Μπαίνοντας στον γνώριμο χώρο του Θεάτρου Πόρτα και κοιτάζοντας την σκηνή αντίκρυσα μια θολή εικόνα. Όλος ο θίασος βρίσκεται επί σκηνής, ένας γυμνός ηθοποιός έπαιζε πιάνο και μια μελωδία τύλιγε την αίθουσα και όλα αυτά σαν να σκεπάζονται από ένα αόρατο αχνό μυστηριακό πέπλο.
Το σκηνικό της Ευαγγελία Θεριανού «παίζει» με το μαύρο χρώμα και το βαθύ κόκκινο. Ένας πελώριος χρυσός αντίκα καθρέφτης στον τοίχο δημιουργεί μια ιδιαίτερη εικόνα, καθώς καθρεφτίζονται τα είδωλα των ηθοποιών, όταν πλησιάζουν κοντά του. Μαύρες μαξιλάρες απλωμένες στο πάτωμα και πάνω τους σκορπισμένα κόκκινα τριαντάφυλλα. Κόκκινο το χρώμα του πάθους και της αγάπης. Οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου, συντελούν στη αρτιότητα της παράστασης. Eντυπωσιακό να βλέπεις τις τεράστιες σκιές τους στις δύο πλευρές της σκηνής. Όμορφο και το «παιχνίδι» με τους φακούς.
Η πανέμορφη νεαρή Μαριάννα (Ηλιάνα Μαυρομάττη) είναι παντρεμένη με το κατά πολύ μεγαλύτερό της δικαστή Κλαύδιο (Χρήστος Σαπουντζής). Του είναι πιστή και αφοσιωμένη. Ο νεαρός Σέλιο (Ντένης Μακρής) την αγαπά κρυφά και στέλνει τον ξάδελφο του άνδρα της, τον Οκτάβιο (Γιώργος Παπαγεωργίου) να της μιλήσει για τον παθιασμένο έρωτά του.
Ερωτικά τρίγωνα δημιουργούνται, ερωτικά τρίγωνα που υπήρχαν από παλιά βγαίνουν στην επιφάνεια, όλοι και όλα στροβιλίζουν στη δίνη του έρωτα. Ανεκπλήρωτου ή όχι. Σύζυγοι ερωτευμένοι, ζηλιάρηδες που δεν διστάζουν να φτάσουν στα άκρα, όταν διαπιστώνουν ότι η διαταράσσεται η συζυγική τους ισορροπία.
«Όλη η αρρώστια του αιώνα αυτού προέρχεται από δύο αιτίες, ο λαός που πέρασε τόσα και τόσα κουβαλάει στην καρδιά του δύο πληγές: Ότι εκείνο που ήταν δεν είναι πια κι εκείνο που θα ‘ρθει δεν έχει φτάσει ακόμη. Μην αναζητάτε αλλού το μυστικό των δεινών μας», μονολογεί ο Οκτάβιος.
Ο Μυσσέ έγραψε τις «ιδιοτροπίες της Μαριάννας» το 1833, σε ηλικία μόλις 22 ετών. Aδιάφορος για σχολές και ρεύματα και ερωτευμένος πάντα με την ελευθερία, έγραψε μεγάλα αριστουργήματα, όπως τα «Ένα καπρίτσιο», «Η βενετσιάνικη νύχτα», «Ένα θέαμα σε πολυθρόνα». Θέλοντας να κάνει αισθητή την ανεξαρτησία του από το νέο ρομαντικό πνεύμα, μιλούσε για την ειλικρινή και ουσιαστική έμπνευση, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αυτό που χρειάζεται ο καλλιτέχνης ή ο ποιητής είναι η συγκίνηση». Μέσα από τους κεντρικούς του ήρωες, βλέπουμε συχνά τον ίδιο τον συγγραφέα. Κεντρικός άξονας των έργων του είναι η αστάθεια και το ευμετάβολο των ηρώων του και η πολυπλοκότητα και το πολυδιάστατο του χαρακτήρα τους.
«Μεγάλη ευτυχία να είσαι τρελός». Και η απάντηση του Οκτάβιου: «Μεγάλη τρέλα να μην είσαι ευτυχής».
Ευχάριστη έκπληξη η παρουσία της Ξένιας Καλογεροπούλου, της αγαπημένης Ξένιας, στο ρόλο της γριάς υπηρέτριας που για να επιβιώσει κάνει θελήματα.
Την νεαρή Ηλιάνα Μαυρομάτη, την Μαριάννα με τις ιδιοτροπίες, τα καπρίτσια και τις απαιτήσεις της, εγώ προσωπικά την θεωρώ μια από τις πιο αξιόλογες ηθοποιούς της νέας γενιάς και είχε μία πολύ εντυπωσιακή παρουσία στην σκηνή. Και εδώ βλέπουμε και το ευμετάβολο των χαρακτήρων του Μυσσέ. Η Μαριάννα από πιστή σύζυγος ξαφνικά μεταμορφώνεται σε μία νέα γυναίκα που ζητά να ζήσει τον έρωτα στα όριά του, αψηφώντας κανόνες ηθικής και μάλιστα με τον αμαρτωλό Οκτάβιο, πνίγοντας στην απελπισία τον ρομαντικό και αθώο Σέλιο.
Ο ξάδελφος του συζύγου της ο Οκτάβιος, Γιώργος Παπαγεωργίου, είναι ένας κυνικός, δολοπλόκος, χωρίς ηθικούς φραγμούς χαρακτήρας που προσφέρεται όμως να βοηθήσει τον ρομαντικό και ερωτευμένο Σέλιο, ρόλο που μοιράζονται οι Ντένης Μακρής και Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, στον χωρίς ανταπόκριση πλατωνικό έρωτά του και να μεταφέρει στην Μαριάννα την αγάπη του.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είχε μία εκπληκτική, καθηλωτική σκηνική παρουσία που δεν άφηνε κανέναν αδιάφορο. Κλέβει τις εντυπώσεις.
Ο Ντένης Μακρής και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος εξίσου καλοί, με παρουσίες δυναμικές και προσεγμένες.
Το έργο θίγει επίσης την διαφορά των κοινωνικών τάξεων. Από την μία η Σιούτα, Ξένια Καλογεροπούλου, που ζει κάνοντας θελήματα και ζητώντας ένα φιλοδώρημα για να ζήσει και από την άλλη οι εύπορες κυρίες Ερμεία, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, και Μαριάννα.
Καλή, επιβλητική, αριστοκρατική η παρουσία της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου. Τα άπταιστα γαλλικά που μιλούσε, έπρεπε να είχε βρεθεί τρόπος να μεταφράζονται. Εντυπωσιακότατα και τα κοστούμια της Κλαίρ Μπρέσγουελ. H χρήση υπέροχων μασκών στα πρόσωπα των ηθοποιών δίνει ακόμα έναν τόνο μυστηρίου.
Ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος μετά το περσινό του « Λίλιομ» στο ίδιο θέατρο, σκηνοθετεί μία παράσταση που αφήνει να αιωρείται κάτι το μεταφυσικό. Με ένα πέπλο μυστηρίου «καλύπτει» την παράσταση. Τίποτα δεν είναι προφανές. Ούτε τα αισθήματα, ούτε οι χαρακτήρες των ηρώων. Είναι ένας ύμνος στον έρωτα; Στον πλατωνικό και αθώο έρωτα; Ή στον κυνικό έρωτα; Για άλλη μια φορά ο Θωμάς Μοσχόπουλος καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει με την σκηνοθεσία του.
Σαν να έβλεπες θρησκευτική ιεροτελεστία η σκηνή που ο απογοητευμένος και ερωτευμένος Σέλιο, «αλλάζει» το λευκό του πουκάμισο με τον άλλο του εαυτό ή τον νεκρό απογοητευμένο αγαπημένο της μητέρας του. Εξ ίσου μυστηριώδης και η σκηνή του θανάτου.
Η ζωντανή μουσική από το πιάνο επί σκηνής δημιουργούσε μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα.
Ένα δύσκολο έργο για ψαγμένους θεατρόφιλους που αξίζει να δείτε.
Ταυτότητα της παράστασης
Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας
Θέατρο Πόρτα
Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Δραματουργική συνεργασία: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέσγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Μουσικός Συνεργάτης: Κορνήλιος Σελαμσής
Διανομή (με σειρά εμφάνισης):
Σιούτα: Ξένια Καλογεροπούλου
Μαριάννα: Ηλιάνα Μαυρομάτη
Σέλιο: (+Ορσίνι): Ντένης Μακρής/ Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Κλαύδιος: Χρήστος Σαπουντζής
Τίμπια: Παντελής Βασιλόπουλος
Οκτάβιος: Γιώργος Παπαγεωργίου
Ερμεία: Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου