Το αγόρι με τις δυο καρδιές των αδελφών Αμίρι
Γράφει η Λουκία Μητσάκου
Τι σημαίνει να αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις την πατρίδα σου για να προστατεύσεις τη ζωή τη δική σου και της οικογένειάς σου; Πώς διατηρούμε την ελπίδα όταν γύρω μας όλα είναι απειλητικά και ο κόσμος μας μοιάζει να καταρρέει; Πόση δύναμη κρύβεται στην αγάπη και την ενότητα μιας οικογένειας; Τι ρόλο παίζει η αλληλεγγύη και η βοήθεια των αγνώστων σε στιγμές κρίσης; Πόσο δύσκολος είναι ο αγώνας για επιβίωση όταν πάσχει ταυτόχρονα και η ψυχή σου και το σώμα σου; Αυτά και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα ερωτήματα θέτει η υπέροχη και άκρως συγκινητική παράσταση «Το αγόρι με τις δυο καρδιές» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.
«Το Αγόρι με τις Δυο Καρδιές» είναι ένα θεατρικό έργο βασισμένο στην αληθινή ιστορία της οικογένειας Αμίρι από το Αφγανιστάν. Όταν η μητέρα, η Φαρίμπα, που ήταν δασκάλα μίλησε ανοιχτά κατά των Ταλιμπάν, η οικογένεια αναγκάστηκε να διαφύγει από τη χώρα για να προστατεύσει τη ζωή της. Επιπλέον, ο μεγαλύτερος γιος, ο Χουσεΐν, έπασχε από σοβαρή καρδιοπάθεια και χρειαζόταν επέμβαση σε κάποιο εξειδικευμένο ευρωπαϊκό νοσοκομείο, καθιστώντας το ταξίδι τους προς το Ηνωμένο Βασίλειο έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο για να λάβει την απαραίτητη ιατρική φροντίδα.
Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις «μετανάστης» και «πρόσφυγας». Μετανάστης καλείται κάποιος που αφήνει τη χώρα του για μια άλλη χώρα συνήθως για οικονομικούς λόγους, για εκπαίδευση ή για βελτίωση της ποιότητας ζωής του και η μετακίνησή του είναι εθελοντική. Από την άλλη, πρόσφυγας καλείται αυτός που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του επειδή κινδυνεύει η ζωή του. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω πολέμου, δίωξης, σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή άλλων κινδύνων που απειλούν τη ζωή και την ασφάλειά του. Η μετακίνηση του πρόσφυγα είναι καταναγκαστική.
Η οικογένεια Αμίρι από το Αφγανιστάν είναι πρόσφυγες και μέσα από αυτό το θεατρικό έργο τα αγόρια της οικογένειας μάς αφηγούνται την ιστορία τους, μια ιστορία γεμάτη δυσκολίες και αδικίες και κακουχίες αλλά ταυτόχρονα μια ιστορία γεμάτη αγάπη και ελπίδα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Για έξι ολόκληρους μήνες τρώμε ψωμί και τυρί στο παγωμένο διαμέρισμά μας. Να ξεφεύγουμε από γιγάντιους αρουραίους και να κρυβόμαστε από την αστυνομία. Να ζούμε με χρήματα που μας στέλνουν από την πατρίδα, φιλανθρωπία που μακάρι να μην την είχαμε ανάγκη.
Η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά είναι αριστοτεχνική και εστιάζει στην ιστορία των ηρώων και την συναισθηματική τους κατάσταση. Ο Τάκης Τζαμαργιάς κατάφερε να αναδείξει την περιπλοκότητα των χαρακτήρων και το συναισθηματικό τους βάθος χωρίς να χρησιμοποιήσει απολύτως κανένα κλισέ. Μία τόσο συγκινητική ιστορία όπως αυτή της οικογένειας Αμίρι θα μπορούσε να πέσει πολύ εύκολα θύμα κακομεταχείρισης από κάποιον σκηνοθέτη, εκβιάζοντας το συναίσθημα του θεατή και κάνοντας χρήση λαϊκισμού. Ο Τάκης Τζαμαριάς, όμως, με την ευφάνταστη και τρυφερή σκηνοθεσία του δεν έπεσε απολύτως σε καμία από αυτές τις παγίδες. Αντίθετα, η σκηνοθεσία του χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και από πραγματική αγάπη για την ιστορία που καλείται να διηγηθεί και αυτό οδηγεί τον θεατή να αφεθεί απόλυτα συναισθηματικά και να ζήσει μία παράσταση – εμπειρία. Συνδυάζοντας την σκηνική δράση με την αφήγηση, ο Τάκης Τζαμαργιάς δίνει νέα πνοή στο κείμενο και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό. Πραγματικά εξαιρετική η σκηνοθετική ματιά της παράστασης.
Το λιτό και αφαιρετικό σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου είναι απολύτως λειτουργικό και πολυχρηστικό και δίνει τον απαραίτητο χώρο στο κείμενο να ακουστεί και στο συναίσθημα να εκφραστεί. Υπέροχα και τα κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή. Εξαιρετική η κίνηση της Αγγελικής Τρομπούκη. Έδωσε μια ιδιαίτερη πινελιά στο έργο, ειδικά στις δύσκολες σκηνές της μετακίνησης της οικογένειας. Οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη έδωσαν στην παράσταση μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και φώτισαν τον ψυχισμό των ηρώων με επιτυχία. Μαγευτικά τα τραγούδια που είναι ειδικά γραμμένα για την παράσταση. Σε στίχους της Ελένης Φωτάκη και μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη, τα τραγούδια που ερμηνεύει ο Πασχαλίδης αγκαλιάζουν αρμονικά και ονειρικά την παράσταση δημιουργώντας ένα μοναδικό και άκρως συγκινητικό αποτέλεσμα.
Η παράσταση ευτυχεί μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.
Η Έλενα Μαρσίδου είναι η Φαρίμπα, η μητέρα της οικογένειας και μας μαγεύει με την ερμηνεία της. Εκφράζει την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων της μέσα από τις κινήσεις της, τη φωνή της και το βλέμμα της και μαγνητίζει τον θεατή. Ρεσιτάλ ερμηνείας.
Ο Γιώργος Ψυχογυιός είναι ο Μοχάμεντ, ο πατέρας της οικογένειας και μας χαρίζει μια εξαιρετική ερμηνεία που συγκινεί. Μας μεταδίδει με μεγάλη επιτυχία όλα τα συναισθήματα του πατέρα της οικογένειας. Πειστικότατος και βαθιά αληθινός.
Ο Βαγγέλης Ζάπας είναι ο Χουσεΐν, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας που υποφέρει από την καρδιά του. Είναι το «αγόρι με τις δυο καρδιές». Ο Βαγγέλης Ζάπας μας μαγεύει με την ερμηνεία του σε έναν αντικειμενικά δύσκολο ρόλο. Βαθιά ευαίσθητη σκηνική παρουσία. Αξιοποιώντας εξαίσια όλα του τα εκφραστικά μέσα, καταφέρνει να συγκινήσει τον θεατή και να του μεταδώσει με τρυφερότητα την αλήθεια του ρόλου που υποδύεται.
Ο Χρήστος Διαμαντούδης είναι ο μεσαίος γιος της οικογένειας, ο Χάμεντ. Μια εξαίσια ερμηνεία γεμάτη αλήθεια και δυναμισμό που πείθει απόλυτα για την αλήθεια του ήρωά του.
Ο Θάνος Σκόπας είναι ο μικρότερος γιος της οικογένειας, ο Χεσάαμ με μια υπέροχη ερμηνεία. Θαυμάσιος και απολαυστικός.
Όλοι οι ηθοποιοί μας μαγεύουν με τις ερμηνείες τους και μας μεταδίδουν αυτή την αίσθηση του «μαζί» που χαρακτηρίζει την οικογένεια με μια καταπληκτική χημεία μεταξύ τους.
Το αγόρι με τις δυο καρδιές των αδελφών Αμίρι είναι ένας ύμνος στην αγάπη και την αλληλεγγύη αλλά δεν μένει εκεί. Γίνεται μια ιστορία επιβίωσης που μας δείχνει την συναισθηματική ανθεκτικότητα των ανθρώπων και την τεράστια δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Μας δείχνει αυτό το ανθρώπινο πείσμα να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο και να θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά, ακόμα και όταν όλα γύρω μας μοιάζουν να καταρρέουν. Μας δείχνει τι μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να συνεχίζουμε να πασχίζουμε με νύχια και με δόντια να επιβιώσουμε ακόμα και όταν όλα μοιάζουν χαμένα από χέρι. Μας δείχνει πώς μοιάζει το ταξίδι στην προσωπική μας Ιθάκη.
Χ: Θα πεθάνουμε εδώ μέσα;
Μ: Μην είσαι χαζός.
Χ: Ο κόσμος πεθαίνει στα κοντέινερ.
Μ: Ποιος σου τα είπε αυτά;
Χ: Δεν είμαι μωρό.
Μ: Όλα θα πάνε καλά.
Έτυχε μόνο να μην είμαστε η οικογένεια Αμίρι. Έτυχε μόνο να μην είμαστε ο Χουσεΐν που υποφέρει από μία αρρώστια που δεν είναι πάντα ορατή στους άλλους. Έτυχε μόνο να μην παλεύουμε για να πάρουμε την επόμενη ανάσά μας αυτή τη στιγμή. Έτυχε. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά αν είχαμε γεννηθεί αλλού, αν είχαμε γεννηθεί αλλιώς. Και αυτή η συνειδητοποίηση μάς γεμίζει με αλληλεγγύη, με αγάπη και συμπόνοια για τον άλλον, μας γεμίζει με ευγνωμοσύνη που υπήρξαμε «τυχεροί» αλλά και με ένα αίσθημα ευθύνης (προς τον εαυτό μας αλλά και προς τον άλλον) για την καλή μας τύχη.
Κάποιος γεννιέται με ειρήνη, ένας άλλος σε πόλεμο. Και για τους πρόσφυγες η τύχη μετράει διπλά. Πλάκα έχει πώς λίγη τύχη σου αλλάζει τη ζωή. Είκοσι δευτερόλεπτα μόνο…
Η παράσταση «Το αγόρι με τις δυο καρδιές» των αδελφών Αμίρι σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου είναι μια εξαιρετικά όμορφη και συγκινητική παράσταση που ευτυχεί μέσα από την εξαιρετική σκηνοθετική ματιά και ανάγνωση του έργου, μέσα από την υπέροχη μουσική αλλά και τις εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Είναι αναμφίβολα, μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και μια παράσταση που καταφέρνει να «μετακινήσει» τον θεατή – και αυτό είναι τεράστιο κατόρθωμα. Μια παράσταση μαγική.
Χουσεΐν: Δεν προσποιούμασταν ότι τα πράγματα είναι μια χαρά, γιατί δεν είναι, απλά εμείς βρίσκαμε έναν τρόπο να μη μας διαλύσει η κατάσταση των πραγμάτων.
Ταυτότητα παράστασης :
Κείμενο: Hamed & Hessam Amiri
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου
Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή
Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη
Μουσική/Τραγούδι: Μίλτος Πασχαλίδης
Στίχοι: Ελένη Φωτάκη
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Σχεδιασμός Video: Goran Gagic
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Κάνδια
Βοηθοί Σκηνογράφου: Ξένια Κούβελα, Αναστασία Καρούσση
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ασημίνα Κουτσογιάννη
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Χρήστος Διαμαντούδης, Βαγγέλης Ζάπας, Έλενα Μαρσίδου, Θάνος Σκόπας, Γιώργος Ψυχογυιός
Εταιρεία Παραγωγής: Φωτόνιο Τέχνης και Πολιτισμού
Εκτέλεση &Οργάνωση Παραγωγής: Σαπφώ Κωνσταντάρα, Ευαγγελία Καλογιάννη
Φωτογραφίες παράστασης: Κατερίνα Δρούκα