Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Ένα παιδάκι μας καλωσορίζει στην παράσταση : «Βρισκόμαστε στο 1983 και δεν υπάρχουν τα κινητά. Οk ;» προτρέποντάς μας να κλείσουμε τα κινητά μας.
Το έργο είναι γραμμένο από το Lee Hall, σε πρωτότυπη μουσική του Elton John. Εδώ στην σκηνή του ΠΑΛΛΑΣ η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Λιγνάδη. Είναι βασισμένο στην πολύ πετυχημένη ταινία «Μπίλλυ Έλλιοτ, γεννημένος χορευτής» του Stephen Daldry, που τόσο μας είχε συγκινήσει.
29 ηθοποιοί, 14 νεαροί χορευτές, 10 μουσικοί και 16 συντελεστές για την μεγάλη αυτή υπερπαραγωγή του Θεάτρου ΠΑΛΛΑΣ.
Βρισκόμαστε στο 1983, όταν στην Αγγλία με Πρωθυπουργό την «σιδηρά» κυρία, Μάργκαρετ Θάτσερ, ξεσπά η μεγάλη απεργία στα ανθρακωρυχεία. Η απεργία είναι η απάντηση των εργατών στο κλείσιμο των ανθρακωρυχείων.
Η μικρός Μπίλυ, γιος ανθρακωρύχου και από τους αρχηγούς της απεργίας, μισεί θανάσιμα τα μαθήματα του μποξ που του έχει επιβάλλει ο πατέρας του και τυχαία παρακολουθεί μία ομάδα κοριτσιών που κάνουν μπαλέτο. Κρυφά από την οικογένειά του, παρακολουθεί τα μαθήματα χορού. Το γεγονός αυτό εξοργίζει τον πατέρα του, ο οποίος αργότερα και μετά από πολλούς ενδοιασμούς, συμπαρίσταται στην προσπάθεια του γιου του να μπει στη Βασιλική Ακαδημία Μπαλέτου του Λονδίνου. Με την βοήθεια και την ενθάρρυνση της δασκάλας του μπαλέτου και την ενεργό συμμετοχή των απεργών συμπολιτών του, το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα.
Όσο και αν σας φανεί παράξενο, το έργο μου φάνηκε επίκαιρο. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες, φτώχεια, ανέχεια ένα νέο παιδί προσπαθεί, βάζει υψηλούς στόχους και με το ταλέντο, την επιμονή του κερδίζει. Μας δίνει μία ελπίδα για να μην λυγίσουμε μπροστά στην οδυνηρή κατάσταση που βιώνουμε: της ανεργίας και της οικονομικής κρίσης. Στα πλην της παράστασης θα ήθελα να αναφέρω την έντονη βωμολοχία (προσωπικά με ενοχλεί αφάντατα) και την έντονη έμφαση του σκηνοθέτη στην “διαφορετικότητα”.
«Όποιος ζει στην κόλαση δεν έχει ελπίδα» λένε στο μικρό Billy. Αυτός, όμως, επιμένει να βγει από την κόλασή του. O Μπίλυ Έλιοτ είναι ένας μαχητής της ζωής.
Η χορογραφία του Δημήτρη Παπάζογλου είχε πάρα πολλές εντυπωσιακές και απίστευτα θεαματικές σκηνές που κορύφωσαν το ενδιαφέρον μου, αλλά και το ενδιαφέρον του κοινού. Υπήρχε πολύ χρώμα και ομορφιά. Και παρατεταμένο χειροκρότημα. Ποια σκηνή να πρωτοθαυμάσεις;
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Δημήτρη Λιγνάδη. Μια σκηνοθεσία, που θα χαρακτήριζα κινηματογραφική, άψοχη και δύσκολη. Μην ξεχνάμε ότι έχει να σκηνοθετήσει έναν πολυπληθή και ανόμοιο θίασο. Η έντονη εμμονή του όμως στην διαφορετικότητα ενόχλησε. Η μεγάλη διάρκεια της παράσταση κούρασε τον θεατή, χωρίς να προσσφέρει κάτι το ουσιαστικό. Σε ένα μιούζικαλ τον πρώτο ρόλο παίζουν οι καλές φωνητικές δυνατότητες. Γεγονός που δεν είδαμε στην σκηνή του Παλλάς. Μέτριες έως καλές οι φωνές.
Η Αθηνά Μαξίμου -από τους κύριους πρωταγωνιστές της παράστασης- ήταν η δασκάλα χορού που στάθηκε δίπλα του. Γεμάτη ενέργεια, πείσμα, πάθος, ζωντάνια. Στο πρόσωπό της φαίνεται η αγάπη, η δυναμικότητα. Φωνητικά πάρα πολύ καλή, με όμορφη κίνηση και άνεση στη σκηνή. Μια ευχάριστη έκπληξη η εκπληκτική παρουσία της.
Πρέπει να τονίσω ότι το musical δεν είναι μία καθαρά παιδική παράσταση. Πολλοί γονείς με τα παιδιά τους αποχώρησαν από την αίθουσα διαμαρτυρόμενοι για το συνεχές κάπνισμα επί σκηνής και τις πολλές βωμολοχίες που ακούστηκαν. Ή για την έννοια της ιδιαιτερότητας που τονίστηκε έντονα. Όταν πηγαίνουμε στο θέατρο με τα παιδιά μας πρέπει από πριν να έχουμε διαβάσει την υπόθεση του έργου, πριν το αποφασίσουμε. Εξ άλλου και η κινηματογραφική του εκδοχή είχε αρκετά σκληρά σημεία.
Η Νίκη Παλληκαράκη παίζει τον ρόλο της πεθαμένης μητέρας του Μπίλυ. Τον επισκέπτεται στα όνειρά του. Είχε μια πολύ καλή και συγκινητική ερμηνεία.
Και όταν η δασκάλα του, Αθηνά Μαξίμου, του λέει: «Η μαμά σου ήταν μια ξεχωριστή γυναίκα», ο μικρός Μπίλυ της απαντά «Όχι, ήταν απλά η μαμά μου».
Η αγαπημένη μου Τιτίκα Στασινοπούλου στο ρόλο της χαριτωμένης γιαγιάς του Μπίλυ είναι μια ευχάριστη παρουσία στην σκηνή. Έδωσε ένα τόνο κωμωδίας στο ρόλο της. Μια γιαγιά που αξίζει πολλά. Άψογη παρουσία.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης στο ρόλο του πατέρα, μαχητής, φοβισμένος μπροστά στο άγνωστο που περιμένει τον γιο του, διστακτικός αλλά παραμερίζοντας τους αρχικούς φόβους στέκεται δίπλα στον γιο του. Φωνητικά καλός. Τον ήθελα λίγο πιο δυναμικό, με μεγαλύτερη ενέργεια.
Οι ρόλοι και του Μπίλυ, καθώς επίσης και του κολλητού του Μάικλ είναι δύσκολοι και απαιτητικοί ρόλοι, που χρειάζονται εμπειρία επί σκηνής, ταλέντο στον χορό και σκηνική παρουσία. Οι νεαροί χορευτές – ηθοποιοί κατάφεραν να κερδίσουν το χειροκρότημα του κοινού για την προπάθειά τους αυτή..
Το ρόλο του Μπίλυ Έλιοτ παίζουν εναλλάξ οι Ανδρέας Καρτσάτος, Πέτρος Ζαμπάκας και Σωτήρης Πιερράκος.
Τον ρόλο του κολλητού φίλου του Μπίλυ, Μάικλ, παίζουν οι Δημήτρης Βανός, Παναγιώτης Τασούλης και Φοίβος Χονδρέλης.
Τα σκηνικά της Εύας Νάθενα είναι πολύ ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα.
Μια υπερπαραγωγή διεθνών προδιαγραφών με τα συν και με τα πλην της. Εσείς την είδατε;
Ταυτότητα της παράστασης
Θέατρο Παλλάς
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αντώνης Γαλέος
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δημήτρης Λιγνάδης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Elton John
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Δημήτρης Παπάζογλου
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Εύα Νάθενα
ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ –ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Γιώργος Τέλλος
ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Λία Βίσση
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΙΧΩΝ: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
Αιμίλιος Χειλάκης, Αθηνά Μαξίμου, Αποστόλης Τότσικας, Νίκη Παλληκαράκη, Γιώργος Ψυχογιός και η Τιτίκα Στασινοπούλου
ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ: Σταύρος Βόλκος, Μαρία Γεροδήμου, Αλεξάνδρα Γρηγορίου, Παναγιώτης Διονυσακόπουλος, Πέτρος Ιωάννου, Παναγιώτης Μαλικούρτης, Γιάννης Μάνιος, Θοδωρής Μπουζικάκος, Βασίλης Μυλωνάς, Θεμιστοκλής Παυλής, Ορέστης Πετούα, Γιάννης Πλιάκης, Χρήστος Σμυρνής, Γιάννης Τσουμαράκης, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης, Κώστας Χατζηδημητρίου, Ορφέας Χατζησπύρου
BILLY ELLIOT: Πέτρος Ζαμπάκας, Ανδρέας Καρτσάτος, Σωτήρης Πιερράκος
MICHAEL: Δημήτρης Βανός, Παναγιώτης Τασούλης, Φοίβος Χονδρέλη