Δέκα Μικροί Νέγροι της Αγκάθα Κρίστι

Εάν θεωρούμε την Αγκάθα Κρίστι τη «Βασίλισσα του Εγκλήματος» και των αστυνομικών μυθιστορημάτων, τότε οφείλουμε να θεωρήσουμε το βιβλίο «Δέκα Μικροί Νέγροι» (με τον τίτλο στα αγγλικά “Ten Little Niggers” που τροποποιήθηκε μετά και έγινε “And Then There Were None”) ως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της αστυνομικής λογοτεχνίας που γράφτηκαν ποτέ.

Το έργο εκδόθηκε το Νοέμβριο του 1939 και η ίδια η συγγραφέας είχε δηλώσει πως ήταν το πιο δύσκολο βιβλίο που έγραψε ποτέ. Το εν λόγω βιβλίο πούλησε πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα. Δεν είναι μόνο το βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι με τις περισσότερες πωλήσεις, είναι και το βιβλίο μυστηρίου με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία και ένα από τα βιβλία με τις περισσότερες πωλήσεις σε όλα τα λογοτεχνικά είδη.

Μεταφέρθηκε στο θέατρο με μεγάλη επιτυχία και έχει παιχτεί στις μεγαλύτερες θεατρικές αίθουσες του κόσμου.

Μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε πέρυσι στο Θέατρο Eliart και τα συνεχή sold out, η παράσταση συνεχίζει και φέτος την πορεία της με ανανεωμένη διανομή στο μικρό θεατράκι της οδού Κωνσταντινουπόλεως, σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη.

Δέκα άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μία απομονωμένη βίλα σε ένα νησί της Αγγλίας. Καλεσμένοι από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη, ο οποίος έχει ανακαλύψει το σκοτεινό παρελθόν που κρύβει ο καθένας τους και παίζει μαζί τους ένα ανατριχιαστικό παιχνίδι ακολουθώντας τα λόγια του παιδικού τραγουδιού “Δέκα Μικροί Νέγροι”.

Πόσο εύκολο είναι να κάνεις ένα έγκλημα; Και μετά; Πόσο εύκολα το ξεπερνάς; Μπορείς να το διαχειριστείς ή σε κατατρέχουν οι Ερινύες και σε κυνηγούν οι τύψεις σου για μια ζωή; Πόσο εύκολο είναι, άραγε, να αφήσεις πίσω σου ένα αμαρτωλό ή εγκληματικό παρελθόν; Μπορούμε να κάνουμε στ’ αλήθεια μια νέα αρχή μετά από ένα σοβαρό λάθος ή αυτό είναι μια ουτοπία;

Το θέμα της ηθικής και της δικαιοσύνης διέπει όλο το έργο. Ο ένοχος πρέπει να τιμωρηθεί για το έγκλημά του. Πρέπει να πληρώσει. Ποιος είναι αυτός που θα πάρει στα χέρια του τη δικαιοσύνη, όμως; Με το να σκοτώσεις έναν εγκληματία, φέρνεις τη δικαιοσύνη ή γίνεσαι και εσύ ένας εγκληματίας;

Ο Γιώργος Φρατζεσκάκης με την πολύ όμορφη σκηνοθετική του ματιά, κατορθώνει σε μία αρκετά μικρή σκηνή να «κινεί» δέκα ανθρώπους, χωρίς να κουράζει. Ο κάθε πρωταγωνιστής έχει τον χώρο του και σαν εικόνα καθόλου δε σε πνίγει, όπως θα ήταν πολύ εύκολο να συμβεί. Ένα δύσκολο στοίχημα που ο σκηνοθέτης το κέρδισε.

Βλέποντας την παράσταση αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε ένα τεράστιο σαλόνι και φαντάζεσαι την υπέροχη θέα. Την βλέπεις! Θαυμάσια δουλειά. Μας κρατά σε όλη την διάρκεια της παράστασης σε εγρήγορση, αγωνία. Γινόμαστε και εμείς ντετέκτιβ. Ποιος είναι ο ύποπτος;

Οι ήρωές μας βρίσκονται πλέον εγκλωβισμένοι. Ακούν τις κατηγορίες που ξεστομίζει ο οικοδεσπότης, χωρίς να τον βλέπουν, υποψιάζονται ο ένας τον άλλον. Ένα μακάβριο παιχνίδι για γερά νεύρα. Μεγάλη ένταση, μυστήριο και αγωνία μας κυριεύει. Ποιος θα είναι το επόμενο θύμα και γιατί; Πολλές στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να στοιχηματίζει ποιος είναι ο παρανοϊκός δολοφόνος και ποιο το επόμενο θύμα, αλλά ομολογώ πως έπεφτα έξω στις προβλέψεις μου. Και αυτό είναι αποτέλεσμα μια σπουδαίας γραφής και μιας σπουδαίας σκηνοθεσίας.

Όλος ο θίασος των δέκα πρωταγωνιστών ήταν δεμένος. Οι ερμηνείες όλων ήταν πολύ μεστές και ισορροπημένες. Η αγωνία, η καχυποψία, ο φόβος, η ειρωνεία εκφράζονται στις κινήσεις, στα πρόσωπά τους. Στα λόγια τους και, κυρίως, στις σιωπές τους.

Ένας δικαστής, ένας αστυνομικός, ένας στρατηγός, ένας γιατρός, μία γραμματέας, ένας μπάτλερ, μία μαγείρισσα, ένας λοχαγός, μία νέα κοπέλα και μία γεροντοκόρη βρίσκονται εγκλωβισμένοι όχι μόνο στο νησί, αλλά εγκλωβισμένοι και στις σκέψεις τους, στις ενοχές τους. Αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν για τα εγκλήματα του παρελθόντος τους.

Το μυστήριο φτάνει στο αποκορύφωμά του και με τα παιχνίδια του φωτισμού του Θανάση Ρουμελιώτη και την μουσική της Μαρίας Χριστίνα Κριθαρά, που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα όπως αυτή που μαγευτικά δημιουργεί στα βιβλία της και η συγγραφέας Αγκάθα Κρίστι.
Τα κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα μας μεταφέρουν με ακρίβεια και υψηλή αισθητική στην εποχή που περιγράφουν.

Μετά το τέλος της παράστασης, καθίσαμε σε ένα όμορφο, ζεστό μπαρ στο φουαγιέ του θεάτρου για να συζητήσουμε αυτό που είδαμε. Να συζητήσουμε ποιος προέβλεψε τον σωστό δολοφόνο.

Μία από τις πολύ αξιόλογες παραστάσεις του φετινού χειμώνα, που σας συνιστώ να δείτε οπωσδήποτε.

Ταυτότητα παράστασης:

Θέατρο Eliart
Κωνσταντινουπόλεως 127 Βοτανικός
Τηλ.: 210 3477677

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Φρατζεσκάκης
Μετάφραση: Άννα Τσαπάρα
Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα
Μουσική επιμέλεια: Μαρία Χριστίνα Κριθαρά
Φωτισμοί: Θανάσης Ρουμελιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καμακάρη
Βοηθός παραγωγής: Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος
Κατασκευές : Πόπη Μαλτέζου

Παίζουν: Νίκος Γεωργάκης , Οδυσσέας Σταμούλης , Αννέτα Παπαθανασίου, Ελένη Βουτυρά, Σάββας Πασχαλίδης, Γιάννης Νικολάου, Κώστας Ζέκος, Γιώργος Ζώης, Κορίνα Αλεξανδρίδου, Μαρία Καμακάρη.

Φωνή κατήγορου: Μπάμπης Χατζηδάκης

Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή
Ώρα έναρξης:
Παρασκευή (βραδινή) 21:00 ,
Σάββατο (βραδινή) 21:00
Σάββατο (απογευματινή) 18:15,
Κυριακή (απογευματινή) 18:15
Διάρκεια παράστασης: 120’

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zjOYiFFskUM]