Η πύλη της κόλασης του Γιάννη Καλαβριανού
Γράφει η Λουκία Μητσάκου
Τι θα έχουμε αφήσει πίσω μας όταν φύγουμε από τη ζωή; Τι θα έχουμε δημιουργήσει; Πόσο θα έχουμε αγαπήσει; Πόσο θα έχουμε αγαπηθεί;
Στην παράσταση «Η πύλη της κόλασης» παρακολουθούμε δύο ερωτικές ιστορίες: Η πρώτη είναι μια ερωτική ιστορία του 19ου αιώνα ανάμεσα στον Αύγουστο Ροντέν και την Καμίγ Κλωντέλ, δύο από τους σημαντικότερους γλύπτες του κόσμου. Η δεύτερη είναι μια ερωτική ιστορία του 13ου αιώνα ανάμεσα στον Πάολο και την Φραντσέσκα. Δύο έρωτες θυελλώδεις, δύο έρωτες με εμπόδια, δύο έρωτες αληθινοί που νίκησαν τον χρόνο.
Η παράσταση «Η πύλη της κόλασης» του Γιάννη Καλαβριανού έχει ως αφετηρία δύο ερωτικές ιστορίες. Δεν είναι, όμως, μια παράσταση για τον έρωτα. Μιλάει για το στίγμα που αφήνουμε πίσω μας, για το πώς επηρέασε τελικά η ζωή μας τον κόσμο ολόκληρο, για την πνευματική (και όχι μόνο) παρακαταθήκη που αφήνουμε στην ανθρωπότητα. Μιλάει για τον χρόνο τον γενναιόδωρο αλλά και τον αδυσώπητο. Μιλάει για τη δημιουργία ως γενεσιουργό δύναμη. Μιλάει για την Τέχνη και τους καλλιτέχνες. Μιλάει για γυναίκες διαφορετικές και για άντρες διαφορετικούς. Μιλάει για την πατριαρχία και πώς αυτή καταστρέφει άντρες και γυναίκες ανά τους αιώνες με την ίδια μανία και βαναυσότητα.
Από τότε που μπήκε η Καμίγ στο ψυχιατρείο
Έχασα κάτι που ήταν για μένα ουσιώδες.
Έχασα το σχήμα μου, το σχήμα του σώματός μου.
Και καταλαβαίνετε τι σημαίνει για έναν γλύπτη
Να μην μπορεί να ορίσει το σχήμα.
Ο Γιάννης Καλαβριανός μας χαρίζει ένα έξοχο κείμενο, ποιητικό και ευαίσθητο. Ένα κείμενο ιδιαιτέρως καλογραμμένο που όχι μόνο δημιουργεί τη βάση για μια πολύ καλή παράσταση αλλά μπορεί να διαβαστεί και από μόνο του ξανά και ξανά και να γίνεται κάθε φορά η ανάγνωση μια διαδικασία όλο και πιο απολαυστική. Πρόκειται για ένα κείμενο που θίγει διαχρονικά ζητήματα με τρόπο φρέσκο και βαθύ και είναι πασιφανές πως κρύβει από πίσω του πολλή δουλειά και ενδελεχή μελέτη. Μας λείπουν τέτοια κείμενα από τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία και ο Γιάννης Καλαβριανός θέτει, ευτυχώς για όλους μας, τον πήχη πολύ ψηλά.
Ο Γιάννης Καλαβριανός αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία της παράστασης και μας χαρίζει μια παράσταση – έργο τέχνης. Σε μια παράσταση που αναρωτιέται μεταξύ άλλων για την παρακαταθήκη που αφήνουμε πίσω μας, ο Γιάννης Καλαβριανός κατορθώνει με αυτή του τη δουλειά να εξασφαλίσει μια θέση στις παραστάσεις που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Η σκηνοθεσία του είναι ποιητική, καλλιτεχνική, ευαίσθητη. Τοποθετεί τους ηθοποιούς του ως αγάλματα και δημιουργεί καλλιτεχνήματα που σφύζουν από ζωή και πάθος, αγάλματα πιο ανθρώπινα από ανθρώπους και ηθοποιούς πιο αληθινούς από ανθρώπους που συναντάς στη ζωή σου. Με αξιοσημείωτη καλαισθησία δημιουργεί μια παράσταση – τελετουργία που αγγίζει την ψυχή του θεατή.
Αυτό που με φοβίζει περισσότερο
είναι που δεν έχει ισιώσει η θάλασσα μέσα μου.
Τα σκηνικά της Μαρίας Καραθάνου είναι μαρμάρινες πέτρες που μας προδιαθέτουν για τους ηθοποιούς- αγάλματα- έργα τέχνης. Τα κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα με το απόλυτο λευκό δένουν αρμονικά με την ατμόσφαιρα της παράστασης. Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου πλαισιώνει ευχάριστα το όλο εγχείρημα. Η κίνηση της Μαριάννας Καβαλλιεράτου μας χαρίζει με επιτυχία εικόνες από γνωστά αγάλματα του Ροντέν, όπως ο Σκεπτόμενος και το Φιλί. Ο σχεδιασμός φωτισμών ανήκει στην Εβίνα Βασιλακοπούλου, η οποία δίνει ακόμα μία μυστηριακή νότα στην παράσταση. Ο ηχητικός σχεδιασμός του Κώστα Μπώκου συμβάλλει, επίσης σε αυτό. Ο Βασίλης Κουντούρης έχει φτιάξει τα βίντεο της παράστασης, όπου εμφανίζεται η Λυδία Φωτοπούλου.
Έδωσε ο ένας τα χείλη του στον άλλον
και έμειναν αγκαλιασμένοι για πάντα.
Γιατί μόνο έτσι πρέπει να μετριέται ο χρόνος.
Ένα από τα πολύ δυνατά στοιχεία της παράστασης είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Γιώργος Γλάστρας, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Χριστίνα Μαξούρη, Λυγερή Μητροπούλου) τόσο μεμονωμένα όσο και ως σύνολο.
Ο Γιώργος Γλάστρας μας εντυπωσιάζει για ακόμα μία φορά στον διπλό ρόλο του Ροντέν και του Τζιοβάνι με μια δυναμική και καίρια ερμηνεία. Με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, σκιαγραφεί με διαύγεια την αλήθεια των ηρώων που υποδύεται. Ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος είναι ο Πάολο και με ειλικρίνεια και σπάνια αμεσότητα μας πείθει απόλυτα για την αλήθεια του ρόλου του. Η Χριστίνα Μαξούρη είναι η Φραντσέσκα. Εκφραστική, αληθινή και πειστική. Έχει σκηνική άνεση και ενσαρκώνει άψογα τον ρόλο που υποδύεται. Η Λυγερή Μητροπούλου ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία τον διπλό ρόλο της Καμίγ και της Βεατρίκης και με σπάνια αμεσότητα μας πείθει απόλυτα για τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των χαρακτήρων που υποδύεται.
Η παράσταση «Η πύλη της κόλασης» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού είναι μια εξαιρετική παράσταση που θα αφήσει το στίγμα της στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή και ευτυχεί μέσα από το εξαιρετικό κείμενο, την ευφάνταστη σκηνοθεσία και τις καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών της. Μια παράσταση εικαστική και ευαίσθητη που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Αγαπήθηκε κανείς εδώ;
Ή έτσι πέρασαν τα χρόνια;
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο−Σκηνοθεσία Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά Μαρία Καραθάνου
Κοστούμια Βάνα Γιαννούλα
Μουσική Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση Μαριάννα Καβαλλιεράτου
Σχεδιασμός φωτισμών Εβίνα Βασιλακοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός Κώστας Μπώκος
Βίντεο Βασίλης Κουντούρης
Φωτογραφίες Ελίνα Γιουνανλή
Βοηθός σκηνοθέτη Αλεξία Μπεζίκη
Βοηθός ενδυματολόγου Τζίνα Ηλιοπούλου
Ιστορικός σύμβουλος Ελένη Δρίβα
Παίζουν Γιώργος Γλάστρας, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Χριστίνα Μαξούρη, Λυγερή Μητροπούλου
Σε βίντεο Λυδία Φωτοπούλου
Συμπαραγωγή: Θέατρο του Νέου Κόσμου – Εταιρεία Θεάτρου Sforaris – ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής.
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού
Θέατρο του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή (Αντισθένους 7 & Θαρύπου)