The New Years – Los Años Nuevos των Ροντρίγκο Σορογκόγιεν (Rodrigo Sorogoyen), Σάρα Κάνο (Sara Cano) και Πάουλα Φάμπρα (Paula Fabra)
Υπάρχει η τέλεια σχέση; Πώς επηρεάζονται οι σχέσεις μας από το πέρασμα του χρόνου; Πώς ορίζεται η νίκη και η ήττα στην προσωπική μας ζωή; Εσύ πιστεύεις στον Έρωτα;
Η σειρά «The New Years – Los Años Nuevos» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας και στη συνέχεια προβλήθηκε και σε άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ (όπως και της Θεσσαλονίκης). Στην Ισπανία, τα πρώτα πέντε επεισόδια προβλήθηκαν στον κινηματογράφο ως ταινία διάρκειας περίπου 3μιση ωρών (και ζηλεύω που δεν έζησα κι εγώ αυτή την εμπειρία στην μεγάλη οθόνη).
Η σειρά των Rodrigo Sorogoyen, Sara Cano και Paula Fabra αφηγείται την ιστορία της Ana (στον ρόλο της η Iria del Río) και του Óscar (στον ρόλο του ο Francesco Carril) και χωρίζεται σε δέκα επεισόδια, όπου κάθε επεισόδιο αφηγείται τι συμβαίνει στη ζωή τους την Παραμονή Πρωτοχρονιάς ή την Πρωτοχρονιά (που εκτός από σημαντικές ημερομηνίες για όλους μας συμπίπτουν ταυτόχρονα με τα γενέθλια των ηρώων). Οι δυο τους συναντιούνται για πρώτη φορά όταν γίνονται 30 και μας διηγούνται την ιστορία τους μέχρι τα 40. Αυτό το concept μας θυμίζει, φυσικά, την ταινία One Day (2011) και την σειρά One day (2024) αλλά μην ξεγελαστείτε: δεν πρόκειται για ένα εύκολο concept με σκοπό να τραβήξει το ενδιαφέρον των θεατών. Πρόκειται για κάτι πολύ πιο σημαντικό γιατί με αυτή τη σειρά συμβαίνει κάτι μαγικό: Κάθε επεισόδιο θα μπορούσε να είναι ένα απόσπασμα και της δικής μας ζωής (ή είναι πράγματι).
Είναι πολύ δύσκολο για έναν θεατή σε ηλικία 30-50 να μην αναγνωρίσει τον εαυτό του στους ήρωες και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις τους (αλλά και τη συναισθηματική τους ωρίμανση) και να μην δει τον εαυτό του και τις δικές του σχέσεις σαν να κοιτάζει σε καθρέφτη. Η ιστορία της Άνα και του Όσκαρ δεν είναι απλώς μια ερωτική ιστορία- είναι μια ιστορία για τον Έρωτα και την ανυπέρβλητη δύναμή του.
Από το ένα επεισόδιο στο άλλο μεσολαβεί ακριβώς ένας χρόνος, όμως συμβαίνει κάτι μαγικό: Ο θεατής δεν νιώθει ότι έχει χάσει πληροφορίες από όσα έχουν μεσολαβήσει αλλά τις λαμβάνει αυτές τις πληροφορίες μέσα από τα πρόσωπα των ηθοποιών και τα λόγια τους χωρίς να χρειαστεί καν να περιγράψουν όσα έχουν συμβεί. Και αυτή η μαγεία συμβαίνει εξαιτίας του εξαιρετικά καλογραμμένου σεναρίου, της εξαιρετικής σκηνοθεσίας αλλά και των καθηλωτικών ερμηνειών των δύο πρωταγωνιστών, της Iria del Río και του Francesco Carril, οι οποίοι είναι μαγνητικοί.

Η σειρά είναι γραμμένη από τους Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, Πάουλα Φάμπρα και Σάρα Κάνο και σκηνοθετημένη από τους Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, Σάντρα Ρομέρο και Νταβίντ Μαρτίν δε λος Σάντος και είναι μια ανάσα δροσιάς που μας καλεί να αναλογιστούμε πώς αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή, πόσο εύκολα εμπιστευόμαστε, πόσο εύκολα αφηνόμαστε, πόσο εύκολα ρισκάρουμε. Μια ιστορία συναισθηματικής ενηλικίωσης που μας προτρέπει να αγκαλιάσουμε την αβεβαιότητα.
Οι σκηνοθέτες δεν έχουν κάνει απλώς εξαιρετική δουλειά – όχι, αυτό δεν θα ήταν δίκαιη εκτίμηση. Οι σκηνοθέτες έχουν κάνει μαγικά:
Στα πρώτα επεισόδια η κάμερα βρίσκεται κοντά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, τα πλάνα είναι σφιχτά και κοντινά σαν να μην υπάρχει πια έξω κόσμος και το μόνο που υπάρχει να είναι ο έρωτας που αρχίζουν να νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Ακριβώς όπως συμβαίνει στην αρχή μιας ερωτικής σχέσης όπου ο έξω κόσμος εξαφανίζεται και δεν αφορά κανέναν ούτε και επηρεάζει κανέναν. Με την επιλογή αυτή των πλάνων οι σκηνοθέτες κατορθώνουν να μας μεταδώσουν ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Η κάμερα εστιάζει στους δύο πρωταγωνιστές είτε μαζί είτε χωριστά χωρίς να δείχνει με λεπτομέρεια τι συμβαίνει τριγύρω. Όσο περνούν τα επεισόδια, αρχίζουμε να βλέπουμε σιγά σιγά τον γύρω χώρο, τους ανθρώπους και όλα όσα συμβαίνουν στον έξω κόσμο, γιατί η πραγματικότητα αρχίζει σιγά σιγά να έχει σημασία και να επηρεάζει τους πρωταγωνιστές. Οι σκηνοθέτες αλλάζοντας το βάθος πεδίου μάς μεταφέρουν ακριβώς αυτή την αλλαγή που συμβαίνει σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους και σε όλες ανεξαιρέτως τις σχέσεις. Στο 5ο επεισόδιο η σκηνοθεσία μάς περιγράφει με αριστουργηματικό τρόπο την ρουτίνα μιας σχέσης με την επιλογή του να δημιουργεί πλάνα στατικά χωρίς πολλές κινήσεις της κάμερας. Τα πλάνα που επιλέγουν να κάνουν οι σκηνοθέτες και οι κινήσεις της κάμερας μεταδίδουν σε κάθε στιγμή την ψυχική κατάσταση των ηρώων.

Το γράψιμο και η σκηνοθεσία χρησιμοποιούν, επίσης, με ευφυέστατο τρόπο επαναλαμβανόμενους σκηνικούς χώρους, όπως οι σκηνές στα ταξί και στα ασανσέρ, για τις οποίες δεν θέλω να πω λεπτομέρειες για να μην κάνω spolier και ερχόμαστε σε επαφή με σκηνές απολύτως ποιητικές και ονειρικές όπως η σκηνή στο κλαμπ Berghain του Βερολίνου και σκηνές απολύτως γνώριμες όπως αυτή με το οικογενειακό τραπέζι (που παίρνεις όρκο πως σε αυτό το τραπέζι ήσουν κι εσύ).
Οι πρωταγωνιστές Iria del Río και Francesco Carril είναι καθηλωτικοί και έχουν μία πρωτόγνωρη χημεία στην οθόνη. Μας πείθουν τόσο απόλυτα για την αλήθεια της ιστορίας τους, που κάποιες φορές νιώθεις σαν να κοιτάς από μία κλειδαρότρυπα και να παρακολουθείς την πραγματική τους ζωή.

Η σειρά έχει, επίσης, ένα εξαιρετικό soundtrack. Τα τραγούδια “La gran broma final” του Nacho Vegas, “La Electricidad” του McEnroe, “Las cenizas” του Holgado και “Maldita Dulzura” του Vetusta Morla είναι τραγούδια που λάτρεψα και έχω ακούσει ήδη εκατοντάδες φορές από τότε που τελείωσα τη σειρά.
Η σειρά μιλάει για τις σχέσεις, φυσικά αλλά και για πολλά ακόμα πράγματα: για όλα όσα περιβάλλουν μια σχέση (δηλαδή την δουλειά, τους φίλους, την οικογένεια), για την συναισθηματική ενηλικίωση και τον τρόπο που εξελισσόμαστε κατά τη διάρκεια του χρόνου, για την αποδοχή του εαυτού μας αλλά και του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας, για την δύναμη του έρωτα και της αγάπης. Είναι ένα δείγμα μυθοπλασίας με σπάνια ειλικρίνεια και ευαισθησία και δείχνει τη ζωή όπως είναι: όμορφη αλλά και σκληρή, με απώλειες, με γέλια και δάκρυα, με τα πάνω της και τα κάτω της, με αλήθειες και ψέματα, με ανασφάλειες και αβεβαιότητες.

Η σειρά «The New Years – Los Años Nuevos» μας χτυπάει ελαφρά στον ώμο και μας υπενθυμίζει πως ο χρόνος περνάει και πως καλούμαστε και εμείς να αναλογιστούμε πώς διαχειριζόμαστε τη δική μας ζωή. Περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την πορεία της ζωής της γενιάς των σημερινών σαραντάρηδων, μιας γενιάς που έχει δυσκολευτεί πολύ επαγγελματικά, μιας γενιάς που έζησε οικονομικές κρίσεις και πανδημία σε μία πολύ ιδιαίτερη και καθοριστική ηλικία και μας δείχνει κάτι που δεν θέλουμε συχνά να παραδεχθούμε: πώς αυτές οι δυσκολίες επηρέασαν την σταθερότητα της ζωής τους και την επαγγελματική τους εξέλιξη και με ποιον τρόπο αυτό το φαινόμενο επηρέασε με τη σειρά του τις προσωπικές τους σχέσεις. Η σειρά μάς δείχνει πόσο περίπλοκες είναι οι σχέσεις- γιατί είμαστε οι άνθρωποι περίπλοκοι – και πώς η έλλειψη καλής επικοινωνίας (μιας δεξιότητας που αν την μάθουμε την μαθαίνουμε σε ώριμη φάση της ζωής μας) καθορίζει τις σχέσεις μας. Ο Ροντρίγκο Σορογκόγιεν κατεβάζει τον Έρωτα από το βάθρο του ιδεατού και τον παρουσιάζει πιο αληθινό από ποτέ σε μία αφήγηση που την ένιωσα πολύ προσωπική. Η σειρά λειτουργεί ως μια μεγάλη αγκαλιά που μας καθησυχάζει λέγοντάς μας πως δεν πειράζει να μην ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά ακόμα και στα τριάντα μας, ακόμα και στα σαράντα μας. Μας καλεί, όμως, να μην εφησυχάσουμε γιατί ο χρόνος περνάει και μας δημιουργεί και μια πολύ τρομακτική σχέψη: Εάν κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν και στις προηγούμενες σχέσεις μας, ίσως και να διαπιστώσουμε πως ο λόγος που χωρίσαμε δεν ήταν τελικά και τόσο σημαντικός. Πάνω από όλα, όμως, η σειρά «The New Years – Los Años Nuevos» είναι μια σειρά που μας έκανε να πιστέψουμε και πάλι στον έρωτα.

Η σειρά «The New Years – Los Años Nuevos» είναι μια σειρά που με ρήμαξε και με το που τελείωσαν και τα δέκα επεισόδια την ξεκίνησα από την αρχή για να αντιληφθώ καλύτερα γιατί με ρήμαξε με τέτοιο πρωτόγνωρο τρόπο. Με διέλυσε και με έκανε χίλια μικρά κομματάκια και τώρα δεν ξέρω τι πήγαινε πού και πώς θα τα συναρμολογήσω αλλά το σίγουρο είναι πως θα συναρμολογηθούν με τρόπο διαφορετικό από πριν. Η ισπανική σειρά Los Años Nuevos είναι μια σειρά που, αν είσαι ανάμεσα στα 30 με 50, αποκλείεται να μην δεις τον εαυτό σου μέσα της σαν καθρέφτη εκατοντάδες φορές. Είναι ρεαλιστική και ποιητική, είναι ειλικρινής, είναι σκληρή και αισιόδοξη, είναι πιο αληθινή όχι μόνο από άλλες σειρές μυθοπλασίας αλλά και από πολλές κουβέντες που έχουμε κάνει με δικούς μας ανθρώπους. Με έκανε να θυμηθώ με λεπτομέρειες όλες τις σχέσεις που έχω κάνει, τι έχω πει και τι είπε ο άλλος, τι ένιωθα και δεν είπα, τι νόμιζα πως ένιωθε και δεν είπε ο άλλος. Με πόνεσε με τρόπο πρωτόγνωρο για σειρά μυθοπλασίας αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι με έκανε να πιστέψω και πάλι στον έρωτα.
Μερικές φορές, για να αποφύγουμε την απογοήτευση, προτρέχουμε και ζούμε μέσα στην απογοήτευση. Και αυτό είναι απαίσιο, γιατί χάνουμε πράγματα. Τελικά, το να εμπιστεύεσαι σου επιτρέπει να ελπίζεις. Και, γαμώτο, να ελπίζεις πολύ, φίλε. Η ελπίδα επιτρέπει στα πράγματα να συμβούν. Όταν ελπίζεις για κάτι, επειδή έχεις εμπιστοσύνη, αυτό σου δίνει δύναμη, σου δίνει όρεξη και κίνητρο. Αν δεν αφήσεις τον εαυτό σου να ελπίζει, πράγματι δεν θα απογοητευθείς. Αλλά θα έχεις χάσει κάτι.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη σειρά στο Cinobo

Cuando ya sea tarde para todo, hasta para volver a empezar.
Cuando sientas que no lo has conseguido, que has acertado solo en lo que no importaba, acuérdate de mí.
Cuando creas que te has dado la espalda, que un día confundiste rendirte con ganar, que no tuvimos tiempo de tener un pasado, acuérdate de mí.
Acuérdate de mí como yo lo hago ahora y nos echo de menos a los dos.
Όταν θα είναι πια αργά για όλα, ακόμα και για να ξαναρχίσεις.
Όταν θα νιώσεις πως δεν τα κατάφερες, πως πέτυχες μόνο σε ό,τι δεν είχε σημασία, θυμήσου με.
Όταν θα πιστέψεις πως γύρισες την πλάτη, πως μια μέρα μπέρδεψες το να παραδίνεσαι με το να νικάς, πως δεν είχαμε χρόνο για να αποκτήσουμε ένα παρελθόν, θυμήσου με.
Θυμήσου με, όπως το κάνω εγώ τώρα, και μου λείπουμε και οι δυο μας.

Ταυτότητα σειράς:
Δημιουργοί και Σεναριογράφοι:
Rodrigo Sorogoyen
Sara Cano
Paula Fabra
Σκηνοθέτες:
Rodrigo Sorogoyen
Sandra Romero
David Martín de los Santos
Πρωταγωνιστές:
Iria del Río ως Άνα
Francesco Carril ως Όσκαρ
Υπόλοιπο Καστ:
Pablo Gómez-Pando
Miguel Ángel Puro
Àngela Boix
Beatriz Arjona
Ana Telenti
Iria Parada
Eliot Tosta
Carlos Alberto Corulla Fontes
Lucía Martín Abello
María Jáimez
Agustín Otón
Álvaro Monje
Paula Muñoz
Raquel Nogueira
José Vicente Moirón
María Inés Amorim Martins
Παραγωγή:
Movistar Plus+ (Domingo Corral, Fran Araújo)
Caballo Films (Eduardo Villanueva, Nacho Lavilla, Rodrigo Sorogoyen)
Η παραγωγή είναι μια συνεργασία μεταξύ της Movistar Plus+ και της ARTE France, με την Caballo Films να αναλαμβάνει την παραγωγή. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες τοποθεσίες, όπως η περιοχή της Μαδρίτης, η Καστίλλη-Λα Μάντσα, η Λυών και το Βερολίνο.
