Το Θέατρο Μεταξουργείο, της Άννας Βαγενά, βρίσκεται σε ένα ωραίο πεζόδρομο στο Μεταξουργείο. Είχα να πάω καιρό και δυστυχώς βρήκα την γύρω περιοχή βρώμικη και ειδικά την Πειραιώς. Ναι, η Πειραιώς μέσα στα σκουπίδια και χωρίς απεργία του Δήμου!
Ο πεζόδρομος έντονα φωτισμένος, καθαρός. Φθάνω πιο νωρίς για να παρακολουθήσω την παράσταση: «Κάποιος να με φωνάξει» της Αναστασίας Βούλγαρη.
Μου αρέσει να χαζεύω τον όμορφο χώρο του Θεάτρου. Κάθομαι στο ατμοσφαιρικό καφέ-εστιατόριο και πίνω ένα ζεστό τσάι. Στους τοίχους του εστιατορίου φωτογραφίες ηθοποιών, φωτογραφίες του Λουκιανού και της Βαγενά. Στον άκρη ένα πιάνο. Πάνω του σε ασημένιες κορνίζες με φωτογραφίες της Καρέζη, της Λαμπέτη, του Χόρν, του Λουκιανού και της Άννας Βαγενά. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα ζεστό, όμορφο σαλόνι κάποιου κολλητού σου φίλου. Το βλέμμα μου πηγαίνει στο ταβάνι που είναι καλυμμένο με πολύχρωμα υφάσματα.
Το τρίτο κουδούνι χτυπάει. Μπαίνω στην αίθουσα. Μία ευγενέστατη κυρία, όπως σε όλα τα θέατρα παρακαλεί να κλείσουμε τα κινητά μας.
Στην σκηνή εμφανίζεται η Αντιγόνη Δρακουλάκη. Με ένα λευκό μακρύ φόρεμα κρατά στο χέρι της ένα κουβάρι κόκκινη κλωστή και αρχίζει να το ξετυλίγει σε όλη την σκηνή. Κόκκινη κλωστή δεμένη… Ακούγεται μουσική Θεοδωράκη, το adagio. (Και τότε χτυπά το κινητό της μπροστινής μου. Αιώνιο πρόβλημα στα θέατρα «Δεν μπορώ να σου μιλήσω είμαι στο Θέατρο», απαντά…)
Όμορφη η είσοδος στην σκηνή και της Ελένης Τζαγκαράκη. Ωραίες οι ερμηνείες και των δύο κυριών.
Το έργο είναι ένα μονόπρακτο. Οι δύο γυναίκες αφηγούνται τη ζωή τους. Τις αλησμόνητες πατρίδες, την Σμύρνη, την γιαγιά της που την μεγάλωσε, τον πατέρα που έφυγε και δεν γύρισε ποτέ και η θύμησή του στοίχειωσε για όλη την ζωή την κόρη, που τον αναζητούσε μέχρι που έγινε κι αυτή γιαγιά., τον ξεριζωμό, την ζωή στην Αθήνα.
Λόγια που αγγίζουν την ψυχή μου. Θα φταίει και η μικρασιάτικη καταγωγή μου.
«Ό,τι δεν ζήσαμε στην ώρα του δεν θα το ζήσουμε ποτέ», μονολογεί η Λούλα.
Ο φωτισμός, της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, πολύ πρωτότυπος, δημιουργεί όμορφο θέαμα.
Τα κοστούμια, της Ιωάννας Τιμοθεάδου, απλά και εντυπωσιακά. Επίσης λιτή αλλά ευρηματική η σκηνοθεσία του Αλ. Κοτσώρη.
Από τις λίγες φορές που μονολόγησα. Πρέπει να έχω το κείμενο του έργου, σκέφτηκα. Και το βρήκα βγαίνοντας στο φουαγιέ. Ήταν στο πρόγραμμα του έργου και το αντίτιμό του «ό,τι θέλετε».
Όμορφη παράσταση!!!