O Τζόνι πήρε το όπλο του του Ντάλτον Τράμπο
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Ο Ντάλτον Τράμπο (1905-1876), αμερικανός συγγραφέας, διάσημος για το αντιπολεμικό έργο του «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», γραμμένο το 1939. Κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ, ενώ η ταινία, που σκηνοθέτησε ο ίδιος 40 χρόνια μετά, πήρε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.
Η Σοφία Αδαμίδου, κατορθώνει, και έχοντας οδηγό το διήγημα του Ντάλτον Τράμπο δημιουργεί ένα μεστό, αιχμηρό μονόλογο Αναδεικνύει την διαχρονικότητα του κειμένου, μπολιάζοντας το με δυνατά, σύγχρονα, αντιπολεμικά μηνύματα και μας παρουσιάζει ένα δυνατό, γροθιά στο στομάχι κείμενο.
Όπως και ο συγγραφέας, στέκεται και καυτηριάζει τα δεινά του πολέμου και τις επιπτώσεις στην ζωή απλών, αθώων πολιτών. Αμείλικτη κριτική στον μιλιταρισμό.
Ο Τζο είναι ένας στρατιώτης. Δεν έχει σημασία αν είναι του πρώτου, του δευτέρου, του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, της Συρίας Ήταν ένας νέος, υγιής, που το μόνο που ζητούσε ήταν να ζήσει, να δημιουργήσει οικογένεια, να αποκτήσει παιδιά. Και βρέθηκε άθελά του να ζήσει μία κόλαση για «την ειρήνη». Γιατί όλοι οι πόλεμοι γίνονται για την ειρήνη. Πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό.
«Δια την των χρημάτων κτήσιν, πάντες οι πόλεμοι γίγνονται» είχε πει ο Πλάτων.
Για τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, για το χρήμα, την ανθρώπινη απληστία, χάνονται ανθρώπινες ζωές που ζητούν απλώς να ζήσουν.
Και τώρα ο Τζο και πόσοι άλλοι Τζο, βρίσκεται τραυματισμένος από μία οβίδα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση, χωρίς ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης. Βυθίζεται στις αναμνήσεις του. Μόνο η καρδιά και ο εγκέφαλός του λειτουργούν.
«Υπάρχουν και χειρότερα» σκέφτεται κάθε φορά που διαπιστώνει σταδιακά ότι του λείπει και άλλο ένα μέρος του σώματός του. Είναι ένα ανθρώπινο «κουφάρι». Ένας ζωντανός που έχει πεθάνει ή ένας νεκρός που ζει; Αισθάνεται μόνο το χάδι της νοσοκόμας που τον ακουμπά, του χαιδεύει το στήθος και το κεφάλι. Χαμογελά όταν κάποιες ηλιαχτίδες του ζεσταίνουν το στέρνο του. Απεγνωσμένα θέλει να μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί της. Με τον μόνο τρόπο που μπορεί. Με σήματα μορς. Αντιλαμβάνεται ότι τον πλησιάζουν για να τον τιμήσουν σαν ήρωα πολέμου και του τοποθετούν το παράσημο στο στήθος.Tι ειρωνεία!
Μπαίνοντας στην αίθουσα του θεάτρου Επί Κολωνώ η πρώτη εικόνα είναι πραγματικά συγκλονιστική. Το σκηνικό είναι μοναδικό. Ένα απλό λευκό πανί και ο Τζο (Τάσος Ιορδανίδης) βρίσκεται πίσω από αυτό. Εκεί, ακίνητος, όρθιος στην μέση της σκηνής. Μέσα από το λευκό πανί εξέχουν μέλη του σώματος του. Ένα ακρωτηριασμένο σώμα, πάνω στην παγερή κλίνη ενός νοσοκομείου. Πρωτότυπη ιδέα και δημιουργία της Ηλένιας Δουλαδήρη.
Η Θάλεια Ματίκα υπογράφει την σκηνοθεσία . Επικεντρώνεται στην «εσωτερική» φωνή του ήρωα και με άριστο τρόπο μας κοινωνεί τα μηνύματα του πιο γνωστού και διαχρονικού αντιπολεμικού έργου. Όλοι οι συντελεστές της παράστασης, σαν μια ομάδα, έχουν δουλέψει με πάθος για την παράσταση αυτή. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
Ο Τάσος Ιορδανίδης πραγματοποιεί έναν σωματικό και υποκριτικό άθλο. Στέκεται εκεί όρθιος καθ’όλη την διάρκεια της παράστασης και με μόνο ερμηνευτικό μέσο την φωνή και τις εκφράσεις του προσώπου του, κατορθώνει να μας συγκινήσει και να μας καθηλώσει. Εκφραστικότατος, καθηλωτικός , σπαρακτικός, με μια εκπληκτική ερμηνευτική δεινότητα.
Εκπληκτικής ομορφιάς η υπέροχη, επιβλητική μουσική του Τάσου Σωτηράκη.
Εντυπωσιακοί οι φωτισμοί του Τάσου Μπιρμπίλη.
Ο Τζόνι πήρε το όπλο του είναι μία παράσταση που δύσκολα ξεχνάς. Ένα δυνατό αντιπολεμικό χαστούκι στις μεγάλες δυνάμεις που μας κυβερνούν, αδιαφορώντας για τις ζωές μας. Συγχρόνως όμως είναι και ένας ύμνος στην ελευθερία.
Μια παράσταση που με ενθουσίασε. Χαρείτε την.
Ταυτότητα Παράστασης :
Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη
Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Τζο: Τάσος Ιορδανίδης
Διάρκεια: 70 λεπτά