Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Δεν σας αρέσουν οι μονόλογοι; Τους βρίσκετε βαρετούς; Σας τρομάζουν; Εμένα πάλι όχι. Δείτε την παράσταση «Η Πόρνη από πάνω» και είμαι σίγουρη πως θα αλλάξετε γνώμη.
Η Κατερίνα Διδασκάλου, στα μαύρα ντυμένη, ανάβει το καντήλι στην μνήμη του «αγαπημένου της συζύγου» που μόλις θάφτηκε. Και από εδώ αρχίζει να διηγείται την ζωή που έζησε. Πιάνει το νήμα της ζωής της από την αρχή . Κάνει αναδρομή στα παιδικά της χρόνια, στην δύσκολη ζωή μιά επαρχιακής πόλης, που όλοι ζουν για το “τι θα πει ο κόσμος”. Μας μεταφέρει από το γέλιο, στην συγκίνηση, στον προβληματισμό.
Η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Πατρώνη. Έχοντας στα χέρια του ένα δυνατό κείμενο και μία μεγάλη ηθοποιό μεγαλουργεί. Παρουσιάζει την ζωή της πρωταγωνίστριάς μας, όχι με μελοδραματικούς, αλλά με ένα ανάλαφρο ύφος, με χιούμορ και στυλ και φωτίζει με έμπνευση όλες της πτυχές της πολυτάραχης ζωής της με μια λιτή σκηνοθεσία.
Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη είναι δυνατό, κοινωνικό και σύγχρονο με μεστή γραφή. Αναφέρεται με μεγάλη ευαισθησία στην κακοποίηση των γυναικών, που παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μιλά για την γονεική και μετά την συζυγική καταπίεση, που ειδικά στην επαρχία παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Θίγει την κρίση των ηθικών αξιών της σημερινής κοινωνίας. Αναφέρεται στην διαφθορά της εξουσίας. Στους επίορκους αστυνομικούς, τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους. Μιλά και για τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών. Για τον έρωτα, για την προδοσία. Ένα κείμενο σύγχρονο, σημερινό που “ξεθάφει” αλήθειες που πολλοί κρατάμε μέσα μας σαν επτασφράγιστο μυστικό.
Πρέβεζα. Νεαρή κοπελίτσα στην εφηβεία της, η Ερατώ, περνά δύσκολα στο αυστηρό πατρικό της σπίτι. Η κλειστή κοινωνία, τα “κουτσομπολιά” της επαρχιακής πόλης, οι αυστηροί γονείς πνίγουν την εφηβεία της. Εκπληκτική η σκηνή που από ένα ντουλάπι αρπάζει και πετά τα παλιά της κεντήματα και φωνάζει «Αυτή είναι η εφηβεία μου, αυτή η ζωή μου»!
Τον πρώτο άνδρα που την φλέρταρε, ένα νεαρό αστυνομικό που βρέθηκε στην Πρέβεζα με μετάθεση, τον παντρεύτηκε για να ξεφύγει από το πατρικό της και την κλειστή κοινωνία της Πρέβεζας. Πόσες άλλες γυναίκες δεν κάνουν ένα γρήγορο και χωρίς σκέψη γάμο, πιστεύοντας ότι θα ξεφύγουν από τη κλειστή κοινωνία ενός χωριού, μιας μικρής πόλης;
Έτσι και η πρωταγωνίστριά μας βρίσκεται στην Αθήνα, ουσιαστικά με έναν άγνωστο. Άβουλη και με χαμηλή αυτοεκτίμηση για τον εαυτό της. Εδώ όμως οι μάσκες πέφτουν. Μόνη στη μεγαλούπολη, με έναν άνδρα βίαιο, βάναυσο, απάνθρωπο, σκληρό εκμεταλλευτή λαθρομεταναστών και προστάτη ιερόδουλων.
Υποψιάζεται ότι ο άνδρας της έχει ερωμένη και βεβαιώνεται με τον πιο απαίσιο και οδυνηρό τρόπο. Ανακαλύπτει ότι είναι ένα νούμερο στο τεφτέρι των εξόδων που κρατά ο άνδρας της. Και μάλιστα τα μικρότερο!
Μετά έρχεται και η βία. Η βία που δυστυχώς κρύβεται πίσω από πολλές σφραγισμένες πόρτες σπιτιών. Το θύμα αντί να καταγγείλει τον θύτη, ή τον βιαστή του, σιωπά και νιώθει ενοχή. Και η κοινωνία, όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά κατακρίνει κιόλας. Θα υπάρξει δικαίωση για αυτήν την γυναίκα. Θα ρθει η λύτρωση;
Η καταπίεση των γυναικών δυστυχώς υπάρχει και στις μέρες μας με ολοένα μεγαλύτερες διαστάσεις. Η ενδοοικογενειακή βία έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Είτε πρόκειται για βία προς μικρά παιδιά, είτε βία μεταξύ των συζύγων. Ας μην κρατάμε το στόμα μας άλλο κλειστό. Ας αντιδράσουμε. Ας μιλήσουμε. Υπάρχουν ευτυχώς φορείς που μπορούν να βοηθήσουν.
Την επιμέλεια του σκηνικού χώρου έχει ο Ματθαίος Δαμίγος και μας μεταφέρει σε ένα μεσοαστικό διαμέρισμα της δεκαετίας του 1970. Με λιτές γραμμές και με τα απαραίτητα σεμενεδάκια και τα κεντημένα κάρδα στους τοίχους.
Η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου σε κρατά σε εγρήγορση καθ’όλη τη διάρκεια του έργου. Έχει μια δυνατή, πληθωρική ερμηνεία. Άλλοτε με συγκίνηση, άλλοτε με το γέλιο, κτίζει με μαεστρία την προσωπικότητα της ηρωίδας μας και έχει τον πλήρη έλεγχο των αστείρευτων εκκφραστικών μέσων που διαθέτει. Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
Η τελευταία σκηνή που η Κατερίνα Διδασκάλου βγάζει τα μαύρα και φορά ένα εντυπωσιακό κόκκινο φόρεμα (Τα εξαιρετικά κοστούμια είναι δημιουργίες του Δημήτρη Ανδριανού), κοιτάζεται στον καθρέφτη και φορά το κόκκινο κραγιόν της, είναι μοναδική. Η Ερατώ απελευθερώνεται από τα πρέπει της και θα ακολουθήσει τα θέλω της.
Επιτέλους θα ζήσει!!!
Να σας πω και ένα μυστικό; Ήταν από τις παραστάσεις που όταν την είδα πέρσι, ήθελα να την ξαναδώ. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που απόλαυσα μια Κατερίνα Διδασκάλου ανεπανάληπτη, γοητευτική, φυσική, συγκλονιστική, γήινη, με αστείρευτο ταλέντο. Μιλούσε με τα μάτια της, με τις κινήσεις της, με τις σιωπές της.
Μην το χάσετε! Έμαθα ότι θα επαναληφθεί τέλος Απριλίου. Θα θυμάστε την παράσταση για πολύ καιρό! Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι παίζεται για τέταρτη χρονιά.
Καλή σας θέαση!
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία : Σταμάτης Πατρώνης
Φωτισμοί : Ελένη Αναγνωστοπούλου
Καλλιτεχνική επιμέλεια : Μηνάς Μινατσής
Κοστούμια : Δημήτρης Ανδριανός
Μουσική επιμέλεια : Μιχάλης Ρουμπής, Ιωάννης-Ιόλαος Μανιάτης
Βοηθός σκηνοθέτη : Μιχάλης Ρουμπής Χειρισμός κονσόλας : Σεμίνα Παπαλεξοπούλου
Επιμέλεια σκηνικού χώρου : Ματθαίος Δαμίγος
Παίζει: η Κατερίνα Διδασκάλου
Θέατρο Βρετάνια
