Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Στρίβοντας στην οδό Ακαδημίας από Βασιλίσσης Σοφίας, ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ή ότι κάτι συνέβη ή κάποια διαδήλωση ήταν σε εξέλιξη. Πλησιάζοντας κατάλαβα ότι όλοι ήταν θεατές για το Θέατρο Τζένη Καρέζη. Ξαφνιάστηκα.
Πράγματι το θέατρο ήταν κάτι παραπάνω από κατάμεστο. Καρέκλες τοποθετήθηκαν στις σκάλες του θεάτρου, για να χωρέσει ο κόσμος.
Απόψε στην ωραία αυτή πρωτοβουλία-πρωτοτυπία του φεστιβάλ μονολόγων του Θεάτρου Τζένη Καρέζη παίζεται το έργο MONOLOGUE με τη Μάνια Παπαδημητρίου.
Ευχάριστο θέαμα ένα κατάμεστο θέατρο.
Το έργο είναι το Monologue, από το τρίπτυχο έργο «Προδομένη Γυναίκα» της Σιμόν ντε Μπωβουάρ.
Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1908 και πέθανε το 1986. Φιλόσοφος, συγγραφέας, φεμινίστρια. Σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλοσόφου Σαν-Πωλ Σαρτρ, με τον οποίο δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η γνωστή συγγραφέας του «Δεύτερου Φύλου» (Le Deuxième Sexe). «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι», έλεγε η ίδια.
Το σκηνικό λιτό. Ένα σκαλιστό γραφείο, μια καρέκλα, ένα ψηλό αμπαζούρ.
Στο τσέλο η ταλαντούχα Μαίρη Σκοπελίτη δίνει μια ευχάριστη, μοντέρνα πλευρά στην παράσταση με την μουσική της.
Η Μάνια Παπαδημητρίου, η ηρωίδα του έργου μας, η Μυριέλ, μια γυναίκα μόνη γύρω στα 45, χωρισμένη, παραμονές Πρωτοχρονιάς. Μόνη σε ένα κρύο διαμέρισμα στο Παρίσι. Χωρίς χρήματα. Χωρίς λεφτά είσαι ένα μηδενικό, ένα zero, μονολογεί.
Στο βιβλίο της αυτό η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, μιλά για μεσήλικες γυναίκες που βιώνουν τη μοναξιά.
Έτσι και η πρωταγωνίστριά μας μόνη -όχι από επιλογή- την μαγική αυτή νύχτα αρχίζει να θυμάται τα άσχημα βιώματα της παιδικής της ηλικίας, την άσχημη σχέση με την μητέρα της, την κοινή ζωή με τον σύζυγό της, τους καβγάδες τους, τα δυο της παιδιά.
Η σχέση με την μητέρα μας καθορίζει και την μετέπειτα ζωή μας.
Πόσο θα ήθελε να μην ήταν μόνη της απόψε.
Νευριάζει, αυτοσαρκάζεται, ξεσπάει όταν ακούει τους γείτονες από τα διπλανά διαμερίσματα να διασκεδάζουν. «Τι σημασία έχει μια νύχτα που αλλάζει ο χρόνος; Γιατί να την γιορτάζουμε;» «Τι ξέρασμα αυτές οι γιορτές».
Και όταν σιωπή απλώνεται, τους σκέφτεται να κάνουν έρωτα και αυτό την νευριάζει περισσότερο. Η ζωή της μια αποτυχία. Μέσα στην απόγνωση της μοναξιάς όλα τα γεγονότα παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις.
Δακρύζει αναπολώντας την κόρη της. Θυμάται τώρα τους χωρίς νόημα καβγάδες τους, τώρα που την έχασε και δεν είναι πια κοντά της. « Θα την μεγάλωνα εγώ καλύτερα την κόρη μου».
Αναζητά τον γιο της που μένει με τον πατέρα του. «Πώς μπορεί να ζήσει ένα παιδί χωρίς τη μάνα του»! «Ένα παιδί έχει ανάγκη την μάνα του» Και ξεσπάει! Προσπαθεί να τηλεφωνήσει στον πρώην άνδρα της, να γίνουν πάλι μία οικογένεια. Στην πραγματικότητα, στη παραζάλη της μοναξιάς της ρίχνει ευθύνες για την κατάστασή της στον εαυτό της, στους άλλους. Θέλει να συμφιλιωθεί με τη μητέρα της. Αχ να μπορούσε να κοιμηθεί, να σκότωνε τον χρόνο!
Αναπάντητα ερωτηματικά. Μήπως φέρθηκε πιο εγωιστικά από ό,τι έπρεπε; Όλα στροβιλίζουν στο μυαλό της.
«Αχ οι άνθρωποι, είναι ικανοί να ζεστάνουν το φεγγάρι και ανίκανοι να ζεστάνουν ένα μικρό διαμέρισμα».
Η μοναξιά έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις στη σημερινή κοινωνία. Και όταν, όπως τις περισσότερες φορές, δεν είναι επιλογή μας, γίνεται αφόρητη, μας πνίγει και η κατάθλιψη είναι προ των πυλών. Η σημερινή κατάρα της εποχής μας.
Η Μάνια Παπαδημητρίου είναι συγκλονιστική στο ρόλο της. Αεικίνητη, συγκινητική, αισθησιακή. Διηγείται με τα λόγια, με το σώμα, με τα μάτια. Στα υγρά μάτια της βλέπεις όλα τα συναισθήματά της. Την οργή, τον θυμό, την λύπη, την απογοήτευση, την απελπισία, τον αυτοσαρκασμό, την αγάπη για τα παιδιά της, την αγάπη για την ζωή που τη βλέπει απλώς να περνάει μπρος της, χωρίς να την ζει. Σπουδαία ηθοποιός!
Η σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά , που έχει κάνει και την μετάφραση, είναι καταπληκτική και σε κρατά σε εγρήγορση σε καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.
Πληροφορίες:
«MONOLOGUE» με τη ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Θέατρο Τζένη Καρέζη
Κείμενο: από το έργο της Simon de Beauvoir “Monologue”
Μετάφραση, διασκευή, σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά.
Παίζει τσέλο και αυτοσχεδιάζει η Μαίρη Σκοπελίτη.
Διάρκεια: 65’