Είδα την παράσταση «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών»
«Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών»
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Η ταινία του 1989 «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών», σε σενάριο του Tom Schulman και σε σκηνοθεσία Πήτερ Γουίαρ με τον υπέροχο Ρόμπιν Γουίλλιαμς στον ρόλο του καθηγητή Κίτινγκ, μπήκε στις καρδιές μας, μας συγκίνησε. Έκανε ρεκόρ εισιτηρίων, κέρδισε όσκαρ και νέοι ηθοποιοί έγιναν παγκοσμίως γνωστοί.
Την ταινία αυτή ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ασπιώτης μεταφέρει στην σκηνή του Θεάτρου Βρετάνια.
“Carpe diem” – Αδράξτε την ημέρα είναι το μότο του νεαρού καθηγητής φιλολογίας Τζον Κίτινγκ προς τους μαθητές ενός αυστηρού κολλεγίου αρρένων, στο οποίο είχε φοιτήσει και ο ίδιος. Και τώρα σαν καθηγητής έρχεται να «ταράξει τα νερά» στην αυστηρή και ανασυγχρονιστική ατμόσφαιρα του Κολλεγίου και το σλόγκαν του σχολείου «Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία και Αριστεία». Μαθητές του κολλεγίου είναι παιδιά πλουσίων, συντηρητικών οικογενειών και ο νέος αντικομφορμιστής καθηγητής έρχεται να τους διδάξει πως ποίηση υπάρχει εκτός από τα βιβλία και στην ζωή. Προσπαθεί να τους μεταλαμπαδεύσει νέες ιδέες, νέες αντιλήψεις. Τους μαθαίνει να έχουν το θάρρος να πάνε κόντρα στο κατεστημένο, να μάθουν να κυνηγούν τα δικά τους όνειρα και όχι τα όνειρα που έκαναν οι γονείς τους για αυτούς.
Τα παιδιά ανακαλύπτουν ότι ο καθηγητής τους, όταν φοιτούσε στο σχολείο, ήταν μέλος μιας ομάδας μαθητών που ονομαζόταν Dead Poets Society και τα μέλη της ομάδας συναντιόντουσαν σε μία σπηλιά για να διαβάσουν ποίηση και αποφασίζουν και αυτά να συνεχίσουν την δράση της ομάδας και να απαγγέλλουν στίχους που οι ίδιοι θα γράφουν. Ο αντισυμβατικός καθηγητής έρχεται σε σύγκρουση με το σκληρό εκπαιδευτικό κατεστημένο του Κολλεγίου για τα αντικομφορμιστικά του συνθήματα και η απόλυσή του είναι μονόδρομος. Έστω και για το λίγο διάστημα που έμεινε στο σχολείο αρκετοί μαθητές άλλαξαν την οπτική με την οποία αντιμετώπιζαν την ζωή. Συγκίνηση προκαλεί η στιγμή του αποχαιρετισμού τους από τον καθηγητή όταν όλοι ανεβασμένοι στα θρανία αναφώνισαν αποχαιρετώντας τον “Oh captain, my captain”. Άλλη μία συγκλονιστική σκηνή της παράστασης.
«Δε διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας! –αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή»!
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης σκηνοθετεί την παράσταση ακολουθώντας τα βήματα της ταινίας. Φωτίζει και τονίζει τα μεγάλα μηνύματα που περιέχει το κείμενο και μας χαρίζει μία ρεαλιστική, συγκινητική και ατμοσφαιρική παράσταση.
Τα σκηνικά της Αρετής Μουστάκα είναι προσεγμένα και λειτουργικά. Στην αρχή της παράστασης βλέπουμε μία παλιά σχολική αίθουσα, με τα ξύλινα θρανία και στο βάθος της σκηνής έναν τεράστιο πίνακα, με γραμμένα κείμενα και εξισώσεις. Τα σκηνικά αλλάζουν και μεταφερόμαστε σε μία σκοτεινή σπηλιά, όπου τα παιδιά θέλουν να ζήσουν την δική τους ιστορία, στην τελετουργία του κύκλου των χαμένων ποιητών. Ή μεταφερόμαστε στο σχολικό προαύλιο. Εκπληκτικοί οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Συγκλονιστική η σκηνή της αυτοκτονίας του νεαρού μαθητή, με τα φώτα να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Όμορφη η μουσική της Μαρίζας Ρίζου και κλασικά, όπως αρμόζει στο αυστηρό σχολείο, τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη.
Ο ρόλος του καθηγητή Κίτινγκ ταίριαξε απόλυτα στον άξιο ηθοποιό Άκη Σακελλαρίου. Ένας ρόλος δύσκολος γιατί, ασυναίσθητα, είχε να συγκριθεί με τον αξεπέραστο Ρόμπιν Γουίλιαμς, η ερμηνεία του οποίου έχει χαραστεί στην μνήμη μας. Κέρδισε, όμως, με άριστα την αναμέτρηση αυτή. Με μεγάλη αξιοπρέπεια, δυναμική ερμηνεία, πειστικότατος και καίριος στον ρόλο του, ενσαρκώνει άψογα τον καθηγητή Κίτινγκ και κατορθώνει να αγγίξει όχι μόνο τις ψυχές των μαθητών του, αλλά και τις δικές μας ψυχές που τον παρακολουθούσαμε.
Ο Τάσος Χαλκιάς ερμηνεύει με σθένος, στιβαρότητα και αυστηρότητα τον διευθυντή του Κολλεγίου, μη επιτρέποντας σε κανέναν να αμφισβητήσει τις παλιές αξίες του σχολείου. Ο Τάσος Χαλκιάς εκπροσωπεί το κατεστημένο, που πάντα θα φέρνει αντίρρηση σε κάθε νεωτερισμό που τυχόν ξεπροβάλλει.
Ο Σπύρος Τσεκούρας πειστικός και με σκηνική άνεση, είναι ο πατέρας που πιστεύει ότι αυτός πρέπει να ορίσει την πορεία της ζωής του παιδιού του. Δεν δέχεται ούτε να ακούσει τα θέλω του γιου του και τον οδηγεί στον όλεθρο.
Oι νεαροί ηθοποιοί Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Ειρήνη Λαφαζάνη, Λυδία Στέφου, οι μαθητές του Τζον Κίτινγκ, αποτελούν μια καλοδουλεμένη ομάδα, με πολύ καλές ερμηνείες.
Το δύσκολο εγχείρημα να μεταφερθεί η κλασική και αγαπημένη ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» στην σκηνή στέφθηκε με επιτυχία. Πετυχημένη η σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα τα σκηνικά της Αρετής Μουστάκα, εξαιρετική η μουσική της Μαρίζας Ρίζου, εμπνευσμένη η κινησιολογία της Φαίδρας Νταιλόγλου, εντυπωσιακοί οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη. Μιά παράσταση που σας συνιστώ να δείτε.
Βλέποντας την παράσταση πολλά ερωτηματικά έρχονται στο μυαλό μου. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν οι περισσότεροι δάσκαλοι ήταν άνθρωποι σαν τον ιδεαλιστή καθηγητή Τζον Κίτινγκ. Άνθρωποι που μπορούν και επιθυμούν να διδάξουν τα παιδιά να μπορούν να είναι ελεύθερα, να πιστεύουν στον εαυτό τους, να σέβονται την διαφορετική προσωπικότητα, να αγωνίζονται με πάθος, να κυνηγούν να εκπληρώσουν τα δικά τους όνειρα. Ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή που η ζωή στα σχολεία έχει γίνει σκληρή και το bullying επικρατεί μεταξύ των παιδιών. Άνθρωποι που συνειδητοποιούν πως, αν ο μαθητής δεν μαθαίνει, τότε δεν φταίει ο μαθητής αλλά ο τρόπος που του διδάσκεται κάτι. Άνθρωποι που μαθαίνουν στα νέα παιδιά πώς να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται. Άνθρωποι που εμφυτεύουν την αγάπη τους για την ποίηση στους άλλους. Άνθρωποι που είναι Ποίηση από μόνοι τους. Πόσο διαφορετικός, άραγε, θα ήταν σήμερα ο κόσμος; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν αφήναμε τα παιδιά να είναι όπως είναι, αν τα αφήναμε να είναι ο εαυτός του χωρίς το βάρος των προσδοκιών από τους ενήλικες;
Και μία συνειδητοποίηση: Χρειαζόμαστε Ποίηση για να ζήσουμε.
Ταυτότητα παράστασης:
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
Θέατρο Βρετάνια
Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου
Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική: Μαρίζα Ρίζου
Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Σχεδιασμός φωτισμών: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Κινησιολογία, χορογραφία: Φαίδρα Νταϊόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου
Art work, φωτογραφίες, trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Επικοινωνία – προβολή: Μαρκέλλα Καζαμία
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Πινιατώρου
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Κάρολου Παυλάκη
Εκτέλεση παραγωγής: Μυθωδία με τη συνεργασία της People Entertainment Group
Παίζουν:
Άκης Σακελλαρίου, Τάσος Χαλκιάς, Σπύρος Τσεκούρας,
Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Ειρήνη Λαφαζάνη, Λυδία Στέφου.