Είδα την παράσταση «ΤΟ ΕΚΤΟ ΠΑΤΩΜΑ»

«Το Έκτο Πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί

Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου

Βρισκόμαστε στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας χωρίς ασανσέρ της δεκαετίας του 1930, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Στο Παρίσι εκείνης της εποχής με την τεράστια καλλιτεχνική άνθιση, τον Πικάσο, τον Ματίς, τον Νταλί, εκεί στο έκτο πάτωμα μιας πολυκατοικίας ζούσαν οι ήρωές μας. Στο έκτο πάτωμα των πολυκατοικιών, όσο και αν μας φαίνεται σήμερα περίεργο, ζούσαν πάντα οι πιο φτωχοί. Άνθρωποι άνεργοι, άνθρωποι που κυνηγούν το μεροκάματο, φτωχοί αλλά ονειροπόλοι καλλιτέχνες, άνθρωποι που νοιάζονται όμως για τους γείτονές τους. Εδώ στο έκτο πάτωμα, δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα” επαναλαμβάνει η ιδιοκτήτρια. Εδώ όμως συμβαίνουν πολλά. Νοιάξιμο ανθρώπων για τον συνάνθρωπό τους, αγάπη, έρωτες κρυφοί, έρωτες χωρίς ανταπόκριση, καβγάδες, η δύσκολη καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Μία μικρή μικρογραφία και ηθογραφία της κοινωνίας της παλιάς εποχής είναι “Το Έκτο Πάτωμα”.

“Το Έκτο Πάτωμα” αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό κοινό μετά την θρυλική πλέον παρουσίασή του στο Θέατρο “Περοκέ” της θεατρική περίοδο 1991-1992. Μία παράσταση σε διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, με τα αγαπημένα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, που όλοι τραγουδήσαμε.

Τριάντα δύο χρόνια μετά ο Γιώργος Βάλαρης σκηνοθετεί και αναβιώνει στο Θέατρο Ακροπόλ “Το Έκτο Πάτωμα” με ένα επιτελείο σπουδαίων καλλιτεχνών.

“Το Έκτο Πάτωμα” του Αλφρέντ Ζερί έχει μεταφραστεί και παιχτεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο από το 1938 έως σήμερα και παντού σημείωσε τεράστια επιτυχία. Γραμμένο το 1937 από τον Ελβετό συγγραφέα Αλφρέντ Ζερί μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο το 1940 από τον Μορίς Κλος σε σενάριο και με διαλόγους που υπέγραψε ο Ροζέ Βιτράκ. Στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία από την Μαρίκα Κοτοπούλη. Μάλιστα ήταν και η τελευταία της παράσταση πριν το θάνατό της, με συμπρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο οποίος το 1964-1965 παρουσίασε το έργο με το θίασό του πια και σε διασκευή Δημήτρη Γιαννουκάκη με τον τίτλο “Οι κυρίες της αυλής¨, ενώ πρωταγωνιστούσε και στην μεταφορά του σε ταινία από τον Ντίνο Δημόπουλο το 1966.

Γιατί πάλι να δούμε το “Έκτο Πάτωμα”΄θα διερωτηθεί κάποιος. Τι σχέση έχει η μεσαία τάξη της μακρινής αυτής εποχής με το σήμερα; Οικογένειες ολόκληρες έμεναν σε ένα δωμάτιο, οικονομική δυσπραγία. Η σπιτονοικοκυρά χτυπά την πόρτα για το ενοίκιο και οι περισσότεροι εξαφανίζονται, μη έχοντες να πληρώσουν. Χιλιάδες δικαιολογίες για να μπορέσουν να πάρουν μία μικρή παράταση .

Είναι η νοσταλγία της εποχής εκείνης ή είναι η επικαιρότητα που μοιάζει δυστυχώς με την κοινωνία του τότε. Ζούμε σε μία δύσκολη εποχή. Οικονομική κρίση, ανεργία, άνθρωποι που δουλεύουν ατέλειωτες ώρες για ένα μεροκάματο. Ναι όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους που ανήκουν στην “ανώτερη” τάξη, η σημερινή εποχή έχει πολλές ομοιότητες με την εποχή της δεκαετίας του 1930. Το μόνο που αλλάζει κατά την γνώμη του, είναι ότι η κοινωνία “σκλήρυνε”, ελάχιστοι νοιάζονται για το πως ζει ο διπλανός τους και φυσικά δεν υπάρχει ενσυναίσθηση.

Τα συνεχή sold out της παράστασης στο Θέατρο Ακροπόλ, η μεγάλη επιτυχία της παράστασης, φαίνεται ότι άγγιξε τον σημερινό άνθρωπο. Δεν είναι μόνο τα διαχρονικά τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, οι σημαντικοί ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση, είναι η νοσταλγία για μία εποχή που πιστέψαμε ότι έφυγε ανεπιστρεπτί και όμως είναι ακόμη εδώ. Δίπλα μας.

Μοντέρνα, ιδιαίτερα τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη. Κομψότατα και φινετσάτα τα υπέροχα κοστούμια του Χάρη Σουλιώτη. Εντυπωσιακοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, δημιουργούν σκηνές απείρου κάλλους. Τις χορογραφίες υπογράφει ο Μάρκος Γιακουμόγλου.

Ο Γιώργος Βάλαρης σκηνοθετεί την παράσταση έχοντας στην ομάδα του μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς μας. Επενδύει στο τραγούδι και στο συναίσθημα και δημιουργεί μια παράσταση κεφάτη, με χιούμορ και συγχρόνως συγκινητική.

Η Μίρκα Παπακωνσταντίου, στιθαρή και αυθεντική είναι η αφηγήτρια του έργου. Μας εξέπληξε ευχάριστα και με το τραγούδι της.

Απολαυστική η Ελένη Καστάνη στον ρόλο της σπιτονοικοκυράς. Προκαλεί το γέλιο μας όχι μόνο με τις τρομερές ατάκες της, αλλά και με τις κινήσεις και τις σιωπές της.

Η Ηρώ Μανέ, πόσο μεστή και συγκλονιστική η ερμηνεία της, είναι το “αυτί” του έκτου πατώματος. Αυτή που θέλει να τα ξέρει όλα, με καλοπροαίτερη όμως διάθεση για τους συγκατοίκους της. Σε όλη την διάρκεια της παράστασης “οργώνει” κυριολεκτικά την σκηνή. Ο Κώστας Μακεδόνας, ο σύζυγός της, είναι ένας ονειροπόλος ζωγράφος που ζει μόνο με τα όνειρά του, μας χάρισε εξαιρετικά τραγούδια.

Ο εξαιρετικός ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς, μας συγκίνησε με την αγάπη που ένιωθε για την μονάκριβή του κόρη, την νεαρή Μαριαλένας Ροζάκη, που μας ενθουσίασε και με την σκηνική παρουσία της και την υπέροχη φωνή της.

Απόλυτο θηλυκό η Δανάη Λουκάκη, στο ρόλο της γυναίκας που χρησιμοποιεί τα κάλλη και την εξυπνάδα της για να επιβιώσει. Η Ευαγγελία Μουμούρη, η γυναίκα με τα γκρίζα, επιβλητική και αρχοντική.

Οι Αρμάν Μενετιάν και Βασίλης Αθανασόπουλος, οι δύο άντρες στην ζωή της νεαρής και αθώας κόρης, είναι πραγματικά απολαυστικοί. Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου είναι ο σοβαρός γιατρός της ιστορίας μας.

“Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε, στην κουπαστή, τον χρόνο αφήστε, καινούργια ψέματα να φανταστεί” σιγομουρμούριζε όλο το θέατρο.

“Τι ώρα είναι;” ρώτησε η Ελένη Καστάνη και όταν το κοινό απάντησε, επτά, όλοι γέλασαν. “Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και τι χρονιά; ¨Ποιος πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα:” Διαχρονικά τραγούδια που πάντα συγκινούν. (“Τι ώρα είναι”, “Το τραγούδι της κουτσομπόλας¨, “Η κουπαστή”, τραγουδήθηκαν από όλο το θέατρο και το σημαντικό για μένα είναι ότι τα ήξεραν και τα τραγουδούσαν και νεαρά παιδιά.

Η παράσταση τα είχε όλα. Ζωντανή μουσική επί σκηνής, γνωστά τραγούδια που όλοι τραγουδήσαμε μαζί με τους πρωταγωνιστές, χορό, συγκίνηση, απογοήτευση για το τέλος κάποιων ιστοριών, εκπληκτικές ερμηνείες, καλαίσθητα σκηνικά, εντυπωσιακές χορογραφίες και υπέροχα κοστούμια.

Μιά παράσταση που ανέσυρε μνήμες, συγκίνησε, αλλά και μας διασκέδασε.

Καλή σας θέαση!

Ταυτότητα παράστασης

Συγγραφέας: Αλφρέντ Ζερί
Διασκευή: Άννα Παναγιωτοπούλου- (Πλάτων Μαυρομούστακος)
(Γιώργος Βάλαρης και ο θίασος)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Χάρης Σουλιώτης
Σχεδιασμός φωτισμού: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφία : Mάρκος Γιακουμόγλου
Μουσική ενορχήστρωση: Δημήτρης Ανδρεάδης
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθός σκηνοθέτη-παραγωγής : Κωνσταντίνος Φρίγγας
Βοηθός  Β’ σκηνοθέτη: Φαίη Σούκου
Βοηθός σκηνογράφος: Ελίνα Δράκου
Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης
Trailer παράστασης: Ηλίας Σπυρόπουλος


Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης):  Υρώ Μανέ, Κώστας Μακεδόνας, Ελένη Καστάνη, Δανάη Λουκάκη, Μαριαλένα Ροζάκη, Αρμάντ Εδουάρδος Μενετιάν, Βασίλης Αθανασόπουλος, Δημήτρης Φραγκιόγλου και η Ευαγγελία Μουμούρη. Στο ρόλο του Οσπώ  ο Δημήτρης Πιατάς. Αφηγήτρια η Μίρκα Παπακωνσταντίνου

Συμμετέχουν οι μουσικοί:

Πιάνο: Δημήτρης Κίκλης
Ακουστικό μπάσο: Αποστόλης Παρασκευαίδης