανάτου. Il n’ y pas d’amour heureux… Νόμος της φύσης. Και της ζωής».
Η σκηνοθεσία της παράστασης του Παναγιώτη Παναγόπουλου είναι ευρηματική.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών είναι συγκλονιστικές και πολύ αληθινές. Αν και ερμηνεύουν διαφορετικούς τύπους γυναικών, δένουν απόλυτα μεταξύ τους.
Η Σοφία Καψούρου, αληθινή, τραγικά δυστυχισμένη, μπορεί και μεταφέρει στον θεατή όλα της τα συναισθήματα: πόνο, αγάπη, απόγνωση, δυστυχία. Παραπατάει από το ποτό ή από τον πόνο της καρδιάς της και την απελπισία της. Εύθραυστη. Όλα της τα συναισθήματα φαίνονται στο όμορφο πρόσωπό της. Kαι μοιάζει τόσο πολύ με τις ηρωίδες στους πίνακες του Μοντιλάνι! Συγκλονιστική ερμηνεία.
Η Ασπασία Κοκόση, φλογερή Ιταλίδα, αυθεντική λαϊκή προσωπικότητα, μας μεταδίδει το ταμπεραμέντο της, την αγάπη της, την απελπισία της. Όμορφη, καίρια, δυναμική ερμηνεία.
Και οι δύο πρωταγωνίστριες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.
Και οι τρεις νεαρές ζωγράφοι έδωσαν μια όμορφη νότα στην πορεία του έργου. Ζωγραφίζοντας, μονολογώντας.
Μια παράσταση που μου άρεσε πολύ! Καλή σας θέαση!
«Για μας. Τις ερωμένες. Θ’ αλλάξει κάτι;
Δεν ξέρω.
Τίποτα δεν ξέρω.
Έκτος από ένα
Των ερωμένων φυγείν αδύνατον» μονολογούν οι δύο πρωταγωνίστριες.
Ταυτότητα της παράστασης:
Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Ερωμένες στον καμβά
Κείμενο: Σοφία Καψούρου
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Παναγόπουλος
Επιμέλεια κοστουμιών: Δέσποινα Βιλλιώτη, Άρτεμις Κατσαμπάνη
Εικαστική δημιουργία / Εικαστικός χώρος / Εικαστική διάδραση: Δέσποινα Βιλλιώτη, Ελισσάβετ Παπαδημητρίου, Μαρίνα Τσιρώνη, Εμμέλεια Φιλιπποπούλου , Άννα Τζώρτζη
Φωτογραφίες: Ελευθερία Ευθυμιάτου
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Καψούρου (Μελαχρινή Ερωμένη, Ζαν Εμπιτέρν)
Ασπασία Κοκόση (Ξανθιά Ερωμένη, Φορναρίνα)
Παραστάσεις κάθε Κυριακή και Τρίτη