Σε συνέντευξή της η Αλμπέρτα Τσοπανάκη αναφέρει για το θεατρικό έργο της Φράνσις: «Το βιβλίο μου είναι βασισμένο στη ζωή της διάσημης αμερικανίδας ηθοποιού Φράνσις, σύμφωνα με όσα στοιχεία είχα για αυτή. Καταρχήν με γοήτευσε ως προσωπικότητα άναρχη, όχι αναρχική, χωρίς αρχές δηλαδή, η οποία έζησε εις βάρος μιας υποκριτικής κοινωνίας που είναι στημένη μόνο για να δημιουργεί ανθρώπους πειραματόζωα. Η Φράνσις είναι μηδενίστρια, άθεη και ασυμβίβαστη και βρίσκεται απέναντι σε ότι θεωρεί κοινωνικό κατεστημένο. Η ακραία και ιδιότυπη προσωπικότητα της λειτούργησαν ως πηγή έμπνευσης για μένα».
Και στην σκηνή του Θεάτρου Παραμυθίας βλέπουμε την Φράνσις (Αλμπέρτα Τσοπανάκη) κλεισμένη σε ένα απομονωμένο δωμάτιο ενός ψυχιατρείου. Μόνη, χαμένη, να εκλιπαρεί τον ψυχίατρο (Πέτρος Μπένος) να την αφήσει να βγει από την κλινική. Το σύστημα όπως πάντα βρίσκει τρόπο να αποβάλλει τα άτομα που δεν το υπακούνε. Η ασυμβίβαστη Φράνσις πρέπει να «σωφρονιστεί». Να μην προσπαθεί να αλλάξει το σύστημα, αλλά να γίνει μέρος του. Είναι πετυχημένη ηθοποιός, όμορφη, ξανθιά. Τι τις θέλει τις επαναστάσεις; Πρέπει να προσαρμοστεί στο Star System της εποχής της. Αυτή όμως είναι άθεη, ασυμβίβαστη, επαναστάτρια και με πολλά ερωτηματικά για την κοινωνία που δυστυχώς για αυτήν τα εκφράζει δημόσια.
Η σκηνοθεσία της Μαρίκας Θωμαδάκη είναι ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα. Βλέπουμε την Φράνσις στο δωμάτιο της ψυχιατρική κλινικής και τα πρόσωπα που παίζουν ρόλο στην ζωή της, ο γιατρός και η μητέρα, αποστασιοποιημένα. Μαθαίνουμε την ιστορία μέσα από την αφήγηση της Φράνσις. Τα σκηνικά (Τάκις Μελίδης) μοντέρνα και ιδιαίτερα. Ο φωτισμός και τα άρτια video walls (επίσης Τάκις Μελίδης), παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην παράσταση και την κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακή.
Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη πληθωρική, ευαίσθητη, εύθραυστη, συγκινητική, αυτοκαταστροφική, επαναστατημένη, αγριεμένη. Ζει τον ρόλο της και μεταδίδει τα αισθήματά της και στο κοινό. Και μετά λοβοτομημένη, γλυκιά, χαμένη, ένα ανθρώπινο ράκος. Σε πλήρη σύγχυση. Συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης η Αλμπέρτα Τσοπανάκη μας εκπλήσσει σε κάθε νέο εγχείρημά της.
Με την προτροπή και έγκριση της μητέρας της (Μαρία Δούση) βρίσκεται η Φράνσις σε αυτή την κατάσταση. Η μητέρα της σκληρή, άκαμπτη θέλει να επιβάλλει στην κόρη της τα δικά της πιστεύω και τα δικά της θέλω, αδιαφορώντας για τα θέλω του παιδιού της και στο τέλος να δίνει την έγκρισή της να υποστεί λοβοτομή για να μην έχει άποψη, γνώμη και να συνεχίσει να ζει σαν «φυσιολογικός» άνθρωπος. Σχεδόν απάνθρωπη, σκληρή η σκηνική παρουσία της Μαρίας Δούση. Απόμακρη, ψυχρή, μιλάει σαν να αναφέρεται σε ένα αντικείμενο, ένα εμπόρευμα και όχι για το παιδί της. Πολύ καλή στον ρόλο της.
Ο Πέτρος Μπένος, στον ρόλο του ψυχιάτρου, φορά την μάσκα του αδιάφορου, ψυχρού, απάνθρωπου γιατρού, που μόνη του σκέψη είναι η «σωτηρία» της Φράνσις με την λοβοτομή. Περήφανος παρουσιάζει και υπογράφει το εξιτήριό της, παρουσιάζοντας στην κοινωνία μας έναν «κανονικό» άνθρωπο. Ένα άνθρωπο ρομπότ.
Καλοί στους ρόλους τους σαν νοσοκόμοι και οι Κωνσταντίνος Κούσης και Εμμανουήλ Μαυρίδης. Πολύ καλός επίσης στο ρόλο του Στήβεν, του επαναστάτη αγαπημένου της Φράνσις, ο Θανάσης Πατριαρχέας.
«Πρώτα δημιουργούν τους ενόχους. Στη συνέχεια τους υποδεικνύουν. Αυτός! Αυτός! Αυτός! Τους οδηγούν στους εφευρέτες του κολάσιμου αμαρτήματος. Στους εγκέφαλους της σύλληψης του παραλόγου. Αυτοί είναι πάντα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι οι τύποι που συνηθίζουν να μιλάμε με λόγια διφορούμενα. Ήξεις αφίξεις. Φοράνε την ίδια στολή, την ίδια μάσκα, που κρύβει τη φρίκη της υποτέλειας».
Ένα έργο «κατηγορώ» για την βία από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για την βία στον άνθρωπο από το κατεστημένο.
Ταυτότητα της παράστασης
Φράνσις
Θέατρο Παραμυθίας
Συγγραφέας: Αλμπέρτα Τσοπανάκη
Σκηνοθεσία: Μαρίκα Θωμαδάκη
Μουσική επιμέλεια: Τάκις Μελίδης
Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτιστικοί σχεδιασμοί: Τάκις Μελίδης
Εικαστική επιμέλεια/video art: Τάκις Μελίδης
Κίνηση: Βίλμα Ανδριώτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελίνα Σπυριδάκη
Παίζουν: Αλμπέρτα Τσοπανάκη, Μαρία Δούση, Πέτρος Μπένος, Θανάσης Πατριαρχέας, Κωνσταντίνος Κούσης, Εμμανουήλ Μαυρίδης
Διάρκεια: 90 λεπτά
