Το επάγγελμα της Κυρίας Γουόρεν
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
«Το επάγγελμα της Κυρίας Γουόρεν» του Τζωρτζ Μπέρναρ Σω (George Bernad Shaw) θεωρείται από τα καλύτερα δείγματα γραφής του μεγάλου Ιρλανδού δραματουργού. Γράφτηκε το 1893 και είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και το πιο πολυπαιγμένο έργο σε όλο τον κόσμο. Αν και έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τότε που γράφτηκε, το θέμα του παραμένει σύγχρονο και επίκαιρο. Το έργο αρχικά λογοκρίθηκε από τον Λόρδο Τσάμπερλιν, αλλά τελικά πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 5 Ιανουαρίου του 1902 στο New Lyric Club του Λονδίνου.
Μέσα στα κείμενά του Τζωρτζ Μπέρναρ Σω μπορείς να διακρίνεις τις πολύ προοδευτικές και ριζοσπαστικές απόψεις του για την ζωή, τον κόσμο, τις σχέσεις των δύο φύλων, τις οικογενειακές σχέσεις, την θέση της γυναίκας μέσα σε μια ανδροκρατούμενη εποχή, το δικαίωμα όλων στην μόρφωση, που θα τους οδηγήσει να κάνουν ένα βήμα μπροστά, το δικαίωμα των γυναικών να έχουν οικονομική αυτονομία και να μην εξαρτώνται από τους άνδρες τους, την διαφθορά της κοινωνίας, την απληστία του ανθρώπου για την απόκτηση όλο και περισσοτέρων υλικών αγαθών και τον ρόλο του σχολείου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός ατόμου.
Ας σημειώσουμε ότι ο Μπέρναρντ Σω το 1925 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ο Μπέρναρντ Σω είπε ότι έγραψε το έργο «για να επιστήσει την προσοχή στην αλήθεια ότι η πορνεία προκαλείται όχι από τη γυναικεία εξαχρείωση και την ανδρική ανηθικότητα, αλλά απλώς από την ανεπαρκή μισθοδοσία, την υποτίμηση και την υπερεργασία των γυναικών, που είναι όλα μαζί τόσο ντροπιαστικά που οι φτωχότερες από αυτές αναγκάζονται να καταφύγουν στην πορνεία για να διατηρήσουν σώμα και ψυχή μαζί».
Μία μάνα και μία κόρη έρχονται σε αντιπαράθεση όταν η κόρη μαθαίνει την πλούσια πηγή χρημάτων της μητέρας της. Με τα χρήματα αυτά που μπόρεσε να σπουδάσει και να είναι απόφοιτη του Cambridge. Μετά την πρώτη συμφιλίωση των δύο γυναικών, έρχεται μία δυνατή ρήξη, όταν η κόρη μαθαίνει ότι οι επιχειρήσεις της μητέρας της ανθούν ακόμη σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, ενώ στην ουσία έχει αποκτήσει τεράστια περιουσία. Θα μπορέσουν οι δύο αυτές γυναίκες να βρουν ένα κοινό σημείο και να συμφιλιωθούν; Και γύρω από τις δύο αυτές γυναίκες υπάρχει ένα γαϊτανάκι υποψήφιων συζύγων για την νεαρή Βίβιαν και ένας φιλικός κύκλος.
Ο Γιάννης Μόρτζος σκηνοθετεί ρεαλιστικά την παράσταση, ακολουθώντας το κλασσικό κείμενο στην εύρυθμη μετάφραση της Εύας Γεωργουσοπούλου, αλλά συγχρόνως μας μεταφέρει στο σήμερα, θέλοντας να μας επισημάνει ότι στην ουσία τίποτα δεν έχει αλλάξει στην νοοτροπία της κοινωνίας, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όλα τα συνταρακτικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα σε ένα όμορφο, κλασικό σαλόνι και σε ένα παλιό γραφείο εποχής. Δημιουργίες της Ιωάννας Κατσιαβού. Εξαιρετικά, κλασικά και πολύ πλούσια τα κοστούμια της Γκαλίνα Σουλτανοβίτσι. Καλαίσθητα τα φώτα του Γιώργου Δανεσή. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση που πλαισιώνει την παράσταση είναι του Γιάννη Α. Ιωάννου.
Η κυρία Γουόρεν της Μαίρης Βιδάλη είναι δυναμική, χειμαρρώδης, σαρωτική. Κινείται με στιβαρότητα, υπέρμετρη γοητεία και άνεση επί σκηνής. Μια γυναίκα που απολαμβάνει τα χρήματά της, που την κάνουν και είναι ισχυρή και παντοδύναμη. Έχει πλήρη γνώση της γοητείας που ασκεί στους άνδρες και θαυμάζει τον εαυτόν της για όσα μπόρεσε να καταφέρει μέχρι τώρα. Υπερασπίζεται με πάθος το επάγγελμα που την έβγαλε από την απόλυτη φτώχεια. Κτίζει με μαεστρία την διάσημη αυτή περσόνα και της χαρίζει λάμψη, γοητεία, αξιοπρέπεια μέχρι και την τελευταία σκηνή, με την στόφα μιας μεγάλης ηθοποιού.
Η Έφη Ρασσιά στον ρόλο της Βίβιαν, της κόρης, που αψηφά τους κοινωνικούς νόμους της βικτωριανής εποχής, απορρίπτει γάμους συμφέροντος και στηρίζει την ζωή της στις δικές της δυνάμεις και στην επαγγελματική της σταδιοδρομία. Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται στο θεατρικό σανίδι και πραγματικά εντυπωσιάζει με τα πλούσια εκφραστικά της μέσα, σε μία καλοδουλεμένη ερμηνεία.
Ο Πέτρος Αποστολόπουλος είναι ο ρομαντικός, ιδεολόγος φίλος της οικογένειας. “Ο κ.Πράιντ”. Με πραότητα, ευγένεια, σκηνική άνεση και φυσικότητα στην ερμηνεία. Θεωρώ τον Πέτρο Αποστολόπουλο έναν από τους πολύ καλούς ηθοποιούς μας που με ταπεινότητα υπηρετεί την τέχνη του.
Τον αριστοκράτη και συνεταίρο της Κυρίας Γουόρεν ενσαρκώνει ο Χρήστος Φωτίδης. Μας είναι δυστυχώς γνωστός ο τύπος αυτός του ανθρώπου που αλλιώς εμφανίζεται δημόσια και αλλιώς συμπεριφέρεται σε ιδιωτικές στιγμές του. Ειδικά στην σημερινή κονωνία. Ο Χρήστος Φωτίδης είναι σίγουρος για τον εαυτό του, με καλή σκηνική παρουσία.
Ο Αιδεσιμώτατος Γκάρντερ, ο οποίος κρύβει πολλά παλιά μυστικά είναι ο Τάσος Μπλάτζιος. Άλλος ένας γνώριμος τύπος ανθρώπου της εποχής μου. Με υποκριτική ευκρίνεια.
Κυνικός και συμφεροντολόγος ο Φράνκ Γκάρντνερ του Τάσου Περάκη.
Η παράσταση «Το επάγγελμα της Κυρίας Γουόρεν» είναι μια καλοφτιαγμένη, χειροποίητη παράσταση, με πολύ καλές ερμηνείες, ωραία σκηνοθεσία, σκηνικά και φωτισμούς. Μια διαχρονική παράσταση που σκοπό έχει να μας αφυπνίσει, να μας προβληματίσει, να μας βάλει να σκεφτούμε. Είδα την προτελευταία παράσταση στο ΔΙΑΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ της Μαίρης Βιδάλη και δεν μπορώ να σας πω, να μην την χάσετε. Ας ελπίσουμε να την δούμε σε καλοκαιρινή περιοδεία.
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Εύα Γεωργουσοπούλου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόρτζος
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Γιάννης Α. Ιωάννου
Σκηνικά: Ιωάννα Κατσιαβού
Κοστούμια: Γκαλίνα Σουλτανοβίτσι
Φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής
Φωτογραφίες: Γεωργία Σιέτου και Ευάγγελος Κάλλοου
Επικοινωνία και προβολή της παράστασης: Νταίζη Λεμπέση
Πρωταγωνιστούν:
Μαίρη Βιδάλη, Χρήστος Φωτίδης, Πέτρος Αποστολόπουλος, Τάσος Μπλάτζιος, Τάσος Περάκης και σε πρώτη θεατρική εμφάνιση η Έφη Ρασσιά