«Underground»
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Το Underground μετά την μεγάλη περσινή του επιτυχία συνεχίζει και φέτος την πορεία του στο Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ σε ολοκαίνουργια διασκευή του σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγεβιτς.
Το «Underground», η πολυβραβευμένη ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα, προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1995. Ένα πολυεπίπεδο έργο γεμάτο συμβολισμούς και πολλά αλληγορικά στοιχεία για την τύχη και την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας.
Βασισμένο στην ομώνυμη εμβληματική ταινία, στο θεατρικό έργο «Άνοιξη τον Ιανουάριο» και στο μυθιστόρημα «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα» του Ντουσάν Κοβάσεβιτς, το Undergroung κερδίζει το θερμό χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό του κοινού.
Μέσα από την ιστορία των τριών κεντρικών ηρώων παρακολουθούμε την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την διάλυσή της. Υπό την νέα διασκευή και τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Σέρβου σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, αναδεικνύεται η ουσία του αριστουργήματος του Κοβάσεβιτς, εμπλουτίζοντάς το παράλληλα με νέες προοπτικές.
Πενήντα χρόνια γιουγκοσλαβικής ιστορίας περνούν μέσα από την ιστορία των δύο φίλων. Του Μάρκο (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) και του Μπλάκι ( Γιάννης Τσορτέκης). Μια φιλία που ξεκίνησε όταν και οι δύο άνδρες πολέμησαν μαζί στην αντίσταση κατά των ναζί. Φίλοι καρδιακοί που αγάπησαν την ίδια γυναίκα, την Νατάλια (Αλεξάνδρα Αιδίνη), διάσημη ηθοποιό της Γιουγκοσλαβίας. Μια αγάπη που φάνηκε δυνατότερη από την φιλία των δύο ανδρών. Ο Μάρκο έχει κατασκευάσει στο υπόγειο του σπιτιού του ένα καταφύγιο που το χρησιμοποιούν οι δύο φίλοι για την κατασκευή όπλων για να πολεμούν τους ναζί. Σε μία συμπλοκή ο Μπλάκι (Γιάννης Τσορτέκης) τραυματίζεται σοβαρά προσπαθώντας να απαγάγει την όμορφη ερωμένη του, Νατάλια. Ο φίλος του Μάρκο κρύβει τον Μπλάκι μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους στο υπόγειο, όπου συνεχίζουν την αντίσταση φτιάχνοντας όπλα για να πολεμήσουν. Ο Μάρκο συνέχεια τους ενημερώνει για την έκβαση του πολέμου και τις επιτυχίες του γιουγκοσλαβικού στρατού. Ο πόλεμος τελείωσε αλλά όχι για όλους, αφού ο πονηρός Μάρκο «ξέχασε» να ενημερώσει τον Μπλάκι για το τέλος του. Τον εξαπατά επί είκοσι χρόνια και του δίνει «πολεμικές ανταποκρίσεις» ενώ αυτός αναρριχάται στην εξουσία στο πλευρό του Τίτο και μπλέκεται σε ύποπτες και παράνομες δουλειές. Θησαυρίζει με τα όπλα που συνεχίζει να κατασκευάζει ο Μπλάκι όλα αυτά τα είκοσι χρόνια και το κυριότερο γι’ αυτόν έχει στην αγκαλιά του το αντικείμενο του πόθου του, την όμορφη Νατάλια. Η ιστορία τελειώνει με τον νέο πόλεμο που οδήγησε στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Παρακολουθώντας τις ιστορίες των τριών πρωταγωνιστών της αλληγορικής αυτής ιστορίας παρακολουθούμε την πορεία της Γιουγκοσλαβίας από την ενότητα και την αντίσταση, στην διάλυση και την σύγκρουση.
Δύο άντρες καθρέφτες της κοινωνίας μας: Ο Μάρκο είναι ο αδίστακτος, συμφεροντολόγος τύπος που συναντάμε δυστυχώς και σήμερα και συμβολίζει την εξουσία και τη διαφθορά. Μπορεί να χειραγωγήσει τους άλλους με τις ψεύτικες υποσχέσεις και τα ψεύτικα χαμόγελα. Ένας ήρωας μακιαβελικός. Από την αντίθετη πλευρά, ο Μπλάκι είναι συναισθηματικός, αγνός πατριώτης, ειλικρινής, γίνεται το θύμα, γιατί πιστεύει και έχει τυφλή εμπιστοσύνη στον φίλο του και ενσαρκώνει τον απλό λαό, τον οποίο εκμεταλλεύεται η εξουσία.
Το υπόγειο έχει ιδιαίτερη σημασία στην παράσταση και δρα αλληγορικά ως ένα σύμβολο άγνοιας και απομόνωσης. Συμβολίζει την απομόνωση που υπέστη ο λαός της Γιουγκοσλαβίας αλλά και το γεγονός ότι έπεσε θύμα χειραγώγησης και προπαγάνδας. Το υπόγειο συμβολίζει, επίσης, τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούν οι άνθρωποι μόνοι τους ή που τους επιβάλλονται από άλλους και δρα ως ένα κυριολεκτικό και μεταφορικό καταφύγιο από την αλήθεια. Η παράσταση χρησιμοποιεί πολλούς συμβολισμούς και αλληγορίες και μας παραθέτει μια τραγική ιστορία μέσα από δόσεις χιούμορ και εξαιρετικής μουσικής (Εδώ να σημειώσουμε ότι η μουσική του Goran Bregovic περιγράφει εύστοχα την χαοτική κατάσταση που οι άνθρωποι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αλλά και το πάθος τους για ζωή).
Η παράσταση αποτελούμενη από έναν πολυμελή θίασο και με ζωντανή ορχήστρα έχει γρήγορους ρυθμούς και εκρηκτική μουσική. Έχει συγκίνηση, γέλιο, χορό, τραγούδια, αγάπη, έρωτες, προδοσία. Περνά από το δράμα στην κωμωδία με απρόσμενο τρόπο και φθάνουμε στο συγκλονιστικό τέλος που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Ο σκηνοθέτης Νικίτα Μιλιβόγεβιτς καλείται να αναμετρηθεί με την ομώνυμη ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και που προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις από την Βοσνιακή πλευρά. Το 1995 που παρουσιάστηκε η ταινία, τα τραύματα του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία ήταν ακόμη νωπά και η ατμόσφαιρα τεταμένη. Ο Εμίρ Κουστουρίτσα υποστήριξε ότι η ταινία του ήταν μια αλληγορία για την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας και δεν έκανε πολιτική προπαγάνδα.
Η σκηνοθεσία του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς εστιάζει στην δύσκολη σχέση των δύο ανδρών που τους συνδέει φιλία, αγάπη, προδοσία, εκμετάλλευση και ψευτιά. Ο σκηνοθέτης Νικίτα Μιλιβόγεβιτς κέρδισε το στοίχημα και μας παρουσιάζει μια παράσταση που μίλησε στις καρδιές μας. Καταφέρνει να μας παραδώσει μία έντιμη αναφορά των γεγονότων που συντάραξαν την γειτονική χώρα και οδήγησαν στην διάλυσή της χαρίζοντάς μας στιγμές γέλιου και βαθιάς συγκίνησης. Εξαιρετική επιλογή η παρουσία ζωντανής μουσικής του Goran Bregovic επί σκηνής. Δημιουργεί μια ιδαίτερη ατμόσφαιρα και απογειώνει την παράσταση μεταφέροντάς μας το πάθος της βαλκανικής ταυτότητας. Ο σκηνοθέτης κατάφερε να αναδείξει την πολυπλοκότητα και το βάθος της ιστορίας, χαρίζοντάς μας ήρωες ζωντανούς και απόλυτα ανθρώπινους. Σκηνή και πλατεία γίνονται ένα και οι μουσικοί περνούν δίπλα από τους θεατές. Μια ευαίσθητη και ευφάνταστη σκηνοθετική ματιά που έδωσε νέα πνοή σε ένα τόσο αγαπημένο έργο.
“Ήταν κάποτε μια χώρα” που χάθηκε στην λήθη του χρόνου.
Τα υπέροχα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη μας μεταφέρουν σε δύο κόσμους: Αυτόν που ζουν οι ήρωες μας στο υπόγειο και στον κανονικό κόσμο, τον πάνω κόσμο και εξυπηρετούν απόλυτα τον συμβολισμό αυτό του διαχωρισμού σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Ενδιαφέροντα τα video του Κάρολου Πορφύρη. Προσφέρουν μία πολύ ιδιαίτερη νότα στην παράσταση. Τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη μας μεταφέρουν στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία μας. Εξαιρετική η κινησιολογία της Αμαλίας Μπένετ. Ιδιαίτεροι και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Καταφέρνουν να φωτίσουν την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων αλλά και της ίδιας της ιστορίας.
Μεγάλο ατού της παράστασης οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μας χαρίζει μια υπέροχη ερμηνεία. Είναι ο Μάρκο, ο άνθρωπος που πιστεύεις ότι είναι φίλος σου, ενώ εκείνος σε χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων του για δικό του συμφέρον. Μια ερμηνεία με ένταση, βάθος και εξαιρετικά κωμικά αντανακλαστικά. Μια σκηνική παρουσία αξιοθαύμαστη που προκαλεί αστείρευτο γέλιο και βαθιά συγκίνηση. Μια ερμηνεία μαγνητική που θα θυμόμαστε για καιρό.
Ο Γιάννης Τσορτέκης είναι ιδεαλιστής και αγνός. Πιστεύει στην φιλία και την ανθρωπιά. Έχει μια στιβαρή ερμηνεία που πείθει απόλυτα για την αλήθεια του ρόλου που υποδύεται και που καταφέρνει να μας μεταδώσει όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ήρωα με απόλυτη επιτυχία.
Η Αλεξάνδρα Αιδίνη έχει μία καταπληκτική ερμηνεία που πραγματικά μας συνταράσσει. Ανθρώπινη, ευάλωτη, προβληματισμένη, σαστισμένη, χαμένη μέσα σε δύο ισχυρούς άνδρες που την διεκδικούν. Μια εξαιρετική ερμηνεία που καθηλώνει και συγκινεί.
Όπως είπαμε, το έργο είναι γεμάτο συμβολισμούς. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Νατάλια συμβολίζει την ίδια την Γιουγκοσλαβία που βρέθηκε να διεκδικείται από διαφορετικές δυνάμεις. Καταπιέζεται, την εκμεταλλεύονται, χωρίς να μπορεί η ίδια να καθορίσει την προσωπική της μοίρα.
Εξαιρετικός ο Σταύρος Λιλικάκης στον ρόλο του αφηγητή. Με την σκηνική του παρουσία μας παρουσιάζει όχι μόνο τα γεγονότα ως έχουν αλλά και το συναισθηματικό τους εκτόπισμα με έναν τρόπο ποιητικό και τρυφερό.
Υπέροχη όλη η ομάδα των ηθοποιών (Αλέξανδρος Βιδαλάκης, Εμμανουήλ Κοντός, Μιχάλης Παπαδημητρίου, Νίκος Τσιμάρας, Χριστίνα Κυπραίου, Νικολίτσα Ντρίζη, Νίκος Μυλωνόπουλος, Στράτος Νταλαμάγκος, Φίλιππος Πατσούρης, Νίνα Καπίνοβα).
Η παράσταση Undergrounf σε διασκευή και σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, διανθισμένη με την εκρηκτική μουσική του Goran Bregovic, με υπέροχες ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών, με ένα υπέροχο πολυμελή θίασο και ζωντανή μουσική είναι μία εξαιρετική μεταφορά στην σκηνή του κινηματογραφικού Underground επί σκηνής και μια παράσταση που συνταράσσει και δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Μια πολύχρωμη και πολυεπίπεδη παράσταση που σας συνιστώ να μην χάσετε!
Ταυτότητα Παράστασης
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς
Μουσική από την κινηματογραφική ταινία “UNDERGROUND”: Goran Bregovic
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Άγγελος Τριανταφύλλου
Προσαρμογή κειμένου στα ελληνικά – Διερμηνεία: Ισμήνη Ραντούλοβιτς
Δραματουργική Συνεργασία – Επιμέλεια κειμένων: Γιώργος Μακρής
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Κίνηση – Χορογραφίες: Αμάλια Μπένετ
Σχεδιασμός φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος
Video art: Κάρολος Πορφύρης
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή, Κωνσταντίνος Ζουρνάς
Γραφιστικά – Σχεδιασμός αφίσας: Sparky Spark Designs
Trailer Παράστασης: Κωνσταντίνος Ζουρνάς
Teaser videos: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκος Τσιμάρας
Διαδικτυακή επικοινωνία: Κωνσταντίνος Ζουρνάς | Digital.gr
Οργάνωση παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη | Αγνή Μοίρα | Ράνια Πολυχρονάκη
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημόσιες Σχέσεις: Όλγα Παυλάτου
Παραγωγή: Θέαμα ΑΚΡΟΠΟΛ
Πρωταγωνιστούν:
Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Γιάννης Τσορτέκης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη,
Σταύρος Λιλικάκης , Αλέξανδρος Βιδαλάκης,
Εμμανουήλ Κοντός, Μιχάλης Παπαδημητρίου, Νίκος Τσιμάρας, Χριστίνα Κυπραίου,
Νικολίτσα Ντρίζη, Νίκος Μυλωνόπουλος, Στράτος Νταλαμάγκος, Φίλιππος Πατσούρης, Νίνα Καπίνοβα
Συμμετέχει ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής:
Μενέλαος Μωραΐτης, Θωμας Καπετανάκης – Τούμπα
Σπύρος Νίκας, Γιάννης Τσάκας – Σαξόφωνο
Κώστας Σαπούνης, Νίκος Βαλταδώρος – Τρομπέτα
Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Λεωνίδας Παλαμιώτης – Τρομπόνι
Περικλής Κατσώτης, Πέτρος Παπαγεωργίου – Κρουστά
Παραγωγή: Θέαμα ΑΚΡΟΠΟΛ
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημόσιες Σχέσεις: Όλγα Παυλάτου