“550” του Σταμάτη Πακάκη
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Ιστορίες καθημερινής τρέλας βιώνουμε όσοι χρησιμοποιούμε για την μετακίνησή σας τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας.
Άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης, ηλικίας, βρισκόμαστε στοιβαγμένοι σε ένα λεωφορείο, πηγαίνοντας στις δουλειές μας. Διαμαρτυρίες, σπρωξίματα, λογομαχίες, χτυπήματα κινητών, συνομιλίες. Άλλοι επιβάτες ασχολούνται με τα κινητά τους, άλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν στον άγνωστο διπλανό τους. Κάθε επιβάτης και μια διαφορετική ιστορία.
“550” η νέα παράσταση του Σταμάτη Πακάκη στο Θέατρο Faust. Κείμενο, σκηνοθεσία του ιδίου.
Ο Σταμάτης Πακάκης χρησιμοποιώντας καθημερινά το λεωφορείο 550 Κηφισιά-Φάληρο, κατέγραφε και δημοσίευσε κατ’ αρχήν στα social media, τις καταστάσεις καθημερινής τρέλας που βίωνε. Συγκέντρωσε όλες τις εμπειρίες του και δημιούργησε την παράσταση «550».
Mιά παράσταση νεανική, δροσερή, με χιούμορ, γέλιο, συγκίνηση και προβληματισμό. Μια κοινωνική κωμωδία. Και φυσικά μέσα στις ιστορίες και ο Ροζ Μονόκερος και ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Μια παράσταση με χορογραφίες και τραγούδια.
Το κείμενό του Σταμάτη Πακάκη έχει ρυθμό. Είναι μεστό, αιχμηρό, νεανικό, καυστικό, με άφθονο χιούμορ. Θίγει σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.
Έξυπνη η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθεί. Σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα αληθινό λεωφορείο, με τις στάσεις του, τα απότομα φρεναρίσματά του. Σκιαγραφεί με απόλυτη πειστικότητα τα ετερόκλητα πρόσωπα και τις προσωπικότητες των ανθρώπων που συναντάς μέσα σε ένα λεωφορείο.
Ο ίδιος κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του αφηγητή, οδηγού του λεωφορείου με μία αξιόλογη, δυναμική ερμηνεία.
Εξαιρετική η μουσική επένδυση από τον Γιώργο Καλογερόπουλο. Πρωτότυπα μοναδικά τραγούδια που έχουν γραφεί ειδικά για την παράσταση.
Προσωπικά εκτιμώ αφάνταστα τον Σταμάτη Πακάκη. Τον έχω θαυμάζει σε υπέροχες παραστάσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Θέατρο Μαρία Κάλλας. Σε μεγάλες και αγαπημένες παραγωγές, όπου διακρίνεται για το ταλέντο του και για το πάθος του για κάθε ρόλο του. Ένας πολυσχιδής νέος άνθρωπος που μας εκπλήσσει και πιστεύω έχουμε να «δούμε» πολλές και εξαιρετικές ακόμη δημιουργίες του.
Εξαιρετική η κινησιολογία και οι χορογραφίες της Εύης Τσακλάνου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια έχουν την υπογραφή του ΝίκουΠαπάζογλου. Δημιουργία της Δανάης Σταματίου η υπέροχη μάσκα του Μονόκερου.
Ένας καλοκουρδισμένος θίασος, πειστικότατος με καίριες ερμηνείες.
Πολλές φορές σε λεωφορεία, μετρό, άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλήσουν με αγνώστους. Αρκετοί διηγούνται τις ιστορίες τους, τα πιστεύω τους, γνωρίζοντας ότι θα μείνουν μυστικές, αφού μιλούν με ανθρώπους που δεν θα ξανασυναντήσουν ποτέ.
Η Θεώνη (Ειρήνη Μελά) είναι η θεούσα της «άγνωστης» παρέα μας. Την συναντάμε πολύ συχνά, να κάνει τον σταυρό της βλέποντας μια εκκλησία, να μιλά απαξιωτικά για την σημερινή κοινωνία. Μια ηθοποιός με τεράστιο ταλέντο. Μας «ταράζει» στον δραματικό της μονόλογο.
Πανταχού παρόν ο εθνικιστής Μάκης (Βλάσσης Πασιούδης). Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ή μάλλον της διπλανής μας θέσης στο λεωφορείο. Γνωρίζει τα πάντα περί πολιτικής και συνεχώς ρίχνει την κατάντια της κοινωνίας στους ξένους που λυμαίνονται τα χρήματα του κράτους. Χαρακτηριστικός τύπος. Ο Βλάσσης Πασιούδης έχει μία εξαιρετική και πηγαία ερμηνεία.
Σαρωτική η σκηνική παρουσία του Αλέξανδρου Ζουριδάκη, ως παρενδυτικός. Ένας ήσυχος οικογενειάρχης, που τηρεί ευλαβικά τα προσχήματα, βαδίζει σύμφωνα με τα πρέπει της κοινωνίας και ξαφνικά αποκαλύπτει τα εσώψυχά του επί σκηνής και τον γολγοθά τον οποίο ζει, μέχρι την στιγμή που αποφασίζει να μιλήσει καθαρά για τα θέλω του και να τα ακολουθήσει.
Η ηθοποιός, η Ντέβορα, (Φανή Παλιούρα). Ονειρεύεται μεγάλους ρόλους για τον εαυτό της, τρέχει σε όλες τις οντιτιον, δεν απογοητεύεται, συνεχίζει να ονειρεύεται. Μιλά συνεχώς στο τηλέφωνο, συνήθως με την μητέρα της. Μια σαρωτική και εντυπωσιακή ερμηνεία, όλο νάζι και τσαχπινιά.
Η Ελένη η οροθετική καλλιτέχνις – σκιτσογράφος (Φαίη Βέβη) μας δίνει ένα μάθημα ζωής . Ένα μάθημα ότι το να είσαι φορέας του AIDS, δεν σημαίνει ότι είσαι ένας άνθρωπος που πρέπει η κοινωνία να στρέψει την πλάτη της και να αγνοήσει. Ευαίσθητη και συγχρόνως εξαιρετική ερμηνεία.
Ο Γιώργος είναι ο νεαρός έλληνας στην εποχή της κρίσης (Βασίλης Φακανάς), ο «μαιντανός». Αλλάζει ρόλους και τελικά κατασταλάζει εκεί που τον οδηγεί η καρδιά του. Όμορφη σκηνική παρουσία!
Η Κωνσταντία Αλεξανδράτου η αναρχική φοιτήτρια που δεν συμβιβάζεται με το σύστημα. Ένα νεαρό κορίτσι που θέλει να κάνει την δική της επανάσταση, ενάντια στο κατεστημένο. Ειρωνική, αυθάδης, ντόμπρα, επαναστάτρια. Απλά μοναδική.
Στο Θέατρο Faust παρακολούθησα την παράσταση «550», μία μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας, μέσα από αστείες καταστάσεις που προκαλούν συγκίνηση και από σοβαρές καταστάσεις που προκαλούν ένα μειδίαμα, ένα ερωτηματικό. Θα βρείτε, όπως εγώ, γνώριμους τύπους του οικείου περιβάλλοντός σας. Μια παράσταση νεανική, πολύχρωμη, με κίνηση, εξαιρετικό τραγούδι από τον Σταμάτη Πακάκη και ολόκληρο τον θίασο,(σίγουρα θα το σιγοτραγουδάτε φεύγοντας), με εξαιρετικές ερμηνείες
Καλή σας θέαση! Στο θέατρο Faust, μην ξεχαστείτε και περιμένετε σε μια από τις 55 στάσεις του λεωφορείου 550 Κηφισιά – Φάληρο.
Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πακάκης
Κινησιολογία-Χορογραφίες: Εύη Τσακλάνου
Φωτισμοί – Φωτογραφίες – Video: Αναστασία Λουκρέζη
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Παπάζογλου
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Καλογερόπουλος
Outside eye: Νικόλας Μαρμαράς
Sound Design: Αλέξανδρος Δημητρόπουλος
Μάσκα Ροζ Μονόκερου: Δανάη Σταματίου
Logo: Μαύρα Γίδια
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
ΠΑΙΖΟΥΝ (με αλφαβητική σειρά):
Trailer παράστασης:
https://www.youtube.com/watch?v=zk0AeA6osXo