Είδα την παράσταση «ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» 

by admin
Είδα την παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» - Κριτική παράστασης - Βίβιαν Μητσάκου - Theater Project 365

ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ του Edward Albee

Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου

Μια αξέχαστη θεατρική εμπειρία ζήσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, παρακολουθώντας την παράσταση Τρεις Ψηλές Γυναίκες σε σκηνοθεσία του πρωτοπόρου, κορυφαίου  Αμερικανού σκηνοθέτη Robert Wilson και πρωταγωνίστριες τρεις Ελληνίδες ηθοποιούς: Τις σπουδαίες Ρένη Πιττακή, Καριοφυλλιά Καραμπέτη και Λουκία Μιχαλοπούλου.

Όπως όλοι οι θεατρόφιλοι γνωρίζουν, ο Robert Wilson είναι γνωστός για τις πρωτοποριακές τεχνικές που χρησιμοποιεί στην σκηνοθεσία του στο θέατρο αλλά και στην όπερα. Σκηνοθέτης, εικαστικός, ζωγράφος, χορογράφος, δίνει την δική του πρωτότυπη σφραγίδα στις παραστάσεις του. Ο εικονολάτρης Robert Wilson αρέσκεται να δημιουργεί υπέροχα tableaux vivants και να εξερευνά τις εικαστικές δυνατότητες του φωτός, της κίνησης και της ανθρώπινης φιγούρας. Συχνά στις παραστάσεις του επαναλαμβάνονται φράσεις με σκοπό την εξερεύνηση της εικαστικής δυνατότητας του ήχου.

Όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μεγάλου σκηνοθέτη, σε υπερθετικό βαθμό, βρίσκονται εδώ, χαρίζοντάς μας μια ονειρική παράσταση.

Είχα απολαύσει τον Robert Wilson στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα το 2019 και στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το 2017 όπου σκηνοθετούσε τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ.  Ο ίδιος είχε δηλώσει: «Η εικόνα πρέπει να είναι τόσο αφοπλιστική, ώστε ένας κωφός να μπορεί να παρακολουθεί μια παράσταση καταγοητευμένος». 

Το έργο Τρεις Ψηλές Γυναίκες του  Edward Albee γράφτηκε το 1990. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1991 και κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για Δραματογραφία το 1994. Το έργο έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα  σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με πρωταγωνίστριες την Ελένη Χατζηαργύρη, Ζωή Λάσκαρη και Κατερίνα Μαραγκού. Το 2017 παρουσιάστηκε στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη με την Μπέτυ Αρβανίτη, Μαρία Κεχαγιόγλου και Νεφέλη Κουρή.

Στην επιβλητική αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ακούγεται μια μουσική σε επανάληψη. Η αυλαία σηκώνεται.  Τρεις γυναίκες, με υπέροχα φορέματα τριών διαφορετικών χρωμάτων βικτωριανής εποχής με στιλιζαρισμένο βηματισμό, εμφανίζονται επί σκηνής. 

Είδα την παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» - Κριτική παράστασης - Βίβιαν Μητσάκου - Theater Project 365

Η μικρότερη (Λουκία Μιχαλοπούλου)  φοράει ένα ανοιχτόχρωμο κρινολίνο, σε χρώμα βεραμάν, συμβολίζοντας την αγνότητα της νεότητας. Διαρκώς κουνά στο χέρι της ένα φτερό θέλοντας ο σκηνοθέτης  να δώσει έμφαση στην ανεμελιά της νιότης. Η δεύτερη (Καριοφυλια Καραμπέτη) φορά ένα κατακόκκινο φόρεμα. Σύμβολο του πάθους του έρωτα και του αίματος. Βρίσκεται στην πιο ώριμη ηλικία.  Και η τρίτη (Ρένη Πιττακή) φορά μαύρα.  Τα γηρατειά έχουν φθάσει. Είναι πολύ μεγάλη και βλέπει το τέλος να έρχεται. Μιλούν με επαναλαμβάνοντας λέξεις, περπατούν στιλιζαρισμένες. Μοιάζουν σαν καλοκουρδισμένες κούκλες, οι φωνές τους έχουν μια ιδιόρρυθμη χροιά.

Όλα τα αγαπημένα «εργαλεία» της σκηνοθετικής γραμμής του Robert Wilson βρίσκονται εδώ, σε μια μαγική και εκθαμβωτική παράσταση. Σαν συνεργάτη σκηνοθέτη έχει δίπλα του τον Τσαρλς Χέμιν και βοηθό σκηνοθέτη την  Δήμητρα Δερμιτζάκη.

Στο πρώτο μέρος στο έργο του Edward Albee οι τρεις ηρωίδες είναι  τρεις ξεχωριστές γυναίκες σε διαφορετικές ηλικίες: μια νέα, μια μεσήλικη και μια ηλικιωμένη.  Η μεγαλύτερη η Α, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Albee είναι μια γυναίκα ετών 92, αν και επιμένει ότι είναι 91. Η γυναίκα Β, ετών 52 και η γυναίκα Γ μόλις 26 ετών. Αυτές είναι οι τρεις ηρωίδες μας. Στο  δεύτερο μέρος ενώνονται και γίνονται η ίδια γυναίκα σε διαφορετικές ηλικίες της ζωής της. Στην νιότη της, στην ωριμότητά της  και στα βαθειά γεράματά της.  Οι τρεις γυναίκες αποτελούν ένα είδος τριπτύχου προσωπικότητας. Και αποδίδουν με συναισθηματικό και συγχρόνως ρεαλιστικό τρόπο τις φάσεις της ζωής τους. 

Η Ρένη Πιττακή, η μεγαλύτερη, ώριμη πια βλέπει την ζωή της σαν να παρακολουθεί κινηματογραφική ταινία. Διηγείται τα γεγονότα της ζωής της αποστασιοποιημένη από αυτά. Σαν να γεγονότα να αφορούν κάποια άλλη. Αναπολεί με νοσταλγία την νιότη της. Μιλά για τον γάμο, τις απιστίες του συζύγου, τις χαρές και τις λύπες που έζησε στην μακροχρόνια  και συναρπαστική ζωή της. Φοβάται τα γηρατειά, την ανημποριά που τις περισσότερες φορές τα συνοδεύουν, την αρρώστια. «Η πιο ευτυχισμένη στιγμή  απ’όλες;  Όταν φτάνεις στο τέλος, νομίζω. Όταν όλα τα κύματα κάνουν  τις μεγάλες συμφορές να υποχωρούν, αφήνοντας χώρο να ανασάνεις, χρόνο να συγκεντρωθείς στο μεγαλύτερο όλεθρο απ’ όλους. Το τέλος» μονολογεί συγκινημένη.

 Η μεσήλικη γυναίκα νοσταλγεί παλιούς έρωτες, μιλά για τις αντιπαραθέσεις με τον υιοθετημένο γιο της. Τα τεράστια προβλήματα που δημιουργήθηκαν μεταξύ τους. «Είσαι στην μέση της ωριμότητας. Με τα υπόλοιπα χρόνια μπροστά σου.  Είσαι αρκετά μεγάλη ώστε να είσαι λίγο σοφή και έχεις ξεπεράσει πια την ηλικία της ανοησίας. Το να στέκεσαι εδώ, στην κορυφή, ακριβώς στην μέση, αυτή πρέπει να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή. Είναι η μόνη στιγμή που έχεις 360 μοίρες θέα». Μιλά υποτιμητικά για τον θετό γιο της: «Πήρε την ζωή του, τις ιδιομορφίες του και μια βαλίτσα και έφυγε. Το έσκασε» μονολογεί η ηρωίδα μας.

Η νεαρή κοπέλα ονειρεύεται μια ευτυχισμένη ζωή και απορεί με τις ιστορίες των δύο γυναικών.  «Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές δεν έχουν έρθει ακόμη. Θα έρθουν. Θα μου πείτε; Mε περιμένει πολλή ευτυχία», «Εγώ δεν θα καταντήσω ποτέ έτσι». 

Ο Albee στο έργο Τρεις Ψηλές Γυναίκες έχει ενσωματώσει πολλά στοιχεία και συναισθήματα που αντικατοπτρίζουν την προσωπική του ζωή, την απόρριψη που βίωσε από την οικογένεια που τον υιοθέτησε και τον μεγάλωσε και την οριστική απομάκρυνσή του από αυτήν. Στο έργο του αυτό εμπνέεται από την ναρκισσιστική και σκληρή προσωπικότητα της θετής του μητέρας. «Δεν αναζητούσα εκδίκηση γράφοντας αυτό το έργο. Θέλησα απλώς να δώσω μια απόλυτα ακριβή εικόνα αυτής της γυναίκας που έβλαψε τον εαυτό της όπως και πολλούς άλλους ανθρώπους με όποιο τρόπο μπορούσε» μας λέει.

Είδα την παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» - Κριτική παράστασης - Βίβιαν Μητσάκου - Theater Project 365

Ο Robert Wilson έχει σεβαστεί και έχει ακολουθήσει το κείμενο του  Edward Albee. Προσθέτει μόνο έναν επιπλέον ρόλο, τον ρόλο του γιου, τον ίδιο δηλαδή τον συγγραφέα, στο πρόσωπο του Αλέξη Φουσέκη να μιλά για την δική του ζωή. «Άρχισα να την σέβομαι με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Όπως θα σεβόμουν έναν απαίσιο άνθρωπο που επιβίωσε». «Όλοι γνωρίζουν πως είμαι ομοφυλόφιλος. Όλοι γνωρίζουν πως επί 20 χρόνια έπινα πολύ. Δεν υπήρξα ακριβώς το είδος του παιδιού που ονειρεύτηκε να υιοθετήσει ή που θα επιθυμούσε τέλος πάντων. Είχε καλούς λόγους να με πετάξει έξω από το σπίτι της».

Το αφαιρετικό σκηνικό  στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι  δημιουργία του Ιταλού Flavio Pezzotti.

Τα υπέροχα, εντυπωσιακά κοστούμια υπογράφει η Ιταλίδα Flavia Ruggeri. Φτιαγμένα από μεταξωτό ταφτά, πλούσια και εντυπωσιακά. Οι καταπληκτικές περούκες κατασκευάστηκαν στο χέρι από την συνεργάτιδά του Μanu Halligan  που έχει επιμεληθεί και το μακιγιάζ. Η κούκλα -πιστό αντίγραφο- της Ρένης Πιττακή κατασκευάστηκε από τον γλύπτη Αλέξανδρο Λόγγο.

Σπουδαία δουλειά έχει κάνει στην κίνηση η  χορογράφος Μαριάννα Καβαλλιεράτου. Οι ηρωίδες μας μοιάζουν σαν κέρινες κούκλες που έχουν βγει από ένα παιδικό παιχνίδι Είναι παραμυθένιες. Εχει δοθεί έμφαση ακόμη και στην πιο μικρή λεπτομέρεια.  Ένας ακόμη παράγοντας που συντελεί στην τελειότητα αυτής της μοναδικής παράστασης είναι η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και οι ηχητικές στιγμές του Θόρστεν Χόουπ. Ακούμε τους ήχους των κυμάτων και ήχους μιας τρομερής καταιγίδας. Τους υπέροχους φωτισμούς που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση έχει επιμεληθεί ο Christian Simon Petru. 

Υψηλό το επίπεδο ερμηνείας των τριών πρωταγωνιστριών μας. Φαίνεται ότι έχουν κάνει φοβερή δουλειά και ατέλειωτες πρόβες. Η  Ρένη Πιττακή  σε μια ερμηνεία για Όσκαρ. Μεγάλη ηθοποιός, μάς μαγεύει με το παίξιμό της. Λιτό, αφαιρετικό και συγχρόνως συγκλονιστικό. Η Καριοφυλιά Καραμπέτη σαρκαστική, συγκινητική, μια κορυφαία στιγμή στην καριέρα της μεγάλης μας ηθοποιού. Η Λουκία Μιχαλοπούλου σε μία συγκλονιστική ερμηνεία. Κινήσεις ομοιόμορφες, ίδιοι τόνοι στις φωνές τους. 

Μια παράσταση – θεατρική εμπειρία. Καλή σας θέαση!

Είδα την παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» - Κριτική παράστασης - Βίβιαν Μητσάκου - Theater Project 365

 ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Robert Wilson
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Charles Chemin
Σκηνικά: Flavio Pezzotti
Κοστούμια: Jacques Reynaud
Ηχητικός Σχεδιασμός: Thorsten Hoppe
Φωτισμοί: Marcello Lumaca

Βοηθός σκηνοθέτης: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Υπεύθυνος παραγωγής: Ανδρέας Γ. Ανδρέου

Ηθοποιοί
Ρένη Πιττακή
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Λουκία Μιχαλοπούλου
Αλέξης Φουσέκης

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ

Άφησε ένα σχόλιο