«Γιοσίρου Γιαμαγκούσι» του Γιάννη Κεντρωτά
Γράφει η Λουκία Μητσάκου
Μπορεί κανείς μέσα από μία ξεκαρδιστική κωμωδία να αποδομήσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία με τα μυστικά, τα ψέματα και όλα όσα κρύβει κάτω από το χαλί; Μπορεί η ίδια η πατριαρχία να αποδομηθεί γελώντας; Παρακολουθώντας την παράσταση «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι» του Γιάννη Κεντρωτά σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου στο Θέατρο Olvio μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά πως ναι.
Ποιος είναι, όμως, αυτός ο ήρωας με το περίεργο Ιαπωνικό όνομα; Ο Γιοσίρου Γιαμαγκούσι μετά το θάνατο της μητέρας του ψάχνει στη Λακκοσπηλιά να βρει τον Ιάπωνα πατέρα του, ο οποίος τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μωρό. Πίσω απ’ όλα αυτά θα βρούμε έναν ολόκληρο κόσμο λάσπης και σκοτεινών μυστικών.

Γιοσίρου ήταν το όνομα που μου έδωσε που στα γιαπωνέζικα σημαίνει «ο καλός άντρας» ή «η αρκούδα του χειμώνα» σε κάποιες διαλέκτους μοναχών, εκεί που όλοι οι άντρες είναι καλοί και έπρεπε κάτι να βρουν για να ξεχωρίσουν τους Γιοσίρου που επισκέπτονταν τους απομακρυσμένους ναούς τους.
Ο Γιάννης Κεντρωτάς μας παραδίδει ένα εξαίρετο κείμενο, από αυτά τα κείμενα που σπάνια συναντούμε στο ελληνικό ρεπερτόριο. Με το ιδιαίτερο ύφος του που κερδίζει τις εντυπώσεις καταφέρνει να μας κάνει να γελάσουμε αβίαστα και να συγκινηθούμε ενώ ξετυλίγει τις πιο άρρωστες πτυχές της κοινωνίας με έναν τρόπο μοναδικό, χρησιμοποιώντας συμβολισμούς, στοιχεία παραλόγου και χιούμορ ως μέσο για να μας διηγηθεί την ιστορία του ήρωά του.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο Μιχάλης Κοιλάκος ασχολείται για δεύτερη φορά με κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά, αφού πολύ πρόσφατα μας είχε και πάλι εντυπωσιάσει με τον «Τόρνο» στο Θέατρο Olvio. Περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε και τρίτη παράσταση με την ίδια συνεργασία συγγραφέα και σκηνοθέτη αλλά και την ίδια εξαίρετη ομάδα ηθοποιών.
Γιοσίρου: Εγώ έτσι πιστεύω ότι εξαφανίστηκε ο πατέρας μου. Η θεωρία που σας έλεγα, πριν. Παίζοντας Σαμιζέν, έφυγε ψηλά και δεν κατάφερε ποτέ του να γυρίσει.

Ο Μιχάλης Κοιλάκος αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της παράστασης και κάνει μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, το ρεαλιστικό και το σουρεαλιστικό, τη φάρσα και το γκροτέσκο. Απολύτως καμία λεπτομέρεια της παράστασης δεν είναι τυχαία ούτε αφημένη στην τύχη της και όλα είναι προσεγμένα σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με μία μοναδική ροή σαν να γίνεται η μία μέρος της άλλης και να χάνεται μέσα της δημιουργώντας μια ονειρική ατμόσφαιρα μιας σπάνιας αισθητικής. Η σκηνοθεσία έχει έναν εξαιρετικό ρυθμό που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, δημιουργώντας μια αίσθηση σασπένς και ενός επικείμενου κινδύνου. Μια ευφάνταστη σκηνοθεσία που κατορθώνει να φωτίσει το κείμενο του Κεντρωτά, να δώσει ελευθερία στους ηθοποιούς για να μεγαλουργήσουν και ταυτόχρονα να αποδώσει όλα τα κρυφά νοήματα του έργου και όλα τα παραπάνω μέσα σε μία μοναδική ατμόσφαιρα υψηλής αισθητικής.

Τα εξαιρετικά σκηνικά είναι από την Άννα Σάπκα και τη Μαργαρίτα Τζαννέτου και είναι πρωτότυπα, ελκυστικά και πλήρως λειτουργικά. Τα υπέροχα κοστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη δένουν αρμονικά με την ατμόσφαιρα της παράστασης. Η Δήμητρα Ευθυμιοπούλου αναλαμβάνει την κίνηση των ηθοποιών και μας χαρίζει αξιομνημόνευτες σκηνές. Οι φωτισμοί ανήκουν στον Γιώργο Αγιαννίτη και είναι πραγματικά εξαιρετικοί. Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα νουάρ μυστηρίου και συμβάλλουν με τη σειρά τους στην υψηλή αισθητική της παράστασης. Η πρωτότυπη μουσική του Βασίλη Τζαβάρα δένει αρμονικά με το μοναδικό ύφος της παράστασης.

Ένα από τα πολύ δυνατά χαρτιά της παράστασης είναι οι καθηλωτικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών ανεξαιρέτως. Οι ηθοποιοί Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Μαρία Μπαλούτσου, Σήφης Πολυζωΐδης και Φοίβος Συμεωνίδης δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, έχουν εξαιρετική χημεία μεταξύ τους επί σκηνής και κερδίζουν τον θεατή με τρόπο απόλυτο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
Ο Ελισσαίος Βλάχος είναι ο Γιοσίρου Γιαμαγκούσι και μας μαγεύει σε έναν ρόλο πολύ απαιτητικό. Με σπάνια κωμικά αντανακλαστικά και με μια γλυκιά τρυφερότητα στην ερμηνεία του κατορθώνει να συγκινήσει και να συγκλονίσει, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και κάνοντάς τον να ενδιαφερθεί πραγματικά για την εξέλιξη της ιστορίας.
Η Χαρά Δημητριάδη είναι η Φανή και μας χαρίζει μια ερμηνεία αξιέπαινη και καθηλωτική. Αξιοποιώντας όλα της τα εκφραστικά μέσα και κατέχοντας έναν ρυθμό σπάνιας ακρίβειας και αποτελεσματικότητας στην ερμηνεία της κερδίζει τον θεατή από το πρώτο λεπτό. Εξαιρετική η χημεία των δύο ηθοποιών (Ελισσαίος Βλάχος και Χαρά Δημητριάδη) στις μεταξύ τους σκηνές.
Η Μαρία Μπαλούτσου είναι η Έρικα, η μητέρα του Γιοσίρου και ενσαρκώνει έναν ρόλο ιδιαίτερο με μία χάρη μοναδική κερδίζοντας τις εντυπώσεις και τις καρδιές των θεατών. Μαγευτική.
Ο Σήφης Πολυζωΐδης είναι ο Ιάσονας και μας πείθει απόλυτα για την αλήθεια του ρόλου που υποδύεται με μια σπάνια ειλικρίνεια και αμεσότητα στην σκηνική του παρουσία. Μια εξαιρετική ερμηνεία.
Ο Φοίβος Συμεωνίδης είναι ο Μηνάς και μας συγκλονίζει σε έναν ρόλο δύσκολο και πολυεπίπεδο χαρίζοντάς μας μια μεταμόρφωση μαγευτική. Μια βαθιά ευαίσθητη σκηνική παρουσία και μια εξαίσια ερμηνεία που καθηλώνει και συναρπάζει.

Ως πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να μην αντικρίσουμε την αλήθεια και να μην παραδεχθούμε αλήθειες που μας πονάνε; Ως πότε μπορούμε να ζούμε ανέμελα μέσα σε ψέματα βολικά; Ποιους δεν θα μας πείραζε να πληγώσουμε για να νιώσουμε πως έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας;
Η παράσταση «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι» του Γιάννη Κεντρωτά είναι μία υπέροχη παράσταση που αγάπησα πολύ με μοναδική ατμόσφαιρα, πολλή αγωνία και συνεχείς ανατροπές. Θίγει θέματα όπως η μοναξιά, η εγκατάλειψη, ο έρωτας, η πατριαρχία, η απώλεια μέσα από έναν συνδυασμό χιούμορ και άκρατης τρυφερότητας. Η παράσταση ευτυχεί μέσα από την σπάνια εφευρετικότητα της σκηνοθετικής ματιάς, μέσα από το καλογραμμένο κείμενο και μέσα από τις καθηλωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Μια παράσταση που πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.
Είναι συνηθισμένο, ξέρετε, για τους Ιάπωνες να φεύγουν από αυτούς που αγαπούν, αυτό έχω διαβάσει, αλλά η μητέρα μου δεν μπόρεσε ποτέ της να το ξεπεράσει, την έτρωγε η σκέψη του μέχρι τελευταία.

Φανή: Σας εγκατέλειψε ο πατέρας σας;
Γιοσίρου: Όχι ακριβώς. Έφυγε όταν ήμουν μωρό και δεν έχει γυρίσει ακόμα.

Ταυτότητα παράστασης
Θέατρο OLVIO
Κείμενο: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Σκηνικά: Άννα Σάπκα, Μαργαρίτα Τζαννέτου
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Κίνηση: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Κατασκευή σκηνικού: Θοδωρής Καρύδης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Video: Στέφανος Κοσμίδης
Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
Παραγωγή: 451F Performing Arts AMKE
Παίζουν (αλφαβητικά): Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Μαρία Μπαλούτσου, Σήφης Πολυζωΐδης, Φοίβος Συμεωνίδης
