Δευτερότριτα στο Θέατρο Κιβωτός παίζεται το έργο «Η Εποχή του κυνηγιού» του Γιάννη Σκαραγκά με τις Αθηνά Μαξίμου και Φωτεινή Μπαξεβάνη.
Η Πόπη (Φωτεινή Μπαξεβάνη), μια σημερινή γυναίκα, έχει χτυπηθεί από την οικονομική κρίση. Έχασε το σπίτι της από αδυναμία πληρωμής των χρεών της στην Τράπεζα. Και για καιρό έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο και βιώνει τη μοναξιά, την απελπισία, την κατάθλιψη. Εκεί μόνη της συνομιλεί με τη φωνή του μυαλού της, με μια φανταστική φίλη, την αγαπημένη της Πηνελόπη Δέλτα- όπως την αποκαλεί. Μια φίλη που την έπλασε η απελπισία. Την γνώρισε από τα βιβλία της και τώρα την φαντάζεται δίπλα της, σαν ένα δικό της άνθρωπο, που συνομιλούν, τις δίνει συμβουλές, πάνε σινεμά. Της μιλά για την παιδική της ηλικία, για τον αδελφό της. Ψάχνουν μαζί μια λύση να βγει από το μαύρο πέπλο της κατάθλιψης, να γνωρίσει έναν νέο άνδρα, να βρει ξανά μια χαρά στην ζωή της. Μια σανίδα να πιαστεί, να ξαναβγεί στο φως.
Οικονομική κρίση και μοναξιά, έγιναν ένα στη σημερινή μας πραγματικότητα. Και η Πόπη θέλει να προσπαθήσει να ζήσει, να παλέψει μήπως και καταφέρει να πορευτεί από εδώ και πέρα με τα νέα δεδομένα που διαμορφώνουν τη ζωή της.
Διαβάζοντας το πρόγραμμα της παράστασης μέσα από τα λόγια της σκηνοθέτιδος της παράστασης Λίνας Ζαρκαδούλα, γνωρίζω τον Γιάννη Σκαραγκά. Είναι ένας εξαίρετος γνώστης-ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής. Πλάθει ήρωες με σάρκα και οστά, που θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή ακόμα κι εμείς οι ίδιοι. Άνθρωποι που γεννιούνται αθώοι, που ως παιδιά ονειρεύονταν κάτι για τον εαυτό τους, αλλά αργότερα στη μάχη της ζωής πέφτουν και δεν καταφέρνουν πάντοτε να σηκωθούν. Άνθρωποι που από φόβο, απόγνωση, θλίψη κρύβουν και κρύβονται. Ο Γιάννης Σκαραγκάς πείθει πως ποτέ δεν πρέπει κανείς να χάνει την πίστη του.
Τα σκηνικά της παράστασης και τα κοστούμια είναι του Κωνσταντίνου Ζαμάνη. Ένα αστικό δωμάτιο προηγουμένων δεκαετιών το σκηνικό. Επιβλητικά τα ρούχα της Πηνελόπης Δέλτα, έδειχναν την υψηλή κοινωνική θέση της.
Μου άρεσε η σκηνή που η Πηνελόπη Δέλτα εμφανιζόταν να μπαίνει στην ηλεκτρική κουζίνα και να βγαίνει από το ψυγείο. Ελάφρυνε λίγο την ατμόσφαιρα.
Βαθειά κοινωνικό το έργο και πολύ συγκινητικό.
Η Φωτεινή Μπαξεβάνη, απελπισμένη, αυθόρμητη, δειλή και αποφασιστική συγχρόνως, σε καθήλωνε με το παίξιμό της. Η Αθηνά Μαξίμου αριστοκρατική μέσα στις όμορφες τουαλέτες της, λιγομίλητη, αλλά αποφασισμένη να βοηθήσει τη «φίλη» της. Μιλούσε αργά και επιβαλλόταν με τα λόγια της στη φοβισμένη φίλη της. Και οι δύο ήταν πολύ καλές στους ρόλους και στο παίξιμό τους.
Ιδιαίτερο στο τέλος το τραγούδι που ακούστηκε με τη Νατάσσα Μποφίλιου σε στίχους Γ.Σκαραγκά.
Η εποχή του κυνηγιού -λέει ο συγγραφέας- είναι το έργο για μια γενιά που την εγκατέλειψαν οι ιστορίες της και τα θηράματά της. Είναι μια τρυφερή κωμωδία για μια βαθιά κρίση που δεν μπορεί παρά να αφήσει κάτι, μια ελάχιστη πίστη στον καλύτερο, ηρωικότερο και πιο γενναιόδωρο εαυτό μας.
Πληροφορίες:
Θέατρο Κιβωτός, Πειραιώς 115, Γκάζι
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα | Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης | Μουσική: Φωτεινή Μπαξεβάνη | Τραγούδι: Νατάσσα Μποφίλιου | Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος | Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σερέτη
Παίζουν: Αθηνά Μαξίμου, Φωτεινή Μπαξεβάνη. Ακούγεται η φωνή του Κωνσταντίνου Ζαμάνη.