Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου
«Η αρρώστια δημιουργεί το έγκλημα ή το έγκλημα συνοδεύεται από ένα είδος αρρώστιας;»
To γνωστότερο και περισσότερο διαβασμένο έργο του Ντοστογιέφσκι ανεβαίνει φέτος στο Θέατρο Άνεσις.
Πριν αρχίσω να σας μιλάω για το έργο θα σας πω τι μονολόγησε η φίλη μου, που πήγαμε μαζί να δούμε την παράσταση. «Είχε καιρό να με ενθουσιάσει και να μιλήσει στην ψυχή μου θεατρική παράσταση, χωρίς να με κουράσει!»
Πιστεύω ότι είναι το ωραιότερο «ανέβασμα» του έργου που έχω δει. Και από πλευράς σκηνοθεσίας και από πλευράς ερμηνείας των ηθοποιών.
Ο νεαρός ιδεολόγος , φοιτητής της Νομικής, Ρασκόλνικοφ είναι ο κεντρικός ήρωας του έργου του Ντοστογιέφσκι.
Ονειρεύεται ένα κόσμο ιδανικό. Είναι οργισμένος. Κάνει ένα έγκλημα θέλοντας να «χτυπήσει» το σύστημα, πάσχει από ιδεοληψίες με βαθιά θέληση να αλλάξει τον κόσμο. «Για να αλλάξεις όμως τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό». Αντιδρά.
Σκοτώνει μια «σιχαμένη ψείρα», μια γριά τοκογλύφο, που βρίσκοντας τους συνανθρώπους της σε δύσκολη θέση τους εκμεταλλεύεται αισχρά. Και η «παράπλευρη απώλεια» η αθώα αδελφή της. Χάνει την ζωή της για να μην βρεθεί μάρτυρας στη δολοφονία που διαπράττει ο νεαρός φοιτητής της Νομικής. Ο Ρασκόλνικοφ εξαπολύει ένα δριμύ κατηγορώ στην κοινωνία, στους νόμους, στην άνιση κατανομή πλούτου, στο Θεό, στον εαυτό του.
Μετά το διπλό έγκλημα οι Ερινύες τον ακολουθούν, τον τρομάζουν, τον φοβίζουν, τον τρελαίνουν. Κλείνεται στον εαυτό του. Το φάντασμα της σκοτωμένης τον κυνηγά. Ζει μέσα στο φόβο, στις τύψεις και στην παράνοια.
Ο ανακριτής Πορφύρη Πετρόβιτς (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) σιγά σιγά με τον τρόπο του τον «υποχρεώνει» να ομολογήσει τον φόνο και να υποστεί τις συνέπειες του νόμου.
Τα σκηνικά του Σταύρου Λίτινα είναι ατμοσφαιρικά, ιδιαίτερα και ευρηματικά, σε δύο επίπεδα. Μπορούν να μετακινηθούν, να γίνουν πόρτες, παράθυρα.
Όμορφη η μουσική και οι φωτισμοί του Λεβάν Τσουλάτζε, ρίχνουν μια πινελιά τελειότητας στην παράσταση.
Τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη είναι όμορφα και εντυπωσιακά.
Η σκηνοθεσία του Λεβάν Τσουλάτζε είναι μοναδική. Είχαμε δει «δείγμα» της δουλειάς του πέρσι πάλι στο Θέατρο Άνεσις στο «Λεωφορείο ο Πόθος». Μοναδική η σκηνή του φόνου σαν σε ασπρόμαυρο σινεμά. Η παράσταση κινείται με γρήγορους δραματικούς ρυθμούς, ελαφρύνεται όμως το κλίμα με κάποιες πινελιές χαλαρότητας.
Μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα δημιουργείται από το φως των κεριών και την εκκλησιαστική μουσική που ακούγεται.
Ο Τάσος Ιορδανίδης υποδύεται με μοναδικό τρόπο τον «επαναστάτη» Ρασκόλνικοφ. Καταπληκτική ερμηνεία και υποκριτικά πολύ ώριμος. ΄Ενας ηθοποιός που με έχει εντυπωσιάσει με τις σωστές επιλογές του και τις δυνατές ερμηνείες του. Σε συνέντευξή του σχολιάζοντας τον ρόλο του είπε «Ο Ρασκόλνικοφ είναι ευαίσθητος στα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνει. Νιώθει πιεσμένος από την κακή οικονομική κατάσταση. Σκοτώνει γιατί θέλει να δει αν έχει την δύναμη να αλλάξει κάτι». Είναι κοινός τρομοκράτης ή ρομαντικός ιδεολόγος;
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, στο ρόλο του ανακριτή, είναι πολύ πειστικός, ψύχραιμος, συγκροτημένος, μυστηριώδης και δαιμόνιος. Κατορθώνει με την ψυχραιμία του και με το σχέδιο του, καθώς και την φιλική του προσέγγιση να αναγκάσει τον Ρασκόλνικοφ να παραδοθεί.
Η Θάλεια Ματίκα στον ρόλο της φτωχιάς πόρνης Σόνιας είναι γλυκιά, συμπαθής, συμπονετική, ειλικρινής. Κινείται με άνεση στην σκηνή και κερδίζει με το ταλέντο και την σκηνική παρουσία της το χειροκρότημά μας.
Ο Θεόδωρος Κατσαφάδος, ο μέθυσος πατέρας της Σόνιας, ο «μεγάλος» μας αυτός ηθοποιός μας εντυπωσιάζει με την εμφάνισή του. Νιώθει αγάπη για την κόρη του, αλλά το πάθος του για το ποτό υπερισχύει και ανέχεται να τον ζει με την πορνεία.
Ο Δημήτρης Διακοσάββας έχει διπλό ρόλο. Υποδύεται με μεγάλη πειστικότητα την γριά τοκογλύφο, αλλά και τον Λούζιν, τον υποψήφιο μνηστήρα της Ντούνια. Πολύ πειστικός και στους δύο ρόλους του. Με εκπλήσσει ευχάριστα.
Η Σοφία Πανάγου κρατά τον ρόλο της αδελφής του Ρασκόλνικωφ. Αγαπά τον αδελφό της και ετοιμάζεται να κάνει ένα γάμο για να τον βοηθήσει να βγουν από την φτώχεια. Πολύ συμπονετική, γλυκιά και πειστική.
Ο Δημήτρης Καπετανάκος υποδύεται τον μόνο πιστό φίλο το Ρασκόλνικωφ. Με την αθωότητά του, την αγάπη του για τον φίλο του και την αγάπη για την αδελφή του, «ελαφρύνει» το βαρύ κλίμα της παράστασης.
Το χειροκρότημα του κόσμου θερμότατο και παρατεταμένο.
Είναι μία από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής θεατρικής περιόδου. Μην την χάσετε!
Καλή σας θέαση!
Ταυτότητα της παράστασης
Θέατρο Ανεσις
Διασκευή – Σκηνοθεσία/Φωτισμοί/Μουσική επιμέλεια: Λεβάν Τσουλάτζε
Μετάφραση (από τα γεωργιανά) : Xάτια Γκόσουα
Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης (ανακριτής Πορφύρης), Τάσος Ιορδανίδης (Ρασκόλνικοφ), Θάλεια Ματίκα (Σόνια), Σοφία Πανάγου (Ντούνια), Δημήτρης Καπετανάκος (Ραζουμίχιν), Δημήτρης Διακοσάββας (γριά τοκογλύφος-Λούζιν) και ο Θοδωρής Κατσαφάδος (Μαρμελάντωφ).