“Λεωφορείο ο Πόθος” του Τένεσι Ουίλιαμς
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Το αγαπημένο έργο ηθοποιών, σκηνοθετών και κοινού «Λεωφορείο ο πόθος» παίζεται και φέτος στο Σύγχρονο Θέατρο. Η Ομάδα Νάμα παρουσιάζει με μια φρέσκια, δροσερή ματιά το κλασικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Eίναι η πρώτη σύμπραξη της Ομάδας Νάμα – Θέατρο επί Κολωνώ, με το Σύγχρονο Θέατρο.
Η Μπλάνς (Κόρα Καρβούνη) μια καθηγήτρια, προέρχεται από μία αριστοκρατική οικογένεια. Περήφανη, εύθραυστη, ευσυγκίνητη, διάφανη, υπερευαίσθητη, έχοντας χάσει την πατρική της περιουσία, αποφασίζει να πάει να ζήσει στο σπίτι της μικρής της αδελφής Στέλλας (Ηλιάνα Μαυρομμάτη), που ζει με τον σύζυγό της Στάνλευ (Γιάννης Τσορέκης) στην Νέα Ορλεάνη. Πιστεύει ενδόμυχα ότι η αδελφή της ζει μια πλούσια ζωή και ίσως εκεί βρει την πολυτέλεια κα την ζεστασιά που της λείπει.
Ο Πολωνός Στάνλευ, αγροίκος στους τρόπους του, σκληρός, αδίστακτος, εκρηκτικός, γρήγορα έρχεται σε άγρια σύγκρουση με την καλομαθημένη Μπλανς. Εκ διαμέτρου διαφορετικοί χαρακτήρες, αρχίζουν έναν ανελέητο πόλεμο μεταξύ τους.
Η Μπλανς θεωρεί τον σύζυγο της αδελφής της ένα κτηνώδες πλάσμα, συγχρόνως όμως κάτι την ελκύει σε αυτόν. Η ως τώρα ευτυχισμένη ζωή του νεαρού ζευγαριού περνά από δύσκολες καταστάσεις.
Λεπτομέρειες της προηγούμενης ζωής της Μπλανς, κρυφά φυλαγμένες, έρχονται στην επιφάνεια. Μία αδυσώπητη σύγκρουση δημιουργείται μεταξύ τους μέχρι τελικής πτώσης.
Ο Τένεσι Ουίλιαμς (1911-1983) είναι ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς. Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το «Λεωφορείο ο Πόθος».
Το έργο του με τον τίτλο «A Streetcar Named Desire» έγινε κινηματογραφική ταινία από τον σκηνοθέτη Ελία Καζάν το 1951 με τους Βίβιαν Λη και Μάρλον Μπράντο και βραβεύτηκε με τέσσερα βραβεία Όσκαρ.
Η Κόρα Καρβούνη, μέχρι τώρα μας έχει δώσει πολλά δείγματα του μεγάλου ταλέντου της. Ο ρόλος της Μπλανς φαίνεται να έχει φτιαχτεί για αυτή. Μόνο για αυτή. Αέρινη, κομψή, στυλάτη, ευαίσθητη, εύθραυστη, νευρωτική έχει μπει στον ρόλο. Είναι η ίδια η Μπλανς, όπως την φαντάζεσαι όταν διαβάζεις το βιβλίο. Ερμηνεία καθηλωτική. Οι κινήσεις της, το τρεμούλιασμα της φωνής και των χεριών, η αμηχανία της. Μία καταπληκτική Μπλανς. Αποφεύγει το φως. Ίσως δεν θέλει να αντικρύσει την δική της πραγματικότητα. Ζει στον δικό της μαγικό κόσμο που έπλασε με την φαντασία της.
«Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία»
Ο Γιάννης Τσορτέκης στο ρόλο του Στάνλεϋ. Βίαιος, σκληρός, ειρωνικός, νευρωτικός, εκρηκτικός, ζωώδης, άξεστος. Ιδανικός και πολύ καλός στο ρόλο του «αγροίκου» μετανάστη.
Η γλυκιά Ηλιάνα Μαυρομάτη στο ρόλο της Στέλλας με εξέπληξε ευχάριστα. Κάθε χρόνο και πιο μεστή υποκριτικά, με μεγάλη ευκολία «μπαινόβγαινε» από τον δραματικό ρόλο στον κωμικό, στον αστείο. Δύσκολος και ο ρόλος της Στέλλας. Βρίσκεται ανάμεσα στην αγάπη για τον άνδρα της και στην αγάπη και συμπόνια για την αδελφή της. Πολύ καλή και αξιόλογη η ερμηνεία της.
Ο Γιώργος Δάμπασης ο ντροπαλός Μιτς, έδειξε το ταλέντο του. Συνεσταλμένος, αγαθός. ΄Επαιζε με τις εκφράσεις του προσώπου του, έβλεπες την συστολή ενός απλοϊκού ανθρώπου, που θαμπώθηκε από την χάρη και την γοητεία της πρωτευουσιάνας Μπλανς. Ήταν όμως δέσμιος της μικρής κοινωνίας που έζησε. Δεν αψήφησε τις κοινωνικές αντιλήψεις του μικρού του τόπου.
Πολύ φυσική, άνετη, απλή, η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, η Αθηνά Αλεξοπούλου στο ρόλο της καλοσυνάτης, απλοϊκής Γιούνις. Η ατάκα της «η ζωή θα συνεχιστεί, ότι και αν μας συμβαίνει, πρέπει να πάμε παρακάτω» μας θυμίζει τον Θείο Βάνια του Τσέχωφ στον οποίο ο Τένεσι Ουίλιαμς έτρεφε μία αδυναμία.
Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, σε μια πολύ όμορφη παράσταση.
Η σκηνοθετική ματιά της ταλαντούχας και ευρηματικής Ελένης Σκότη μας χάρισε μία παράσταση ιδιαίτερη. Με την σύμπραξη του Γιώργου Χατζηνικολάου μας χάρισαν μία αυθεντική «θεατράλε» παράσταση. Μου άρεσε το «πάγωμα» σκηνών καθώς και η χρήση του βίντεο σαν κινηματογράφος στο βάθος της σκηνής και η αίσθηση που προκαλούσε ότι ήταν η συνέχεια της. Η φωνή της Μπλανς όταν έκανε το μπάνιο της. Μικρές, αλλά ιδιαίτερες λεπτομέρειες.
Η μουσική του Κωστή Χαραμουντάνη ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με το έργο.
Τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου απλά, όπως και ο χαρακτήρας της Στέλλας. Δύο δωμάτια να τα ενώνει μόνο μία κουρτίνα. μια κρεβατοκάμαρα και μια κουζίνα, σε ένα συγκρότημα εργατικών διώροφων κατοικιών. Μια αυλή. Ένα σπίτι σε μια φτωχική γειτονιά του αμερικανικού νότου, όπου κυριαρχεί ο ρατσισμός και η βία. Μία σιδερένια σκάλα οδηγεί στο πάνω διαμέρισμα.
Τα κοστούμια επίσης είναι του Γιώργου Χατζηνικολάου και είναι υπέροχα. Ιδιαίτερα και εντυπωσιακά τα πολυτελή φορέματα της Μπλανς.
Πολλοί μελετητές των έργων του Τένεσι έχουν υποδείξει ομοιότητες στο έργο του αυτό και με τον Βυσσινόκηπο και τον Θείο Βάνια του Τσέχωφ, τον οποίο όπως ανέφερα θαύμαζε. Η παρακμή της αριστοκρατίας, τα προβλήματα των ηρώων από την κοινωνική τους πτώση και την οικονομική τους καταστροφή και στο τέλος ένα φευγιό.
Από τις ωραιότερες εκδοχές του Λεωφορείου ο Πόθος που έχω δει και ας μου επιτραπεί να πω, χωρίς να φανεί εγωιστικό, ότι έχω δει αρκετές. Μια παράσταση που προτείνω να μην χάσετε για κανένα λόγο.
Δείτε την, χαρείτε την, απολαύστε την.
Ταυτότητα Παράστασης
Σύγχρονο Θέατρο
Μπλανς: Κόρα Καρβούνη
Στάνλεϋ: Γιάννης Τσορτέκης
Στέλλα: Ηλιάνα Μαυρομάτη
Μιτς: Γιώργος Δάμπασης
Γιούνις: Αθηνά Αλεξοπούλου
Στηβ: Γιώργος Γερωνυμάκης
Πάμπλο: Βαγγέλης Κουντουριώτης
Νέος: Γιάννης Δαμάλας
Γιατρός: Μιχαήλ Γιαννικάκης
Νοσοκόμα: Χριστίνα Δημητριάδη
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Κωστής Χαραμουντάνης
Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού