Ο κύκλος με την κιμωλία του Μπέρτολντ Μπρεχτ-Θέατρο Παλλάς

Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου

Το πλέον γνωστό έργο του Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία» παρουσιάζεται στο Θέατρο Παλλάς.

Η υπόθεση του έργου ένα παραμύθι! Η Γκρούσα, Μαρία Πρωτόπαπα, είναι υπηρέτρια στο παλάτι των βασιλέων. Επανάσταση ξεσπά στο κράτος, ο βασιλιάς σκοτώνεται και η βασίλισσα, Ελισάβετ Μουτάφη, πάνω στη βιασύνη της να σωθεί και να φύγει γρήγορα παίρνει μαζί της τα χρυσαφικά και τα  φορέματα της, και ξεχνά  το μωρό της. Η υπηρέτρια, βρίσκει το μωρό και με κίνδυνο της ζωής της και της υπόληψής της το κρύβει και το μεγαλώνει. Το μεγαλώνει με αγάπη στερώντας πολλά από την δική της ζωή. Θυσιάζεται για αυτό το παιδί. Όταν η ειρήνη επανέρχεται στη χώρα, η βασίλισσα γυρνά και ζητά πίσω το παιδί της. Πρέπει να το πάρει πίσω, γιατί το παιδί και όχι εκείνη είναι ο κληρονόμος της αμύθητης περιουσίας του πατέρα του. Τότε καλείται ο δικαστής Αζντάκ, Αιμίλιος Χειλάκης, να βρεί την δύσκολη απάντηση σε ποιον ανήκει το παιδί.

Ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σκηνοθετεί την παράσταση με μια σύγχρονη ματιά.. Τα σκηνικά της Λίλης Πεζανού, ήταν πολύ μοντέρνα, minamal.  Σκαλωσιές-σιδεριές που θύμιζαν ένα εργοτάξιο. Και δύο σιδερένιες εξέδρες.

Μου άρεσε η ιδέα του σκηνοθέτη να κατεβαίνουν πανό και οι ηθοποιοί να παίζουν πίσω από το πανό και να φαίνεται σαν θέατρο σκιών. Πολύ όμορφο και πρωτοποριακό. Το μωρό απεικονίστηκε με ένα αρκουδάκι. Το αγοράκι, που ήταν το μωρό σε μεγαλύτερη ηλικία, ήταν εκπληκτικό.

Όμορφη και η σκηνή που η πολύ ταλαντούχα Μαρία Πρωτόπαπα, πάνω στην ερμηνεία της οποίας στηρίχτηκε βασικό μέρος του έργου, έτρεχε στα βουνά να σώσει τον εαυτόν της και το μωρό. Ευρηματική και η σκηνή με την κρεμαστή γέφυρα.

H Μαρία Πρωτόπαπα ήταν η κύρια πρωταγωνίστρια του έργου. Ευαίσθητη, αυθόρμητη, παθιασμένη, έδωσε τον εαυτό της στο ρόλο αυτό, που ανέδειξε και το μεγάλο ταλέντο της. Έχει να προσφέρει πολλά !!!

Ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν ο αφηγητής του έργου. Παρουσιάζεται πάνω σε αναπηρική πολυθρόνα, φορώντας στρατιωτική στολή. Κρατά στα χέρια του ένα μαγνητόφωνο που έπαιζε την μουσική του Μάνου Χατζηδάκι. Όμορφες οι σκηνές που τραγουδούσε και ο ίδιος. Ταλαντούχος, εκφραστικός, σε βασικό ρόλο!

Η γλυκιά Ελισάβετ Μουτάφη είχε σχετικά μικρή παρουσία.. Παρουσιάζεται άμυαλη, υστερόβουλη, φιλοχρήματη. Ο σκηνοθέτης την έφτιαξε σαν μια καρικατούρα. Το κοινό γέλασε πολύ με την εμφάνισή της, τις κινήσεις και τις εκφράσεις της.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, αγνώριστος, ήταν ο πρωταγωνιστής του δεύτερου μέρους. Απέδωσε τέλεια τον δύσκολο ρόλο του δικαστή και έδειξε το μεγάλο ταλέντο του.

Κάπως πλάτυνε το έργο όταν άρχισε η διήγηση του  τρόπου με τον οποίο ο αγράμματος Αζντακ έγινε δικαστής. Και στο σημείο αυτό το έργο κούρασε!

Η υπέροχη μετάφραση είναι του Ελύτη!

Και ο δικαστής βρήκε την καλύτερη για το παιδί λύση.

Η τελευταία σκηνή που ο δικαστής ζωγραφίζει τον Κύκλο με την Κιμωλία και βάζει τις δύο γυναίκες να διεκδικήσουν το παιδί είναι κορυφαία, συγκινητική και συγκλονιστική. Θα την θυμάμαι για πάντα.

«Κανένα πράγμα δεν είναι κανενός» λέει ο αφηγητής μας.

Εδώ τίθεται και το ερώτημα Μάνα είναι αυτή που γεννάει ένα παιδί, ή αυτή που μεγαλώνει με λατρεία  και αγάπη ένα παιδί;

Οι μισοί θεατές έφυγαν ενθουσιασμένοι και κάποιοι απογοητευμένοι.

Όσοι προλάβατε και είδατε το έργο στο Παλλάς πείτε μας και εσείς την γνώμη σας!!!