«Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» του Ugo Betti
Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
«Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» είναι ο τίτλος σε ελεύθερη απόδοση του έργου του Ugo Betti «L’ aiuola bruciata», που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη. Το έργο είναι γραμμένο μεταξύ του 1950 και 1952, σε μια περίοδο όπου η φασιστική λαίλαπα στην Ευρώπη άρχισε να υποχωρεί, αφήνοντας πίσω τις στάχτες και τον συντηρητισμό του πολέμου, αλλά μοιάζει να αφορά και την σημερινή κοινωνία. Ένα κείμενο εφιαλτικά σύγχρονο που μιλά για τις πολιτικές συνωμοσίες, για τα ψέματα, για το πώς διαμορφώνεται η κοινή γνώμη. Ένα κείμενο για την απώλεια και τον ιδιαίτερο τρόπο που το αντιμετωπίζει ο καθένας μας. Ένα κείμενο για τον θάνατο, για την έλλειψη επικοινωνίας. Ένα κείμενο με υψηλά νοήματα.
Ένα ζευγάρι έχει απομονωθεί και ζει μόνο του σε ένα σπίτι κοντά στα σύνορα. Έχουν χάσει τον μονάκριβο γιο τους κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και προσπαθούν να επιβιώσουν με τους δαίμονές τους. Ο σύζυγος Giovanni (Mιχάλης Καλιότσος) υπήρξε παλαιότερα αρχηγός ενός επαναστατικού κινήματος από το οποίο έχει αποσυρθεί εδώ και χρόνια. Η σύζυγός Luiza (Μαρία Μαλταμπέ) ζει στον δικό της φανταστικό κόσμο που δημιούργησε προκειμένου να διαχειριστεί την απώλεια του παιδιού της. Η ξαφνική επίσκεψη ενός πρώην συνεργάτη του Giovanni, του Tomazo (Tάσος Αντωνίου) ο οποίος θέλει με ένα ύπουλο σχέδιο να επαναφέρει δήθεν τον Giovanni στα πολιτικά δρώμενα και του νεαρού Rozario, που έχει υπό την προστασία της η επαναστατική οργάνωση, αλλάζει τις ισορροπίες και προκαλεί μεγάλα ερωτηματικά.
Με μια εξαίσια έκρηξη φωτός το σύμπαν συνεχίζει την πορεία του. Δεν ξέρει ότι άρχισε μόνο και μόνο για να τελειώσει
Η σκηνοθεσία της Francesca Minutoli είναι ιδιαίτερη. Βήμα βήμα, λέξη με λέξη “στήνει” μία ατμόσφαιρα κλειστοφοβική, που μας κρατά σε αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό. Οι ήρωές μας ασφυκτιούν, αν και προσπαθούν να δείξουν το αντίθετο. Με την βοήθεια της μουσικής, των φωτισμών και τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, δημιουργεί ένα ιδιαίτερο, μεταφυσικό, πολιτικό θρίλερ. To ηχοτοπίο που δημιουργεί ο Νίκος Αρκομάνης με αποσπάσματα από το D Minor – Sequence No 6 και οι εντυπωσιακοί φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση μοιάζουν να είναι ο πέμπτος πρωταγωνιστής της παράστασης.
Η πολιτική και οι πολιτικοί χρησιμοποιούν περίεργες και επικίνδυνες καταστάσεις για να πετύχουν τους στόχους του και αυτό είναι εμφανέστατο και τονίζεται και από την σκηνοθεσία.
Το σκηνικό στο θέατρο Αλκμήνη, δημιουργία της Κικής Μήλιου, είναι λιτό και λειτουργικό. Ένα μεγάλο παράθυρο στην μέση του δωματίου, με ένα παρτέρι με λουλούδια, που αλλάζει συνεχώς χρώματα από τους εντυπωσιακούς φωτισμούς είναι η μόνη επικοινωνία των ενοίκων με τον έξω κόσμο.
Οι άνθρωποι είναι αλαζόνες! Δεν αρκούνται στην σκέψη πως πρόοδος σημαίνει ότι πάλι θα πεθάνεις απλά πιο παχύς πιο καθαρός και πιο καλοντυμένος
Ο Μιχάλης Καλιότσος, στον ρόλο του Giovanni, είναι επιβλητικός, καίριος και δυναμικός. Με πλήρη έλεγχο των αστείρευτων εκφραστικών του μέσων, μας παρουσιάζει έναν Giovanni σκεπτικό, πράο, μελαγχολικό που δεν διστάζει να ξεσπάσει, να διαμαρτυρηθεί. Οι σιωπές του, οι εκφράσεις του προσώπου του και οι κινήσεις του είναι εξίσου εντυπωσιακές.
Η Μαρία Μαλταμπέ, στον ρόλο της μάνας και της συζύγου είναι ευαίσθητη, γλυκιά και ερμηνευτικά ώριμη. Μια μάνα που δεν αντέχει να ζήσει τον χαμό του παιδιού της και δημιουργεί το δικό της μικρόκοσμο και εκεί βρίσκει την μόνη παρηγοριά. Μια ερμηνεία που με συγκίνησε βαθειά. Το ξέσπασμά της εντυπωσιακό.
Ο Τάσος Αντωνίου, (ο Tomazo, ο πρώην συνεργάτης), ενσαρκώνει άψογα τον πολιτικό του τότε και του τώρα. Έναν πολιτικό, ή μάλλον ένας πολιτικάντη, που δεν πιστεύει αυτά που λέει και προσπαθεί να πείσει τον αντίπαλό του με πλάγιες μεθόδους και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του.
Ο Αλέξαδρος Μαράκης-Μπούρκας είναι ο νεαρός Rozario. Ένα παιδί ορφανό, ευαίσθητο, που γνωρίζει να συγχωρεί τους εχθρούς του, αυτούς που του στέρησαν τον πατέρα του που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες και τις εντολές των ίδιων των συνεργατών του . Ένα παιδί που με την θυσία του ελπίζει να μπορέσει να αλλάξει την ροή των γεγονότων, για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο κόσμο. Ο Ugo Betti τοποθετεί τον νεαρό στο κέντρο του έργου του, ίσως να είναι στην ουσία και ο κεντρικός ήρωάς του, θέλοντας να τονίσει ότι η λύση των προβλημάτων της κοινωνίας βρίσκεται στην ακεραιότητα των νέων, και εναποθέτει τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο σε μια νεολαία με ενσυναίσθηση και υπευθυνότητα. Ένας ρόλος που ο νεαρός Αλέξανδρος Μαράκης-Μπούρκας ενσαρκώνει με πειστικότητα.
Η διαχείριση του πένθους, η σκοτεινή πλευρά της πολιτικής αλλά και ένα ερώτημα γροθιά στο στομάχι: «Ο κόσμος που φτιάξαμε και συνεχίζουμε να φτιάχνουμε είναι ένας κόσμος που τα παιδιά μας αντέχουν να ζήσουν»; Ο κόσμος που φτιάξαμε επιτρέπει να ανθίσουν τα λουλούδια στο παρτέρι; Ο κόσμος που φτιάξαμε επιτρέπει να «ανθίσουν» τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες;
Η παράσταση «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» είναι μία συγκλονιστική παράσταση, με υψηλά νοήματα, ενδιαφέρουσα πλοκή, εξαιρετικές ερμηνείες, πολύ καλή σκηνοθετική ματιά, εντυπωσιακούς φωτισμούς και υπέροχη μουσική. Εύχομαι να συνεχιστεί και την νέα θεατρική σεζόν.
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Ugo Betti
Μετάφραση – Διασκευή: Francesca Minutoli – Τάσος Αντωνίου
Σκηνοθεσία: Francesca Minutoli
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας
Σκηνικά: Κική Μήλιου
Κοστούμια: Μαρία Ντάρμου
Μουσική-ηχητικό περιβάλλον: Νίκος Αρκομάνης
Επεξεργασία ήχου: Play Recording Studio
Σχεδιασμός φωτισμού: Μανώλης Μπράτσης
Φωτογραφίες – τρέιλερ : Γιώργος Δανόπουλος
Δημιουργία αφίσας : Γιώργος Βαχάρης
Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Παίζουν:
Μιχάλης Καλιότσος
Μαρία Μαλταμπέ
Τάσος Αντωνίου
Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας