Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
Βαλτεσινίκο. Ένα χωριό παραμυθένιο μέσα στα πανέμορφα ελατοδάση του Μαινάλου, σε μικρή απόσταση (20 χιλιόμετρα) από την κοσμική Βυτίνα και σε υψόμετρο 1.150m.
Αγαπώ την ορεινή Αρκαδία με τα πανέμορφα παραδοσιακά χωριά της. Ομολογώ όμως πως το Βαλτεσινίκο δεν το είχα επισκεφτεί. Άκουσα πρώτη φορά γι’αυτό το χωριό στην Αμερική. Ναι μην εκπλήσσεστε. Στην Αμερική άκουσα ότι η μητέρα των ανηψιών μας καταγόταν από αυτό το χωριό. Με ρωτούσαν πληροφορίες για το χωριό. Αλλά δυστυχώς δεν ήξερα. Ερχόμενη από την Αμερική, αποφάσισα να γνωρίσω αυτό το πανέμορφο, όπως αποδείχθηκε χωριό.
Ένας οικισμός με μεγάλη ιστορία και συμβολή στην ελληνική επανάσταση. Θεωρείται το ορμητήριο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.
Σκαρφαλωμένο στην βόρεια πλευρά του Μαινάλου και σε υψόμετρο όπως ανέφερα 1.200 μέτρων, κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη φορά που το αντικρίζεις. Χτισμένο αμφιθεατρικά, με πετρόκτιστα σπίτια, εντυπωσιακές εκκλησίες, πλατείες, πνιγμένο στην κυριολεξία στο ελατοδάσος του Μαινάλου.
Έξω από το χωριό, στη θέση Λενικά, ανακαλύφθηκαν ερείπια αρχαίας πόλης, ναού και μυκηναϊκών τειχών. Οι ανασκαφές της Γαλλικής Αρχαιολογικής Εταιρείας έδειξαν πως ο ναός χρονολογείται από τον 7ο π.Χ αιώνα και ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη .Πάνω από τον οικισμό δεσπόζουν ζωσμένες από το ελατόδασος τρεις βουνοκορφές, το Παλαιόκαστρο (1435μ.), το Αλογοβούνι και το Ψηλό Βουνό. Στην κορυφή Παλαιόκαστρο βρίσκονται τα λείψανα μεσαιωνικού οχυρού.
Πηγαίνοντας πολλά χρόνια πίσω, βλέπουμε ότι το Βαλτεσινίκο ήταν ένα μεγάλο κεφαλοχώρι, με 900 περίπου κατοίκους. Είχε Δημοτικό και Γυμνάσιο, Ειρηνοδικείο, Αστυνομία και Ξυλογλυπτική Σχολή. Σήμερα οι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τα 200 άτομα. Τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μία μεγάλη τουριστική ανάπτυξη, με πολύ ωραίους παραδοσιακούς ξενώνες, που μπορούν να φιλοξενήσουν τους ψαγμένους επισκέπτες.
Στο Βαλτεσινίκο πήγαμε από την Βυτίνα. Περάσαμε το Ξενοδοχείο «Ξενία», είδαμε το σανατόριο «Της Μάνας», που λειτουργούσε μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τα Μαγούλιανα, φθάσαμε στο χωριό.
Εντύπωση μεγάλη που έκανε, όπως ήδη ανέφερα, ότι το χωριό βρίσκεται «στην αγκαλιά», στην «καρδιά» ενός δάσους με έλατα. Έλατα, βαρύσκιωτες καρυδιές, πανύψηλες λεύκες, πλούσια βλάστηση. Μια εικόνα που σου κόβει την ανάσα από την ομορφιά της.
Η πρώτη μας στάση ήταν στο η ιστορική Μονή του Αγίου Νικολάου στο φαράγγι του Κάψαλη. Τρία χιλιόμετρα έξω από το Βαλτεσινίκο. Αρχικά το μονοπάτι (πήγαμε με τα πόδια) για να φθάσεις μέχρι εκεί είναι ένας ίσιος δρόμος, σε λίγο όμως το μονοπάτι κατηφορίζει στην χαράδρα και θέλει μεγάλη προσοχή. Το θέαμα όμως που βλέπεις σε αποζημιώνει και σου προκαλεί δέος. Η ιστορική Μονή του Αγίου Νικολάου, μέσα στο φαράγγι του Κάψαλη, στέκεται εκεί μέσα στο βράχο. Κτισμένη τον 16ο αιώνα. Ξεναγός μας ο ιερέας, μας μίλησε για την ιστορία της Μονής. Κατά την επανάσταση του 1821 εδώ κατέφυγαν αγωνιστές και ο άμαχος πληθυσμός για να σωθούν από την βαρβαρότητα των Τούρκων. Η Μονή είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένη, σώζονται όμως κάποια κελιά και το καθολικό.
Δεύτερη στάση στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Βελτεσινίκου. Η Μονή ιδρύθηκε, σύμφωνα με επιγραφή, το 1625, πράγμα που την κατατάσσει στις αρχαιότερες μονές της περιοχής και αξίζει να αφιερώσετε χρόνο για να την επισκεφτείτε. Χτισμένη σε μία πολύ όμορφη τοποθεσία με πλούσια βλάστηση και υπέροχη θέα στην μαγευτική αυτή περιοχή.
Γυρίζω πίσω στο πανέμορφο χωριό που ευτυχώς ο τουρισμός το ανακάλυψε αργά και έτσι διατηρεί αναλλοίωτη την παραδοσιακή του ομορφιά, και ξεκινώ να περπατώ στα πανέμορφα στενά δρομάκια του. Μέσα στο χωριό, μου είπε ένας κάτοικος του χωριού, υπάρχουν πάρα πολλές εκκλησίες. Αγ. Γιώργιος στο πάνω χωριό, με τον χαρακτηριστικό οκταγωνικό της τρούλο, οι Άγιοι Θεόδωροι δεσπόζουν στον κεντρικό δρόμο του χωριού, ο Άγιος Ταξιάρχης στην κάτω πλατεία, Αγία Αικατερίνη, Αγία Βαρβάρα, Άγιος Δημήτριος, Άγιος. Τρύφων, το κοιμητήρι του χωριού, Άγιος Θεράπων, Αγία Μαρίνα και Άγιος Κωνσταντίνος.
Χάνομαι στα αμέτρητα στενά δρομάκια του και απολαμβάνω την αρχιτεκτονική των πετρόκτιστων οικοδομημάτων. Εξαιρετικής ομορφιάς το πέτρινο σχολείο του χωριού. Πολλές πετρόχτιστες βρύσες προκαλούν το ενδιαφέρον μου.
Μαθαίνω ότι τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί τοπικό πανηγύρι στις 17 Αυγούστου, δίπλα από το Μοναστήρι της Παναγιάς.
Αρκετά κουρασμένη από τον ποδαρόδρομο, φθάνω σε μια ταβέρνα στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Αν και Οκτώβριος το κρύο είναι τσουχτερό (είμαι και κρυουλιάρα) και μπαίνοντας το αναμμένο τζάκι προσφέρει την θαλπωρή του.
Ο κόκορας κρασάτος και το αρνάκι με πατάτες με λίγο κρασάκι μας φτιάχνουν το κέφι.Ποιότητα, άμεση εξυπηρέτηση και πολύ καλές τιμές.
Μια μέρα δεν φθάνει να χαρείς και να μάθεις την ιστορία του Βαλτεσινίκου. Χρειάζεται τουλάχιστον μια διανυκτέρευση. Υπάρχουν ωραίοι παραδοσιακοί ξενώνες, σε προσιμές τιμές. Από μακριά είδα τον ξενώνα “Θέα Βαλτεσίνικο”, με πολύ ωραία θέα στο χωριό και το Baltessiniko Studio.
Ας σημειώσω ότι η οικογένεια των συγγενών μας είναι η οικογένεια Bouboulis, που μετανάστευσαν στην Αμερική!
Mόλις οι συνθήκες επιτρέψουν πάλι τις εκδρομές, θα ήθελα να ξαναπάω στο Βαλτεσινίκο. Είθε να τα καταφέρω.
Καλά μας ταξίδια!
