Αμερικανικός νότος. Υγρασία, μελαγχολία και τζάζ. Τρεις άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Τρεις άνθρωποι εγκλωβισμένοι συναισθηματικά και πνευματικά. Το ποτάμι ξεχείλισε και θα σωθούν μόνο όσοι εγκαταλείψουν εγκαίρως την περιοχή. Τα νερά ανεβαίνουν επικίνδυνα και το ίδιο επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα είναι και τα πράγματα μέσα στην μισοπλημμυρισμένη μονοκατοικία.
Στο Θέατρο Olvio, τα Δευτερότριτα, παίζεται το έργο Το βασίλειο της γης, Kingdom of Earth, του «καταραμένου ποιητή» του αμερικανικού θεάτρου Τένεσσι Ουϊλλιαμς. Το έργο είναι από τα λιγότερα γνωστά έργα του συγγραφέα. Έργο ωμό, σαρκικό, όπου ο συγγραφέας αυτοσαρκάζεται. Το «Βασίλειο της γης» ανέβηκε πρώτη φορά στις 27 Μαρτίου του 1968 στη Νέα Υόρκη, υστέρα από έντονες διαφωνίες ανάμεσα στον παραγωγό και το συγγραφέα για τον τίτλο του έργου.
Το σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα και του Περικλή Πράβητα, λιτό, αφαιρετικό, οριοθετημένο από τις καλαμιές, καλύπτει ένα μέρος της σκηνής.
Ένα σαλόνι μιας παλιάς πλούσιας οικογένειας, που μόνο ερείπια και αναμνήσεις έχουν μείνει πια. Ο πανάκριβος κρυστάλλινος πολυέλαιος ακουμπισμένος στο δάπεδο από την παλιά αίγλη της οικογένειας.
Οι τρεις ήρωές μας κινούνται αποκλειστικά μέσα σε αυτό το οριοθετημένο σκηνικό. Η σκηνοθέτης, Ιόλη Ανδρεάδη, ίσως θέλει να δείξει τον εγκλωβισμό, πραγματικό και συναισθηματικό, των πρωταγωνιστών. Το ψυχολογικό αδιέξοδο τους. Την «μικρότητα» των χαρακτήρων των ηρώων .Κατ ουσία άνθρωποι με τραυματισμένο παρελθόν και ανοιχτές πληγές. Oι ηθοποιοί παραμένουν ακίνητοι σε αρκετές στιγμές της παράστασης.
Ο συνεχής ήχος της βροχής που ακούγεται, οι κεραυνοί, μας υποδηλώνουν ότι λίγες ώρες, ίσως και στιγμές μένουν για να καλυφθεί το σπίτι από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Ο χρόνος μικραίνει και πιέζει επικίνδυνα.
Ο Τσίκ, Κρις Ραντάνοφ, μένει μόνος στο μεγάλο οικογενειακό αγρόκτημα το οποίο και φροντίζει, χωρίς να του ανήκει τυπικά.. Ξαφνικά και ενώ η περιοχή εκκενώνεται, δέχεται την επίσκεψη του ετεροθαλή αδελφού του Λοτ, Ορέστης Τζιόβας και της συζύγου του Μυρτλ, Παναγιώτα Βλαντή. Το ζευγάρι μόλις την προηγούμενη ημέρα παντρεύτηκε. Η Μυρτλ, γυναίκα του θεάματος, εντελώς ανυποψίαστη ακολουθεί τον σύζυγό της, κάνοντας όνειρα για μία πιο ήσυχη ζωή στον αμερικανικό νότο. Και εκεί «σε μία μέρα θα ζήσει, όσα δεν έζησε όλη της την ζωή».
Ο νεοφερμένος μεγάλος αδελφός, βαριά άρρωστος, τρέφει μεγάλη αντιπάθεια και ίσως κακία και μίσος για τον ετεροθαλή νεαρό, υγιή αδελφό του, με το νέγρικο αίμα να κυλά στις φλέβες του. Τα αισθήματα αμοιβαία και για τα δύο αδέλφια. Ο Κάιν και ο Άβελ αναβιώνουν στο έργο αυτό του Τένεσσι Ουίλιαμς.
Ο ρατσισμός στο αποκορύφωμά του την εποχή που διαδραματίζεται το έργο. Ο ρατσισμός, ταξικός, φυλετικός και σεξιστικός. «Παντρεύτηκες μία άρρωστη, φυματικιά, αδελφή», τονίζει ο Τσικ στην ανυποψίαστη νιόπαντρη γυναίκα. Και ο Λοτ προειδοποιεί την γυναίκα του «Αυτός έχει νέγρικο αίμα στις φλέβες του».
Το «Οιδιπόδειο σύμπλεγμα» μας ακολουθεί σε όλη την παράσταση. Ο ασθενικός Λοτ, μεγάλωσε, έζησε και ζει ακόμα, με την υπερβολική αγάπη που έτρεφε και τρέφει για την πεθαμένη μητέρα του. Την θαυμάζει, την μιμείται, του λείπει. Γίνεται ένα με εκείνη.
Η μοναξιά των ανθρώπων κυριαρχεί και θίγεται και πάλι. Ο Τσικ, ζούσε πάντα μια ζωή απομονωμένος από τον γύρω κόσμο. Η μάνα του ήταν μιγάς και ανήκε στο υπηρετικό προσωπικό. Μεγάλωσε ζώντας με τον εαυτό του. Και τώρα αγωνίζεται να κρατήσει αυτός το αγρόκτημα. Η αιώνια ανάγκη του ανθρώπου για απόκτηση περιουσίας, κοινωνικού κύρους.
Ο Ορέστης Τζιόβας στο ρόλο του ασθενικού αδελφού, είναι πολύ πειστικός. Αρκετά δύσκολος ο ρόλος του, μας πείθει όμως με την όμορφη ερμηνεία του και η σκηνική παρουσία του. ΄
Ο Κρις Ραντάνοφ, άνθρωπος της γης, τραχύς, αγροίκος, απότομος στους τρόπους του. Αδιάφορος, ειρωνικός, βάναυσος σε κάποιες στιγμές. Πολύ καλή ερμηνεία
Η Βλαντή πολύ καλή στο ρόλο της αφελούς θεατρίνας, κυριαρχεί στην σκηνή και κερδίζει τις εντυπώσεις.
Οι φωτισμοί και η μουσική συντελούν στην ομορφιά της παράστασης.
Λίγο πριν το τέλος το μουσικό κομμάτι στο πιάνο, μεταφορά στον τόπο και χρόνο της ιστορίας του έργου, μας συγκινεί.
Μία πολύ καλοδουλεμένη δουλειά που μου άρεσε πολύ και σας προτείνω να μην την χάσετε!
Μετά την παράσταση καθίσαμε στο πολύ όμορφο φουαγιέ του θεάτρου, σας το έχω ξαναπεριγράψει, και απολαύσαμε το ποτό μας, συζητώντας για την παράσταση. Άλλη μία όμορφη πρόταση για ένα After Theater ποτό!
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές [Το Τέλος του Κόσμου]
Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη
Πρωτότυπη Μουσική / Ηχοτοπίο: Γιάννης Χριστοφίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Χριστόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Επιμέλεια σκηνικών: Περικλής Πραβήτας
Μακιγιάζ: Γιάννης Μαρκετάκης
Επιμέλεια casting: Natalie Pawloff
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Υπεύθυνη παραγωγής: Ειρήνη Βουρλάκου
Παραγωγή: ANDRODELY p.c
Μυρτλ: Παναγιώτα Βλαντή
Λοτ: Ορέστης Τζιόβας
Τσικ: Κρις Ραντάνοφ
Θέατρο Olvio
Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός | Tηλέφωνο: 2103414118
Τιμές εισιτηρίων: 13 €, 9 € μειωμένο | Διάρκεια: Παράστασης 120 λεπτά (με το διάλειμμα)
ΥΣ: Η φωτογραφία του Κρίς Ραντάνοφ είναι του Αντώνη Ψαρρά
1 σχόλιο
Πολύ ωραία κριτική! 🙂