Μια γυναίκα μέσης ηλικίας και ένας νεαρός άνδρας συναντιoύνται σε έναν έρημο σταθμό μετρό. Άγνωστοι μέχρι πριν λίγα λεπτά μεταξύ τους. Αυτή καλοντυμένη, κομψή, περιμένει ήρεμη τον συρμό. Μία κυρία της «καλής κοινωνίας» που της αρέσει να ταξιδεύει με το μετρό. Να παρακολουθεί αγνώστους, να ακούει συζητήσεις που δεν την αφορούν, να ακούει φωνές.
Αυτός ένα υποψήφιο golden boy. Καλοντυμένος. Με το ατσαλάκωτο κοστούμι και την μοδάτη γραβάτα του. Βιάζεται να φθάσει στην εταιρεία που εργάζεται. Μια ακόμη σημαντική σύσκεψη τον περιμένει.
Ο συρμός αργεί και γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι έχουν παγιδευτεί ολομόναχοι στο σταθμό. Δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής.
Και οι δύο, με διαφορετικές καταβολές, άγνωστοι, έρχονται αντιμέτωποι με τις φοβίες τους, τα άγχη τους. Συζητούν, εξομολογούνται προσωπικά τους προβλήματα, που ούτε στον εαυτό τους δεν θα τολμούσαν να πουν
«Η αποσύνθεση είναι μονόδρομος»
Μια μαύρη κωμωδία στα όρια του θρίλερ, βασισμένη σε κείμενο του Βασίλη Ρίσβα. Θίγονται οικογενειακά, κοινωνικά, προσωπικά προβλήματα. Ένα σύγχρονο, πνευματώδες, δυνατό, αιχμηρό, σημερινό κείμενο.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μάριζα. Τον γνώριζα μέχρι τώρα σαν ένα ταλαντούχο ηθοποιό. Σήμερα τον θαύμασα και σαν σκηνοθέτη. Γρήγορη, εντυπωσιακή, ευφάνταστη η σκηνοθετική του ματιά. Δεν σε αφήνει να πλήξεις ούτε ένα λεπτό.
Τα σκηνικά είναι του Παύλου Πετρίτση. Ένας σταθμός μετρό υπό εγκατάλειψη, ή υπό ανακατασκευή. Απλό και αφαιρετικό. Άχρωμο και άτονο. Σχεδόν μεταφυσικό!
Οι φωτισμοί του Νίκου Κουλοχέρη ιδιαίτεροι και εντυπωσιακοί.
Κομψότατα τα κοστούμια του Κώστα Κουβάτσου. Κατακόκκινο, το χρώμα του πάθους, του έρωτα, του αίματος, το ταγιέρ της Κας Μουκίου.. Έδινε φως και χρώμα στην σκηνή.
Όμορφη και η μουσική του Φίλιππου Περιστέρη.
Οι φωνές, τα τιτιβίσματα των μικρών παιδιών, οι ήχοι μιας παιδικής χαράς μου άρεσαν πολύ.
Η Ηρώ Μουκίου σε μια πολύ μεστή υποκριτικά στιγμή της. Μας εντυπωσιάζει με την αφοπλιστική φυσικότητα των κινήσεών της, με την ερμηνεία της. Από αδιάφορη και σνομπ πλούσια κυρία, μεταμορφώνεται σε ένα παγιδευμένο άγριο ζώο, που ζητά να σωθεί. Πανικός, άγχος, γαλήνη, απάθεια, ηρεμία καθρεπτίζονται στο πρόσωπό της. Υπέροχη ερμηνεία.
Ο Θοδωρής Αντωνιάδης, φυσικότατος στις νευρικές, γεμάτες άγχος, φόβο, απελπισία, πανικό κινήσεις του. Σε πείθει. Πολύ καλή η ερμηνεία του.
Η παράσταση σε κρατά σε εγρήγορση και αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό της.
Μία παράσταση που αγγίζει πολλά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Την πλήξη των πλουσίων κυριών, την έλλειψη σεβασμού και συνεννόησης μέσα στην οικογένεια. Την μοναξιά μέσα στο γάμο. Την απιστία. Το ανεκπλήρωτο όνειρο της μητρότητας. Την εκπλήρωση πάση θυσία των ονείρων πολλών νέων μας για κοινωνική καταξίωση.
Μία ποιοτική παράσταση, με υπέροχες ερμηνείες, που μου άρεσε πάρα πολύ και σας προτείνω να την δείτε! Καλή σας θέαση!
Tαυτότητα παράστασης
Θεατρική Σκηνή Αθηναΐδα
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μάριζας.
Σκηνικά: Παύλος Πετρίτσης.
Κοστούμια: Κώστας Κουβάτσος.
Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης.
Φωτισμοί: Νίκος Κουλοχέρης.
Φωτογραφίες: Νίκος Ζαχαριουδάκης.
Σχεδιασμός εικαστικού υλικού επικοινωνίας: Κατερίνα Γιαννάκου
Παίζουν : Ηρώ Μουκίου, Θοδωρής Αντωνιάδης.
Παραστάσεις: Από 19 Δεκεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8μμ.
Διάρκεια: 70 λεπτά χωρίς διάλλειμα.