Αυτή είναι εκεί κάθε μέρα επί 25 χρόνια. Το σπίτι τακτοποιημένο στην εντέλεια. Το λευκό τραπεζομάντηλο, τα δύο πιάτα, το μπουκάλι με τα κόκκινο κρασί και τα δύο ποτήρια. Και αυτή στην καρέκλα αμίλητη, σαν άγαλμα. Παρούσα-απούσα.
Ένας νεανικός έρωτας. Έρωτας της νιότης και της ορμής που δίνουν τα είκοσί σου χρόνια, κατέληξε να ρημάξει την ζωή και των δύο. Αγαπήθηκαν. Αυτή ίσως αγάπησε περισσότερο τα ποιητικά του λόγια που της έγραφε στα γεμάτα πάθος και ποίηση ερωτικά του γράμματα. Παντρεύτηκαν. Και μετά το ψέμα αποκαλύφτηκε. Τα γράμματα δεν τα είχε γράψει ο αγαπημένος της, δεν ήξερε και γράμματα. Είχε παρακαλέσει ένα φίλο του να τα γράφει. Και τότε αυτή οργίστηκε και ορκίστηκε να μην ξαναμιλήσει ποτέ. Εκεί βουβή να τον περιποιείται και να τον θωρεί. Απόλυτη, ατέλειωτη νεκρική σιωπή.
Ζουν και οι δύο μια βασανιστική, εφιαλτική ζωή. Χωρίς επικοινωνία, χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη. Μια ζωή εφιάλτη. Αυτός κάθε μέρα μπαίνει στο σπίτι, τής μιλά κοιτώντας την στα μάτια, την καλοπιάνει, την αγριεύει, την βρίζει, την εκλιπαρεί. Αυτή σιωπηλή. Ακίνητη. Ζει μόνο για τα βιβλία και την ποίηση. Μια ταραγμένη σχέση, στα όρια της διαστροφής.
Η σκηνοθετική ματιά του Πέτρου Αποστολόπουλου δίνει μια ιδιαίτερη πρωτοποριακή μορφή στην παράσταση.
Μιλά κοιτώντας μια άδεια καρέκλα σαν να απευθύνεται σε μία ζωντανή γυναίκα. Το βλέμμα του είναι προσηλωμένο, καρφωμένο πάνω της σε όλη την διάρκεια της παράστασης. Ο ρόλος απαιτητικός και δύσκολος. Τα συναισθήματά του αλλάζουν συνεχώς. Της μιλά με το στόμα, με τις κινήσεις των χεριών, με τους μορφασμούς του προσώπου του. Οργή, αγάπη, μίσος, θυμός εκφράζονται στο πρόσωπό του .Ο ήχος της φωνής του αλλάζει συνεχώς. Και στο ζεϊμπέκικο που χόρεψε φάνηκε όλη η λεβεντιά της ψυχής του. Η οργή την ώρα που της πετούσε καταγής τα βιβλία με τα ποιήματά της. Η εκδίκησή του, η απόγνωσή του. Όλα τα συναισθήματα στο πρόσωπό του ζωγραφισμένα. Εκπληκτική ερμηνεία που σε καθηλώνει.
«Τι έχεις στην ψυχή σου τελικά;» Μονολογεί. «Προπαντός σε ξέρω καλά σαν άγαλμα. Γιατί έμεινες εδώ; Είχε και αλλού πάρκα για να πας να στήσεις το άγαλμά σου». Ένα μεγάλο γιατί τον βασανίζει. Ένα γιατί που κατέστρεψε τις ζωές τους.
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Μπορεί να σου κάνουν την ζωή παράδεισο ή κόλαση. Και εδώ ο ήρωάς μας ζει την απόλυτη κόλαση. Πέφτει στα πόδια της, την παρακαλεί, την εκλιπαρεί. Και αυτή ακίνητη. Μήπως και αυτής η ζωή δεν είναι κόλαση; Περίεργο το μυαλό του ανθρώπου. Να καταστρέφεις και την δική σου ζωή και του συντρόφου σου γιατί δεν συγχώρεσες ένα μικρό ψέμα που σου είπε. Μα ήταν ένα ψέμα για να σε κερδίσει. Για να τραβήξει την προσοχή σου. Γιατί σε αγαπούσε. Δύο άνθρωποι δυστυχισμένοι, δύο ανθρώπινα κουρέλια δεμένα μεταξύ τους με ένα αόρατο πέπλο και που κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα. Να φύγει. Να ζήσουν χωριστές ζωές και να μην βασανίζουν ο ένας τον άλλον.
«Τα χείλη μου είναι ακόμη σκασμένα, η γλώσσα μου πρησμένη. Τώρα δεν διψώ πια, τώρα είμαι ο ίδιος αλάτι, αλάτι και δίψα». «Και τώρα που κέρδισες, τι θες από μένα;»
Και τώρα «ζωές ρημάδια. Ζωές σαν τον σχοινοβάτη. Ο κόσμος γύρω μας θέλει ρωγμές για να ανασάνει. Ρωγμές από μεγάλους σεισμούς, ρωγμές από μεγάλους βομβαρδισμούς και λόγια-μανιφέστα».
Η μουσική του Μιχάλη Τερζή συμπληρωματική της παράστασης ακούγεται μόνο μεταξύ των σκηνών. Ο φωτισμός του Πάνου Κουκουρουβλή διακριτικός, εστιάζει πάνω στον ήρωα μας ή στην άδεια καρέκλα. Πολύ όμορφα και τα σκηνικά της Λαμπρινής Καρδαρά. Ένα ζεστό, νοικοκυρεμένο σπιτικό. Ένα ζεστό σκηνικό χωρίς ζεστές καρδιές.
Η παράσταση κλείνει με μία απελπισμένη κραυγή οργής, απελπισίας, απόγνωσης.
Μία πολύ καλή παράσταση που σε κρατά σε εγρήγορση και κεντρίζει το ενδιαφέρον σου μέχρι το τελευταίο λεπτό της.
Ταυτότητα της παράστασης
Θέατρο επί Κολωνώ
Σαββατο 21:30 και Κυριακή 18:00
Σκηνοθεσία-ερμηνεία: Πέτρος Αποστολόπουλος
Μουσική: Μιχάλης Τερζής
Σκηνικά-κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Φωτισμοί: Πάνος Κουκουρουβλής
Στα τραγούδια ακούγονται ο Βασίλης Λέκκας και η Φωτεινή Βελεσιώτου
Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=GoOp-WZ2eek]